Γουαρδιόλα στη Σίτι: Τα «ναι» και τα «όχι»

Ο Χαλδούν Αλ Μουμπάρακ τα κατάφερε. Σε πρώτη φάση τουλάχιστον. Άδειασε ένα τάνκερ λεφτά στα πόδια του Πεπ και τον έψησε να συνεχίσει τον δρόμο του προπονητικού κοσμοπολιτισμού. Από την Ισπανία στη Γερμανία και τώρα στην Αγγλία. Αυτή, όμως, η επιλογή του Καταλανού τεχνικού, είναι κάτι παραπάνω από ρίσκο. Είναι σαν να απλώνεις το πόδι στο κενό, ελπίζοντας ότι μέχρι να το πατήσεις κάποιος θα έχει χτίσει τη γέφυρα.

Γράφει ο Γιάννης Τσαούσης

Από

τις ομάδες που γραφόταν ότι τον κυνηγούσαν η Γιουνάιτεντ είχε το όνομα και τις εργασιακές συνθήκες, η Τσέλσι το πρεστίζ και την προοπτική και η Σίτι... χμμ, φιλοδοξίες και λεφτά. Που φαίνεται ότι ήταν αρκετά για να τον πείσουν να μετακομίσει σε μια από τις ασχημότερες (διόλου αμελητέο αυτό, ειδικά για κάποιον που έχει ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη Βαρκελώνη) ευρωπαϊκές πόλεις και -σαν τον Σίσυφο- να ξανακατέβει το βουνό, να πιάσει τον βράχο και ν’ αρχίσει πάλι την προσπάθεια να τον ανεβάσει μέχρι την κορυφή.

Τα θετικά της επιλογής

-Πάει σε μια ομάδα στην οποία τα χρήματα ρέουν. Το μπάτζετ που θα έχει στα χέρια του το καλοκαίρι για μεταγραφές δεν είναι απίθανο να σπάσει όλα τα κοντέρ στην ποδοσφαιρική ιστορία.

-Από το 2008, οπότε και το Abu Dhabi United Group αγόρασε την ομάδα, οι φιλοδοξίες χτυπάνε ταβάνι, χωρίς όμως μέχρι σήμερα να έχουν ευοδωθεί σε επίπεδο Τσάμπιονς Λιγκ. Άρα πρώτος στόχος για τον Πεπ την επόμενη τριετία είναι να φτάσει την ομάδα στους «4», εγχείρημα κάθε άλλο παρά ακατόρθωτο.

-Η Σίτι τα τελευταία χρόνια προσπαθεί μάταια να λογιστεί στο συλλογικό ποδοσφαιρικό υποσυνείδητο ως top club. Κανένας Μαντσίνι, κανένας Πελεγκρίνι, κανένας Χιούζ, κανένας Έρικσον και κανένας Κίγκαν δεν μπορούσαν να το πετύχουν αυτό. Με τον Γουαρδιόλα στον πάγκο η μετάβαση θα γίνει αυτόματα, from day one, ακόμα κι αν αγωνιστικά θα χρειαστεί να φάει πολλά καρβέλια για να την «τσιμεντώσει».

-Πλέον κορυφαίοι παίκτες που υπό άλλες συνθήκες δεν θα σκέφονταν καν να χαραμίσουν την καριέρα τους σ’ ένα -πλούσιο μεν, μέτριο δε- ποδοσφαιρικό πρότζεκτ, τώρα θα το δουν αλλιώς το θέμα διότι η παρουσία του Πεπ και μόνο θα λειτουργήσει σαν μαγνήτης. Γιατί με τον Πεπ ξέρουν ότι η ομάδα μπορεί να έχει μόνο κορυφαίους στόχους και άρα θα θέλουν να είναι κομμάτι τους.

-Αναλαμβάνοντας τη Σίτι, ο Γουαρδιόλα θα έχει στα χέρια του μια «χρυσή πλαστελίνη» με το ελεύθερο να την πλάσει και να την μεταμορφώσει σε ό,τι ο ίδιος έχει στο κεφάλι του. Θα του δοθεί άπλετος χρόνος γι’ αυτό (από διοίκηση, κόσμο και ΜΜΕ) μόνο και μόνο γιατί ξέρουν τι μπορεί να πετύχει.

Τα αρνητικά της υπόθεσης

-Όπως και να το κάνουμε, μετά την Μπαρτσελόνα και την Μπάγερν, η Σίτι είναι ένα βήμα προς τα πίσω. Λογικό για τον άνθρωπο που πήρε τα πάντα με δύο διαφορετικές ομάδες μέσα σε λίγα χρόνια και που μπορεί να καυχιέται ότι αμφότερες ήταν «δικές του», έφεραν δηλαδή την προσωπική του προπονητική σφραγίδα. Ο ίδιος ο Πεπ -φαντάζομαι- ότι είδε τη Σίτι ως «πρόκληση», η αλήθεια όμως είναι ότι μετά από δύο ομάδες-θεσμούς η μετάβαση σε έναν νεόπλουτο οργανισμό με ελάχιστο (συγκριτικά) ειδικό βάρος, αν μη τι αλλο θα «πονέσει» στην αρχή.

-Κατά παράδοση οι αγγλικές ομάδες δεν έχουν τον ψυχισμό του «τίκι-τάκα», καθώς έχουν μάθει / προτιμούν / διδάσκονται την κατά το δυνατόν γρηγορότερη μετάβαση της μπάλας από την άμυνα στην επίθεση. Αυτό σημαίνει πως ο τρόπος παιχνιδιού που δίδαξε στην Μπαρτσελόνα και αφομοίωσαν εντυπωσιακά γρήγορα οι παίκτες του στην Μπάγερν, στο Μάντσεστερ θα είναι ένα δύκολο και πιθανώς δυσεπίλυτο παζλ που θα χρειάζεται απαραιτήτως κι ένα ποδοσφαιρικό «plan B» για την περίπτωση που λόγω αγωνιστικής δυσλειτουργίας αρχίσουν να στραβώνουν τα αποτελέσματα.

-Όσο και να προσπαθήσει να προσαρμοστεί στο υπάρχον ρόστερ, η πραγματικότητα λέει ότι εφόσον ο πήχυς έχει τεθεί ψηλά εξαρχής, οι περισσότεροι παίκτες που θα χρειαστούν για να τον φτάσουν και να τον ξεπεράσουν παίζουν σε άλλες ομάδες. Από τους υπάρχοντες, μόνο ο Αγκουέρο, ο Ντε Μπρόινε, ο Τουρέ και ίσως ο Σίλβα να είχαν θέση στη 18άδα της «Μπάρτσα» ή της Μπάγερν. Αυτό σημαίνει ότι θα χρειαστεί γενναίο «ξεσκαρτάρισμα» κι αυτό είναι πρόβλημα, αφενός διότι δεν γίνεται σε ένα καλοκαίρι και αφετέρου διότι πρέπει όλοι οι παίκτες-κλειδιά να είναι παρόντες για να εκκινήσει η όποια νέα διαδικασία παραγωγής παιχνιδιού από την City 2.0.

Θα αρκέσει η όρεξη της αρχής και το ανήσυχο και καινοτόμο πνεύμα του «μέντορα» Πεπ για να βγει η Σίτι από την κινούμενη άμμο της ποδοσφαιρικής ανυποληψίας και να κάνει άλματα καταξίωσης, με τελικό στόχο να γίνει η «επόμενη Παρί» στον ποδοσφαιρικό χάρτη; Αν δεν τα καταφέρει ο Γουαρδιόλα, πάντως, το σίγουρο είναι ότι τα λεφτά δεν θα το καταφέρουν από μόνα τους.

The post Γουαρδιόλα στη Σίτι: Τα «ναι» και τα «όχι» appeared first on KoolNews.