Το μεγάλο λάθος της αντιπολίτευσης

Η αίσθηση της επανάληψης είναι έντονη. Το περίφημο déjà vu: η δαιμονοποίηση του Μητσοτάκη. Σύσσωμη η αντιπολίτευση το προσπαθεί. Όπως ακριβώς στην περίοδο ανάμεσα  στις δύο εκλογές του 2023. Η τότε αποτυχία εξέπληξε τους πάντες. Κανείς δεν είχε πιστέψει στην ωριμότητα του λαού. Η εκ νέου αποτυχία είναι εγγυημένη.

Μόλις χθες έγραφα για τους Έλληνες… Βουρβώνους. Με τα τωρινά καμώματά τους κινδυνεύουν να εγκαθιδρυθούν ως ένα μόνιμο ιλαρό σκηνικό της πολιτικής ζωής. Για ανικανότητα της κυβέρνησης μιλούσαν τότε, για ανικανότητα

μιλούν τώρα. Η κατάλυση του κράτους δικαίου είναι μόνιμη επωδός. Η ακρίβεια κορυφαίο ζήτημα. Όλα γνωστά και επαναλαμβανόμενα.

Ίσως να πιστεύουν ότι με την επανάληψη το πρόβλημα θα εμπεδωθεί στο μυαλό του πολίτη. Κατά λάθος μεριά κοιτάνε. Το πρόβλημα είναι ότι το δεδομένο της αποτυχίας της δικής τους αντιπολιτευτικής τακτικής (γιατί στρατηγική δεν θα την έλεγες κιόλας) δεν έχει εμπεδωθεί στην δική τους πολιτική συνείδηση.

Ουσιαστικά, λειτουργώντας ως σύνολο έχουν μετατρέψει τις ευρωεκλογές σε δημοψήφισμα για τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα. Όχι πως υπάρχει σύμπραξη. Δεν θέλουν ούτε να δουν ο ένας τον άλλο. Επειδή, όμως, δεν έχουν θετική πρόταση να καταθέσουν, όλοι στρέφονται κατά του Μητσοτάκη – οπότε η σύγκλιση προκύπτει περίπου νομοτελειακά.

Το αποτέλεσμα είναι διττό. Αφενός, ουσιαστικά δεν ξεχωρίζει το ένα κόμμα της αντιπολίτευσης από το άλλο. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η μάχη για την δεύτερη, τρίτη και τέταρτη θέση είναι αμφίρροπη – σε επίπεδο που ανέρχεται σχεδόν στο 1/3 της εκλογικής ισχύος της Ν.Δ.

Αφετέρου, επειδή όλοι φωνασκούν για το ίδιο πράγμα, η ένταση της επίθεσης μετατρέπεται σε κακοφωνία που ο πολίτης δεν αντέχει. Το πολύ το κύριε ελέησον δεν το αντέχει ούτε ο παπάς, κατά την λαϊκή θυμοσοφία.

Διαμορφώθηκε έτσι ένα σκηνικό όπου στον ΣΥΡΙΖΑ η έπαρση Κασσελάκη έχει οδηγήσει το κόμμα στην σιωπή, περιμένοντας με σιγουριά την μη εκπλήρωση των προσδοκιών που με αμετροέπεια έθεσε ο αρχηγός, για να αρχίσουν την επομένη των εκλογών τα τύμπανα. Τότε μόνο μπορεί ίσως να έρθει η δικαίωση της Νέας Αριστεράς.

Στο ΠΑΣΟΚ, επικρατεί αντίστοιχη – αν και λιγότερο τοξική—κατάσταση. Είναι πολύ αργά για τον Ανδρουλάκη να αλλάξει φάτσα και γραμμή. Κάτι σαν το rebranding που επιχείρησε –με πλήρη αποτυχία—ο Τσίπρας μετά τον Μάιο του 2023.  Καλά κάνει ο Λοβέρδος και περιμένει στο παρασκήνιο. Η αμφισβήτηση του αρχηγού δεν θα καθυστερήσει πολύ. Κι αυτός θύμα της αμετροέπειας του θα αποδειχθεί.

Φυσιολογικό το ερώτημα για την πολιτική ωριμότητα της αντιπολίτευσης. Επειδή το έχουν πάρει πάνω τους προσωπικά η προεκλογική σύγκρουση δεν είναι και με τα κόμματα αλλά σε καθαρά προσωπικό επίπεδο. Στην ουσία είναι ανάμεσα από την μία μεριά τριών αρχηγών που ως προς την καταλληλότητά τους για το ανώτατο αξίωμα οι πολίτες βαθμολογούν στα τάρταρα και ενός πρωθυπουργού που συγκριτικά συγκεντρώνει πάνω από τρεις φορές τον βαθμό εμπιστοσύνης των αντιπάλων του.

Πόσο πιο λάθος μπορεί να είναι αυτή η επιλογή;

Πέντε συναπτές,  εκλογικές νίκες μετρά ο Μητσοτάκης. Λάθη, ναι. Στραβοπατήματα, βεβαίως. Παραλείψεις, σίγουρα. Όλα αναπόφευκτα. Όλα σε βαθμό που οι πολίτες δικαιολογούν. Όχι πάντα απόλυτα, αλλά πάντως σε σύγκριση με άλλες καταστάσεις που έχουν ζήσει, με άλλες εικόνες που φαντάζονται από το μέλλον.

Τελικά, όπως κατά κανόνα, είναι θέμα αντίληψης. Σε αντίληψη υστερεί η αντιπολίτευση, περίσσευμα αντίληψης δείχνει να έχει η κοινωνία.

Διαβάστε επίσης

Η εθνική ντροπή της αντιπολίτευσης: Δεν έμαθαν, δεν ξέχασαν