Μάτι – Ένας χρόνος μετά: Η γραφειοκρατία, οι εγκαυματίες, οι προσωπικές μαρτυρίες

Πέρασε ένας χρόνος από τότε. Ενας χρόνος αµείλικτος και βαρύς. Στο Μάτι δεν είναι πια τίποτε ίδιο. Οι φλόγες έσβησαν, αφήνοντας πίσω τους 102 νεκρούς. Αυτό που δεν έσβησε είναι οι µνήµες.

∆εν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος εκεί που να µην έχασε τη µάνα, τον πατέρα, τον αδερφό, τον γείτονα, τον φίλο. Για τους κατοίκους στο Μάτι τα 365 βράδια που πέρασαν ήταν πιο δύσκολα από τις µέρες. Τα όνειρα τούς ξυπνούν εφιάλτες. Οι εικόνες τους έχουν σηµαδέψει για πάντα. Κάθε σπιθαµή γης στην περιοχή σου φέρνει στον νου την τραγωδία. Μόνο κάποιες χαρούµενες παιδικές φωνές προσπαθούν να σε ξεγελάσουν, προσπαθώντας

Στο κεντρικό καφέ της περιοχής, το «Αρτιον», οι θαµώνες κουβεντιάζουν. Θυµούνται αυτούς που λείπουν και ανταλλάσσουν απόψεις για το πώς θα καταφέρουν να ορθοποδήσουν. Το τοπίο γύρω τους παραµένει «γκρίζο». Μισογκρεµισµένα σπίτια, µε εµφανή πάνω τους τα µαύρα σηµάδια της φονικής πυρκαγιάς, στοίβες από ξύλα στους δρόµους, ακόµα και καµένα αυτοκίνητα.

Ενα από τα παιδάκια που συνάντησε το «Εθνος» στο «Αρτιον» είναι ο 6χρονος Κωνσταντίνος. Είναι το αγόρι που τραυµατίστηκε σοβαρά µαζί µε τον παππού του και τη µητέρα του ενώ έτρεχαν να σωθούν. Το θερµικό κύµα ήταν τέτοιο που οι σαγιονάρες του µικρού Κωνσταντίνου έλιωσαν. Στο καφέ τον έφερε βόλτα ο παππούς. Ο φύλακας άγγελός του, που πριν από έναν χρόνο τον πήρε από το χέρι, πριν το σπίτι τυλιχτεί στις φλόγες.

«Πήγαµε προχθές µε το εγγονάκι µου να ανάψουµε ένα κερί στην εκκλησία της Αγίας Μαρίνας. Πάει ο Κωνσταντίνος να ανάψει το κερί και µόλις πλησιάζει τα λιγοστά αναµµένα κεριά, σταµατάει τροµαγµένος. Πετάγεται και µου λέει: ‘‘Παππού, δεν µπορώ, φοβάµαι’’. Το ίδιο έγινε και όταν πήγα µια φορά να ανάψω µπροστά του τσιγάρο µε τον αναπτήρα. Αρχισε το παιδί να φωνάζει ‘‘φωτιά, παππού, φωτιά» περιγράφει ο 77χρονος Κώστας Χατζησταµατίου, ο οποίος κάηκε στα χέρια και στα πόδια, νοσηλεύτηκε για 50 ηµέρες σε κλινική και συνεχίζει τη θεραπεία ανάρρωσής του.

Περισσότερα στο Ethnos.gr