Οι πανελλήνιες για τα παιδιά και τους γονείς

Οι πανελλήνιες άρχισαν και παρέα ήρθαν οι ταχυκαρδίες, το άγχος και τα κλάματα. Ένα σύνηθες φαινόμενο είναι παιδιά που παθαίνουν κρίσεις πανικού, και κάποια έχουν φτάσει μέχρι και την αυτοκτονία. Γιατί; Για τις πανελλήνιες!

Όλο αυτό βέβαια δεν αφήνει ανεπηρέαστους τους γονείς των εξεταζόμενων.

Η ερώτηση είναι μια και απλή:

Αξίζει όλο αυτό;

Δυστυχώς ή ευτυχώς το εκπαιδευτικό σύστημα είναι δομημένο με τέτοιο τρόπο ώστε μια απλή εξέταση να κρίνει τις ζωές των παιδιών.

Είναι λοιπόν αρκετά φυσιολογικό και αναμενόμενο να προκαλείται τόσο μεγάλο άγχος σχετικά με αυτό το θέμα.

Αν το παιδί δεν γράψει, δεν θα περάσει και αυτό φέρνει προβλήματα. Για παράδειγμα, αν δούμε την οικονομική κατάσταση της χώρας είναι αρκετά λογικό να συμπεράνουμε την δυσκολία των γονιών να συντηρήσουν για ακόμη ένα χρόνο φροντιστήρια και ιδιαίτερα, κάτι που αυξάνει κατακόρυφα την ανάγκη για εισαγωγή ενός παιδιού σε κάποια σχολή. Και όλα αυτά με μια φορά. Και όλα αυτά με μια φορά εξέτασης όπου ένα παιδί έχει δυο ώρες να ελέγξει το άγχος του και να γράψει. Να γράψει ένα βαθμό που θα του δώσει μια αξία. Ένα 20, ένα 15 ένα 14 θα κρίνει το μέλλον και την αξία μιας ανθρώπινης οντότητας. Μεγάλο βάρος έτσι;

Προσωπικά, θεωρώ το εκπαιδευτικό μας σύστημα απαράδεκτο. Δίνουμε εξετάσεις για να μπούμε σε μια σχολή εξεταζόμενοι σε πράγματα που μαθαίνουμε παπαγαλία (γιατί έτσι πρέπει να το δει ο διορθωτής) και μόλις αυτή η ιστορία τελειώσει έχουμε ξεχάσει τα ΠΑΝΤΑ.

Αυτό το άρθρο δεν θα είναι ένα ακόμη άρθρο που θα δίνει συμβουλές χαλάρωσης για τους γονείς και τους μαθητές όσο μια προσπάθεια, μια τροφή για σκέψη σχετικά με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε το θέμα “πανελλήνιες”. Πολλοί από εμάς περάσαμε από εκείνη την θέση, από το θρανίο και το τρέμουλο και το άγχος τι θα απογίνουμε μετά τις εξετάσεις. Λες και μια βαθμολογία έκρινε την αγάπη των γονιών μας, και την αξία μας σε αυτό το κόσμο. Όσοι λοιπόν είσαστε γονείς και το παιδί σας αυτή τη στιγμή εξετάζεται, όσο αγχωμένοι και αν είσαστε είναι πολύ σημαντικό να σκεφτείτε: “Είναι τόσο σημαντικό για εσάς να έχετε ένα παιδί άριστο και τέλειο ή ένα παιδί γαλήνιο και χαρούμενο;” Γιατί η τελειότητα δεν υπάρχει και είναι σκληρό να ζητάς από ένα παιδί 17 χρονών να είναι τέλειο. Είναι σκληρό να νιώθεις στα 17 σου ότι αν δεν πάρεις καλούς βαθμούς δεν έχεις αξία.

Μια μεγάλη παγίδα που πέφτουν συχνά οι γονείς είναι η εικόνα του “ιδανικού παιδιού”. Πλάνα και όνειρα που κάνουν για το παιδί που ονειρεύονται. Συνήθως όμως αυτό το “ιδανικό” παιδί είναι ιδανικό με διαφορετικούς τρόπους αλλά οι γονείς δυσκολεύονται να το αναγνωρίσουν κολλημένοι στην εικόνα που αυτοί έχουν φτιάξει. Ένα ιδανικό παιδί πρέπει να γράψει 20, ακόμη και αν το παιδί δεν θέλει να γράψει 20 ή δεν μπορεί. Μπείτε λίγο στην θέση του. Πως θα ήταν για εσάς να περιμένουν οι γονείς σας από εσάς κάτι το οποίο να νιώθετε ότι δεν μπορείτε να καταφέρετε; Τα παιδιά έχουν και αυτά τις δικές τους φοβίες και ανασφάλειες, τα δικά τους άγχη, και αυτό σε συνδυασμό με την πίεση των υψηλών προσδοκιών είναι σίγουρος δρόμος προς την αποτυχία. Τι γίνεται λοιπόν όταν βιώνουμε την αποτυχία;

Η αποτυχία, είναι ένα μέρος της ζωής που βιώνουμε αναπόφευκτα. Μέσα από την αποτυχία μαθαίνεις για εσένα, γίνεσαι πιο δυνατός και βρίσκεις άλλους τρόπους να πετύχεις τους στόχους σου. Ο Αϊνστάιν δεν ήταν καλός μαθητής, ο Steve Jobs δεν τελείωσε ποτέ τη σχολή του και απολύθηκε από την δουλειά που έφτιαξε ο ίδιος και άλλα τόσα παραδείγματα καθημερινά μας αποδεικνύουν πως η αποτυχία είναι ο δρόμος προς την επιτυχία.

Η αποτυχία όμως είναι και μια μεγάλη απώλεια, οπότε είναι αρκετά σημαντικό να την βιώσουμε, να πονέσουμε, να την αποδεχτούμε για να μπορέσουμε να κλείσουμε αυτό τον κύκλο και να συνεχίσουμε την πορεία μας. Είναι πολύ σημαντικό να μάθουμε στα παιδιά μας ότι είναι οκ η αποτυχία όσο και αν πονάει και ότι η ζωή συνεχίζεται. Μαθαίνουμε, παίρνουμε και προχωράμε..

Από τις εποχές των σπηλαίων θέλαμε να ανήκουμε και να είμαστε αποδεχτοί σε μια ομάδα. Αιώνες μετά είμαστε σχεδιασμένοι με την ίδια ανάγκη. Ίσως και αυτός είναι ένας λόγος που θεωρούμε μια αξιολόγηση το τέλος του κόσμου. Έχουμε νοηματοδοτήσει τις εξετάσεις με κάτι άσχημο, και ξεχνάμε ότι είναι η αρχή μιας ζωής. Μιας ζωής χωρίς παπαγαλία, με αποτυχίες και επιτυχίες και με πολλές πολλές πολλές εξετάσεις οι οποίες δεν μας αγχώνουν τόσο γιατί δεν τους έχουμε δώσει τόση αξία. Η ενηλικίωση είναι εξετάσεις, η επαγγελματική μας πορεία είναι εξετάσεις, το να είσαι σύντροφος είναι εξετάσεις, αλλά πάνω από όλα το να είσαι γονιός είναι εξετάσεις. Και δυστυχώς σε αυτά αποτυγχάνουμε πιο συχνά “και δεν έγινε και τίποτα!”.

Εσύ που είσαι γονιός, αν σήμερα έδινες εξετάσεις τι βαθμό θα έπαιρνες;

Αν και εσύ σε κάποια κομμάτια ένιωσες άχρηστος σκέψου πως μπορεί να νιώθει αυτή τη στιγμή το παιδί σου. Και μην ξεχνάς ποτέ ότι το άχρηστο για εσένα μπορεί να είναι χρήσιμο για κάποιον άλλο.

Μανωλαράκη Ευτυχία
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
Μητροπόλεως 96
Τηλ: 2310250634
[email protected]

The post Οι πανελλήνιες για τα παιδιά και τους γονείς appeared first on iPop.