Πού είναι η αντιπολίτευση

Ο Στέφανος Κασσελάκης, προχθές, πήγε σε ένα δημόσιο σχολείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες, στην Καλλιθέα, άφησε παρακαταθήκη στον ιστορικό του μέλλοντος ένα ενσταντανέ όπου περνάει επιδέξια σαν ζογκλέρ κάτω από μια ράμπα και υποσχέθηκε ότι θα βρει καινούργιο κτίριο με δικά του λεφτά. Επειτα, έδωσε ένα βίντεο στη δημοσιότητα όπου επιτέθηκε στην κυβέρνηση, από το οποίο απουσίαζε η υφυπουργός Παιδείας, Δόμνα Μιχαηλίδου, παρότι ήταν παρούσα. Οταν αυτό διέρρευσε, με

ειρωνείες ότι η πρακτική να σβήνεις ενοχλητικά πρόσωπα από εικόνες είναι σταλινική, ο Κασσελάκης απάντησε ότι η υφυπουργός «εμφανίστηκε απρόσκλητη».

Οντως, απρόσκλητη πήγε η Δόμνα Μιχαηλίδου στο συγκεκριμένο σχολείο. Αλλά δεν πήγε για να χαλάσει το βίντεο του Κασσελάκη. Ηταν υποχρεωμένη να βρίσκεται εκεί. Είχε ειδοποιηθεί από τη διεύθυνση του σχολείου αμέσως μόλις ο Κασσελάκης πήρε τηλέφωνο να συνεννοηθεί για την επίσκεψη. Η υποχρέωσή της να υποδεχτεί τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και να τον ενημερώσει απορρέει από τον θεσμικό της ρόλο.

Ο Κασσελάκης, ως δημόσιο πρόσωπο, δεν έχει πάντα την ευκαιρία να είναι μόνος του όπου θέλει και να κάνει ό,τι θέλει. Η εκλογή του στην προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ δεν του δίνει τέτοιο δικαίωμα. Η χώρα έχει κανόνες, κι οφείλει να τους μάθει και να τους τηρεί. Πρέπει, π.χ., να πάει φαντάρος. Με το καλό. Αλλά θα καταταγεί σε κέντρο εκπαίδευσης και θα κάνει τρεις εβδομάδες σκληρό πρόγραμμα – και για να κάνει δηλώσεις πρέπει να πάρει ειδική άδεια. Επίσης, δεν μπορεί να κάνει θητεία στην παραμεθόριο, ούτε στη Ρω ούτε πουθενά: η παραμεθόριος δεν είναι κατασκήνωση, με ποια προσόντα θα μπορούσε να βρεθεί εκεί;

Ολα αυτά, πάντως, η επίσκεψη, η θητεία, οι δηλώσεις περί πατριωτικής Αριστεράς, ο Πολάκης («ο κύριος Παύλος», όπως τον αποκάλεσε ο Κασσελάκης χθες το βράδυ σε μια συνέντευξη) είναι η αντιπολίτευση – «επιτέλους», όπως λένε διάφοροι. Αντιπολίτευση; Χαβαλές είναι ακόμα, επικοινωνία, παιχνίδια, αλλά αντιπολίτευση δεν είναι.

Ομολογώ, ωστόσο, ότι «ο νέος» μαθαίνει γρήγορα. Οικοδομεί, ήδη, σε μια κουλτούρα της σύγκρουσης, όπως έκανε και ο προκάτοχός του. Υπολογίζω, λοιπόν, ότι σύντομα θα έχουμε αντιπολίτευση σαν αυτή που είχαμε. Οφείλει να σκεφτεί, ωστόσο, ότι αυτό που οδήγησε στα τάρταρα τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η αντιπολίτευση που άσκησε και σήμερα λείπει από πολλούς τεθλιμμένους.

Τι αντιπολίτευση έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα; Προσπάθησε να αναβιώσει σε συνθήκες ομαλότητας το μοντέλο της «Αγανάκτησης». Ο Αλέξης Τσίπρας πίστεψε ότι θα ήταν πρόσφορα τα έκτακτα γεγονότα. Το αντιεμβολιαστικό πρόγραμμα, π.χ., θεωρήθηκε ότι σηκώνει αντιπολίτευση. Εγιναν προσπάθειες αποδόμησης του λοκντάουν (ακόμα και με τη συμμετοχή σε μαζικές διαδηλώσεις για την καταδίκη της Χρυσής Αυγής ή για τα δικαιώματα του ισοβίτη τρομοκράτη Κουφοντίνα), ο Τσίπρας καταφερόταν κατά των εμβολίων, ο «κύριος Παύλος» πίεζε να εισαχθεί η ιβερμεκτίνη ως φάρμακο και όλο το κόμμα διεκδικούσε πολλές, πάρα πολλές ΜΕΘ (σε ένα προβληματικό ΕΣΥ, που πάντως άντεξε). Οσο πλησίαζαν οι εκλογές, και αφού καμία στρατηγική σαμποτάζ δεν άντεξε, η αντιπολίτευση το γύρισε αποκλειστικά στα ξόρκια (με κορυφαίο το υβριστικό «Μητσοτάκη μπιπμπιπ»).

Αν η αντιπολίτευση «του νέου» κινηθεί στα χνάρια της αντιπολίτευσης του παλιού, καλύτερα τα πράγματα να μείνουν όπως είναι σήμερα. Καλύτερα να νοσταλγούμε μια αντιπολίτευση η οποία δεν υπήρξε ποτέ από την επιστροφή στην εχθροπάθεια και στη μιζέρια.