Ο Ανδρέας Κορασίδης κατέληξε υπάλληλος στην πρώην εταιρεία του;

Του Δημήτρη Μαρκόπουλου

Πάγια τακτική των μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων που εδρεύουν στη χώρα μας, είναι δίκην σύσφιξης των σχέσεων με τους δημοσιογράφους να προσκαλούν τους τελευταίους σε διάφορα «χαλαρωτικά» θεάματα. Σε επιχειρηματικά ταξίδια στο εξωτερικό, νυχτερινά clubs και άλλου τύπου διασκεδάσεις. Τι πιο πρόσφορο λοιπόν από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα; Εκεί, τα στελέχη γνωστών επιχειρηματικών γκρουπ έχουν τη δυνατότητα να συζητήσουν με άνεση και σε πιο προσωπικό ύφος τα εταιρικά τους θέματα, να γνωριστούν καλύτερα με τους ρεπόρτερς και φυσικά να τους… υποχρεώσουν, θυμίζοντάς

τους πως «θα βρίσκονται πάντοτε δίπλα τους, σε οποιοδήποτε αίτημα κι αν έχουν, οποιαδήποτε δυσκολία κι αν τους παρουσιαστεί». Βέβαια και οι δημοσιογράφοι από τη μεριά τους, σπάνια αρνούνται αυτές τις εκδηλώσεις, τον επονομαζόμενο κι ως «κοινωνικό μισθό», δίνοντας με τη σειρά τους νομιμοποίηση σε όσους ασκούν αρνητική κριτική στο σύνολο του Τύπου εδώ και χρόνια. Σαν να μην έφθαναν τα παραπάνω, δεν λείπουν και οι ακραίες περιπτώσεις «λειτουργών του Τύπου». Των ρεπόρτερς εκείνων που ξεχνώντας πως μεγάλωσαν στην Αγια Σοφιά, το Κερατσίνι ή το Μενίδι, απαιτούν ωσάν να έχουν ζήσει όλη τους τη ζωή στις Κάννες και το Παρίσι, τα καλύτερα κρασιά, ξενοδοχεία πέντε αστέρων και σουίτες στα κορυφαία ποδοσφαιρικά γήπεδα.

Σε ένα τέτοιο γκαλά λοιπόν είχε κληθεί και η ομάδα των πιο σημαντικών συντακτών στον τομέα του εμπορίου και της βιομηχανίας.

Από ώρα το γήπεδο γέμισε. Μπορεί το παιχνίδι να μην ήταν από αυτά που θα χαρακτηρίζονται ως ντέρμπι, παρά ταύτα ο Ολυμπιακός βρισκόταν για μια ακόμη φορά σε σταυροδρόμι λόγω σειράς κακών εμφανίσεων. Για τον ψιλόλιγνο όμως, μοναχικό στη μεριά των VIP θέσεων άνδρα με τα γαλάζια χαρακτηριστικά μάτια, το ντέρμπι φαινόταν να βρίσκεται μέσα στην ψυχή του. Χαμένος στις σκέψεις του και δίχως καμία διάθεση για σχόλια επί του ματς, πιο πολύ έμοιαζε να σκέφτεται παρά να παρακολουθεί. Κανένας δεν τολμούσε να του μιλήσει, να τον διακόψει. Να του πει έναν καλό λόγο. Κι αυτό διότι είναι γνωστό πως στο μεγάλο λιμάνι, απεχθάνονται τις ήττες. Μισούν όσους λειτουργούν σαν …μαυρόγατες. Και ο Ανδρέας Κορασίδης είναι αλήθεια πως ήδη είχε βαρύνει το κισμέτ του με μια παταγώδη αποτυχία. Την πτώχευση της αλυσίδας καταστημάτων του.

Τον Ανδρέα Κορασίδη τον πρωτογνώρισα το 2002 κατά τη διάρκεια βράβευσης της εταιρείας του στο ξενοδοχείο Intercontinental. Απόμακρος και με διάθεση απαξίας για τα πάντα και τους πάντες, δεν καταδεχόταν να μιλήσει με ανθρώπους που δεν γνώριζε, ούτε προσπαθούσε να φανεί εγκάρδιος και προσηνής.

Μεγάλος και τρανός businessman της εποχής, είχε αφήσει δυναμικό το στίγμα του στον κλάδο των ηλεκτρικών συσκευών αλλά και της νυχτερινής, κοσμικής ζωής. Κάνοντας παρέα με τους πλέον δυνατούς επιχειρηματίες και πολιτικούς της Σημιτικής περιόδου διακυβέρνησης της χώρας, συχνά φιλοξενούνταν στις στήλες όχι τόσο των οικονομικών ενθέτων, αλλά των κοσμικών life style περιοδικών της εποχής. «Ο Ανδρέας Κορασίδης με το σκάφος του στη Μύκονο», ο «Μεγιστάνας των ηλεκτρικών σε καλλιτεχνικές εκδηλώσεις» κι άλλα τέτοια χαριτωμένα έδιναν την αίσθηση ενός πανίσχυρου αλλά και ταυτόχρονα μποέμ ανθρώπου. Σαν να μην έφθαναν τα παραπάνω, η ενασχόληση του Πειραιώτη επιχειρηματία με τα διοικητικά της ομάδας του Ολυμπιακού προσέθετε ένα ακόμη λιθαράκι στο μύθο του. Ήταν η εποχή του νεοελληνικού βλαχο-γκλάμουρ που τροφοδοτήθηκε από τα επονομαζόμενα περιοδικά ποικίλης ύλης. Τα Μέσα Ενημέρωσης εκείνα που έταζαν λαγούς με πετραχήλια, στους διψασμένους για γρήγορο πλούτο, εύκολες γυναίκες και εύπεπτες ειδήσεις Έλληνες.

Να όμως που η ζωή, η κακοδιαχείριση και οι υπερβολές του Ανδρέα Κορασίδη, σύντομα άλλαξαν την εικόνα που ο ίδιος είχε κτίσει. Μια σειρά από επιχειρηματικές αστοχίες, λογιστικές αλχημείες και κακές επιλογές ανθρώπων, σε συνδυασμό με τις παρενέργειες του ξεφουσκώματος του ελληνικού χρηματιστηρίου, σύντομα έφεραν σε δύσκολη θέση τον όμιλο του. Σαν να μην έφθαναν τα παραπάνω, με έπαρση ο επιχειρηματίας είχε αρνηθεί να πουλήσει την εταιρεία του σε γαλλική πολυεθνική, διακόπτοντας ξαφνικά κάθε διαπραγμάτευση, παρά τα χρέη του γκρουπ προς τις πιστώτριες τράπεζες. Εκεί ήταν που η αδηφάγα για θύματα κοινή γνώμη αποφάσισε να τσακίσει τον απαστράπτοντα Κορασίδη. Εξάλλου ποια είναι η εκδίκηση του προλεταριάτου; Μα το «ξέσκισμα» στην πρώτη στραβοτιμονιά του τοπικού jet set.

Η είδηση περί λουκέτου της Ράδιο Κορασίδης λοιπόν έτρεξε με αστραπιαία ταχύτητα στα δημοσιογραφικά γραφεία. Κάθε εφημερίδα που σεβόταν τον εαυτό της, προσέφερε έγκυρα και έγκαιρα ρεπορτάζ για το «δράμα Κορασίδη» ή για «τον Μίδα, που ξαφνικά έχασε το γνωστό χρυσό του άγγιγμα». Να που ο αλλοτινός «ήρωας», γινόταν τώρα κιμάς στην κρεατομηχανή της επικαιρότητας.

Η εταιρεία του Ανδρέα Κορασίδη, με μεγάλη δυσκολία τελικά σώθηκε στην πρώτη φάση, πριν βουλιάξει καταληκτικά καθώς τις τύχες της ανέλαβε ένας άλλος επιχειρηματίας, ο κ. Γιάννης Ευαγγελάτος. Το τίμημα αυτής της αρχικής σωτηρίας ήταν βαρύ, ενώ τελικά δεν απέτρεψε το λουκέτο. Πάνω από 600 εργαζόμενοι έχασαν τη δουλειά τους, ο όμιλος απώλεσε σημαντικά μερίδια αγοράς, ενώ όσοι υπάλληλοι περιέσωσαν τις θέσεις τους έμειναν «εγκλωβισμένο黨για περίπου δύο χρόνια σε μια απίστευτη δίνη εξελίξεων, με τεράστιο κόστος για τη ζωή τους.

Ο πρωταγωνιστής αυτής της περιπέτειας σύντομα χάθηκε από το προσκήνιο. Φήμες της εποχής, σποραδικά τον τοποθετούσαν να έχει χάσει όλη του την περιουσία, να πουλά ακόμα και το σπίτι του, μέχρι και να έχει επιχειρήσει αυτοκτονία. Οι πιο καχύποπτοι απ΄τη μεριά τους, μιλούσαν για λεφτά που είχαν βγει στο εξωτερικό, για μυστικές συμφωνίες με ξένες τράπεζες και για «μαίμού – λουκέτο» που αποσκοπούσε να περισώσει μεγάλη ακίνητη περιουσία. Όμως όπως και να είχε, ο ήρωας της ιστορίας, παρέμενε άφαντος.

Όλα αυτά, ώσπου μια ημέρα, ο διευθυντής της εφημερίδας μου ζήτησε να ψάξω να βρω τον Ανδρέα Κορασίδη. «Που να χάθηκε αυτή η ψυχή» διερωτούνταν όλοι. Και είναι αλήθεια πως το «ξεθάψιμο» μιας τέτοιας προσωπικότητας πάντοτε προκαλεί το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Σύντομα η έρευνα κατέληξε σε ένα πρώτο αποτέλεσμα. Ο αριθμός του κινητού τηλεφώνου του εξαφανισμένου επιχειρηματία βρισκόταν στα χέρια μου. Η απορία όμως παρέμενε: θα μου μιλούσε ένας άνθρωπος καραβοτσακισμένος από τη ζωή;

Τη βροχερή ημέρα του Νοέμβρη, αποφάσισα να πάρω το ρίσκο. Από ένα παραμελημένο καφέ της Ελευσίνας, σχημάτισα τον αριθμό. Η φωνή του ακούστηκε βαριά στην άλλη γραμμή: «ποιος είναι» ρώτησε. «Δημοσιογράφος. Ήθελα να μιλήσουμε για την εταιρεία και εσάς» ψέλλισα, σχεδόν βέβαιος για το κλείσιμο του τηλεφώνου. Κι όμως. Όπως ο κατάδικος που τον πνίγει η δική του αλήθεια, όπως ένας μοναχικός άνθρωπος που επιτέλους θέλει να ξεσπάσει, ο Ανδρέας Κορασίδης απάντησε. Μου είπε τη δική του άποψη για την εταιρεία και για το μέλλον της. Και τελικά αφήνοντας μια αχτίδα φωτός, υποσχέθηκε πως θα μου έδινε την πρώτη εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη μετά το προσωπικό κάζο που του έτυχε. Η επιτυχία ήταν δεδομένη. Τι καλύτερο για έναν ρεπόρτερ από την εκ βαθέων εξομολόγηση ενός αρνητικού ήρωα;

Ο Ανδρέας Κορασίδης λοιπόν μου έδωσε ένα πρώτο ραντεβού και πάλι από το τηλέφωνο. "Πάρε με τη Δευτέρα για να έλθεις να τα πούμε». Η Δευτέρα, έγινε Τρίτη, η Τρίτη Παρασκευή και τραβιόμασταν σχεδόν δυο μήνες. Με το καλό πάντοτε και δίνοντας προσωπικές εγγυήσεις περί καλής μεταχείρισής του, προσπάθησα να κανονίσω την πολυπόθητη συνέντευξη. Όμως ο Ανδρέας Κορασίδης διαρκώς εμφανιζόταν ασυνεπής και μονίμως με μια δικαιολογία στο στόμα. Ώσπου δοκίμασε την οργή του ρεπόρτερ. Έχοντας φθάσει στο κόκκινο, αποφάσισα να αξιοποιήσω μια πληροφορία της αγοράς που αναφερόταν σε αφανή διοίκηση της εταιρείας από τον ίδιο τον κ. Κορασίδη και σε "μαριονέτα διοίκηση" που ασκούσε ο κ. Ευαγγελάτος.

Φοβισμένος ο Κορασίδης έκλεισε το ραντεβού. Όμως ο ίδιος όπως είπε δεν θα μπορούσε να δώσει το παρόν. "Ξέρεις εγώ πλέον είμαι υπάλληλος στην εταιρεία. Απλά συμβουλεύω. Δεν αποφασίζω" μου είπε. Κι όντως. Όταν βρέθηκα στο γραφείο, μια ματιά του νέου τότε ιδιοκτήτη κ. Ευαγγελάτου αρκούσε για να βγει εκτός αίθουσας ο πρώην ισχυρός παράγοντας. Όντως. Ο Ανδρέας Κορασίδης από ιδιοκτήτης της γνωστής αλυσίδας ηλεκτρικών είχε εξελιχθεί σε έναν άνθρωπο σκιά που δεν μπορούσε πουθενά να εμφανιστεί.