Ας αποφασίσει η Γερμανία: Θέλει την Ενωμένη Ευρώπη ή το ΔΝΤ; (Άρθρο)

Του Γιώργου Χ. Παπαγεωργίου

Ο Αλέξης Τσίπρας επισκέπτεται το Βερολίνο σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη στιγμή και είναι βέβαιο ότι θα επιδιώξει μια κατευναστική παρέμβαση της Γερμανίδας καγκελαρίου ώστε να ξεπεραστεί το αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί λόγω των απαιτήσεων του ΔΝΤ από τη μια και την άκαμπτη στάση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε από

Είναι προφανές ότι το ελληνικό ζήτημα έχει μπλεχτεί στην εσωτερική πολιτική κατάσταση της Γερμανίας, όπου διεξάγονται εκλογές τον επόμενο Σεπτέμβριο.
Κάθε παραχώρηση προς την Ελλάδα εκλαμβάνεται ως υποχώρηση, η οποία θα έχει σημαντικό πολιτικό κόστος στα μάτια μιας κοινής γνώμης η οποία γαλουχήθηκε τα τελευταία χρόνια με το αφήγημα των «τεμπέληδων Ελλήνων -και άλλων Νοτίων» και της «οικονομικής υπεροχής των Γερμανών».
Υπό αυτό το πρίσμα είναι δύσκολο να φανταστεί κάποιος ότι η Γερμανίδα καγκελάριος -ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι το ήθελε- θα είχε τα περιθώρια να αδειάσει τον κ. Σόιμπλε και να δεχθεί το ΔΝΤ ως απλό παρατηρητή και σύμβουλο στο ελληνικό πρόγραμμα, έτσι ώστε να μην χρειαστεί η λήψη των σκληρών μέτρων.
Πρόκειται, όμως, για θέμα ουσίας και όχι μόνο πολιτικής τακτικής, καθώς η προσήλωση της Γερμανίας στο σκληρό οικονομικό δόγμα συνδέεται με συγκεκριμένες επιλογές ως προς το μέλλον της ευρωζώνης.
Τα γεγονότα υποδεικνύουν ότι η επιμονή του κ. Σόιμπλε δεν οφείλεται μόνο σε προεκλογικούς λόγους, αλλά και στο ότι στο βάθος πιστεύει ότι θα ήταν καλύτερο η Ελλάδα να αποχωρήσει από το ευρώ, ως ένα πρώτο βήμα για μια νέα νομισματική ένωση, με λιγότερες και πιο ομοιογενείς οικονομίες -εκείνες του πλεονασματικού Βορρά.
Το ερώτημα, λοιπόν, είναι εάν η άποψη αυτή αποτελεί κεντρική πολιτική επιλογή της γερμανικής κυβέρνησης και εάν την ασπάζεται και η καγκελάριος η οποία υποδέχεται σήμερα τον Έλληνα πρωθυπουργό.
Η εμμονή της Γερμανίας να ωθεί την Ελλάδα στο αδιέξοδο, δείχνει ότι η προτεραιότητα του Βερολίνου δεν είναι η επαναφορά της χώρας μας στην κανονικότητα ώστε να είναι σε θέση να συμμετέχει και εκείνη ισότιμα σε ένα κοινό οικονομικό χώρο, αλλά η μετατροπή της ευρωζώνης σε μια ζώνη οικονομικού και πολιτικού καταναγκασμού των αδύναμων κρίκων, υπό την αιγίδα του ΔΝΤ.
Πρέπει λοιπόν και η γερμανική πολιτική ηγεσία να ξεκαθαρίσει τι ακριβώς θέλει από την ευρωζώνη και εφόσον πιστεύει σε ένα κοινό ευρωπαϊκό μέλλον, έχει την ευθύνη να εξηγήσει στους δικούς της πολίτες της τι πρέπει να γίνει για να επιτευχθεί ο στόχος.
Διότι η αλήθεια είναι ότι χωρίς την υποστήριξη της Γερμανίας δεν μπορεί να υπάρξει Ενωμένη Ευρώπη.