''Μούλιασε η οθόνη''(της Πόπης Διαμαντάκου στα Nέα)

Τα κλάµατα στην τηλεόραση; Οσο πιο αναίτια τόσο πιο θεαµατικά. Περισσεύουν στα φτηνά ριάλιτι. Τόσο, που γελοιοποιούν τα ίδια τα συναισθήµατα. Κάθε επεισόδιο και θρήνος, κάθε πλάνο και καυτό δάκρυ. Μούλιασε πια η οθόνη. Τι είδους θέαµα είναι αυτό αλήθεια; Και ποιος ψυχαγωγείται χαζεύοντας ανθρώπους που πλαντάζουν στο κλάµα για «ψύλλου πήδηµα»;

Γιατί είναι «ψύλλου πήδηµα» µπροστά στα πραγµατικά προβλήµατα που αντιµετωπίζει σήµερα ο κόσµος το δράµα µιας νεαρής, υγιούς και όµορφης γυναίκας που κλαίει µε µαύρο δάκρυ, γιατί, λέει, έφυγε από το σπίτι του «Big Brother» η κολλητή της.

Ή το κλάµα του Κρητικόπουλου που πήγε και κλείστηκε για τρεις µήνες στο µπιγκµπραδερόσπιτο για µια χούφτα ευρώ και, µόλις ακούσει τον πατέρα του, πλαντάζει στον κλάµα, λες και λειώνουν τα νιάτα του στην ξενιτιά.


Φτάνει. ∆εν είναι θέαµα πια αυτό, όποια ώρα και να ανοίξεις την τηλεόραση κάποιος να πλαντάζει. Και την ίδια ώρα να καταρρέει γύρω µας ο κόσµος όπως τον µάθαµε, να