Πώς ο Σαμαράς έχασε το δίκιο του

Ο Αντώνης Σαμαράς, εκφράζοντας τη διαφωνία του με τη ρύθμιση της κυβέρνησης για τους μετανάστες, είπε μια μεγάλη αλήθεια: ότι «η Ελλάδα είναι χώρα και όχι χώρος». Η φράση αυτή είναι πέρα για πέρα αληθής και βρίσκει ανταπόκριση σε πολλούς πολιτικούς και ιδεολογικούς χώρους, καθώς προφανέστατα η Ελλάδα είναι – και πρέπει να παραμείνει – συντεταγμένη χώρα. Κι αυτό ισχύει

● Δεν είμαστε ένας ασαφής χώρος, στον οποίο «φίλοι και σύμμαχοι» ή όσοι επιβουλεύονται την Ελλάδα – και οι διάφοροι υποτακτικοί τους – μπορούν να επιβάλλουν το θέλημά τους εις βάρος των συμφερόντων της ελληνικής κοινωνίας.

● Δεν είμαστε ένας χώρος στον οποίο διάφορα μεμονωμένα πρόσωπα ή μειονοτικού χαρακτήρα ενώσεις τους μπορούν να ορίζουν τους κανόνες και να επιβάλλουν την αποδοχή εικαζόμενων δικαιωμάτων – σίγουρα όχι εις βάρος των δικαιωμάτων του κοινωνικού συνόλου.

Συνεπώς ο τρόπος με τον οποίο απάντησε η Ντόρα Μπακογιάννη [«Δεν μας ρωτάει κανένας, κύριες και κύριοι συνάδελφοι, αν θα έρθουν άλλοι (σ.σ.: μετανάστες) κι αν θα καταφέρουν να μπουν άλλοι»] είναι βαθιά προβληματικός και σίγουρα δεν ταιριάζει σε συντεταγμένη χώρα. Άραγε συμφωνεί με αυτή τη θέση ο Κυριάκος Μητσοτάκης;

Ωστόσο ο Σαμαράς – όπως και πολλοί άλλοι – ξεχνάει μια σημαντική λεπτομέρεια: ότι η ισχύς μιας χώρας δεν χτίζεται μόνο με την εθνική άμυνα και τους υγιείς και λειτουργικούς θεσμούς (αν υποτεθεί ότι κάποτε θα χτίσουμε τέτοιους), αλλά και με την παραγωγική ικανότητα και την οικονομική ευρωστία. Μόνο που αυτή η τελευταία τίθεται εν αμφιβόλω όταν λείπει εργατικό δυναμικό – και στην περίπτωση της Ελλάδας η έλλειψη είναι μεγάλη.

Το μεταναστευτικό είναι το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό πολιτικό θέμα. Επίσης η ισλαμική τρομοκρατία, η εργαλειοποίηση του Ισλάμ από εξωτερικούς παράγοντες και η άρνηση μεταναστευτικών πληθυσμών να ζήσουν με τους κανόνες της εκάστοτε φιλοξενούσας χώρας αποτελούν κίνδυνο για τις κοινωνίες της ηπείρου μας, ο οποίος δεν μπορεί να ξεπεραστεί με ανόητες απαξιωτικές αναφορές περί «ισλαμοφοβίας».

Όμως από την Ελλάδα λείπουν δεκάδες χιλιάδες εργατικά χέρια κι αυτή η έλλειψη αποτυπώνεται παντού: στο χωράφι, στις κατασκευές, στον τουρισμό και όπου αλλού απαιτείται ανειδίκευτη εργασία. Προφανώς υπάρχουν πολλά να συζητηθούν, όπως ίσως ένας σχεδιασμός για το πόσους και τι είδους μετανάστες θέλουμε, για το αν μπορούμε να σχεδιάσουμε μια πολιτική εισαγωγής μεταναστών, από ποιες χώρες, με ποιο καθεστώς κ.λπ.

Το μόνο βέβαιο πάντως είναι ότι η κατάσταση δεν μπορεί να μείνει έτσι. Ο μαρασμός δεν είναι απάντηση σε οποιοδήποτε πρόβλημα, αλλά αυτοκτονία.

Διαβάστε επίσης:

Έκρηξη του Ηφαιστείου Fagradalsfjall – Είμαστε έτοιμοι στην Ελλάδα για τη Διαχείριση του Ηφαιστειακού Κινδύνου;

Όπλο του ανθρώπου απέναντι στη βία είναι η παιδεία!

Η εγκληματικότητα ως δικαίωμα