Το ΠΑΣΟΚ παίρνει μαθήματα από τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ;

Όπως πάντα ωραία τα λέει ο Αλέξης Τσίπρας. Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι η εμπιστοσύνη των οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ προς τον Κασσελάκη, αλλά η εμπιστοσύνη των πολιτών προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτή έχει πλέον χαθεί. Οι ενδείξεις είναι πως έχει χαθεί για πάντα.

Τι κι αν η εκλογή Κασσελάκη επιβεβαιωθεί; Θα αλλάξει η εικόνα

ενός κόμματος που προσπαθεί να φορέσει αραχνούφαντο πέπλο ενότητας με καθαρά ιδιοτελή κριτήρια; Θα αναιρεθούν οι λόγοι αποχώρησης των βουλευτών που τώρα αποτελούν τη Νέα Αριστερά; Θα σταματήσει ο Στέφανος να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες που ταράζουν το κομματικό έλος; Θα εγκαταλείψει τον αυταρχισμό που είναι πεποίθηση του;

Προφανώς και όχι.

Τι κι αν ο Κασσελάκης δεν επανεκλεγεί; Θα αποκτήσει ξαφνικά το κόμμα ενότητα; Θα επανακάμψουν οι της Νέας Αριστεράς; Θα αποδεχτούν όλοι το νέο—ή τη νέα—αρχηγό; Θα διαφοροποιηθεί η εικόνα του πολυδιασπασμένου  κόμματος; Θα αποκτήσει ξαφνικά το κόμμα προοπτική και ο πολίτης εμπιστοσύνη σ’ αυτό;

Προφανώς και όχι.

Τι κι αν ο Κασσελάκης σηκώσει το γάντι που πέταξε ο Τσίπρας; Αν διαφωνήσει με τα ιερά λόγια, θα υπάρχει νέος εσωτερικός ξεσηκωμός, με νέες αποχωρήσεις;  Άσε, που τότε το στραπάτσο πιάνει και τον Τσίπρα, καθώς θα είναι πρωτοφανές το γεγονός ότι βρέθηκε άνθρωπος να του αντιμιλήσει.

Προφανώς και ναι.

Τι κι αν ο Κασσελάκης «υπακούσει» στις προτροπές – για την ακρίβεια στις εντολές – Τσίπρα; Ποιος θα είναι τότε ο αρχηγός; Δεν θα αντιμετωπίσει τα ίδια προβλήματα, αν όχι προς το εσωτερικό του κόμματος, αλλά πάντως προς τους πολίτες;

Προφανώς και ναι.

Κλείνει έτσι ο κύκλος της συλλογιστικής. Όπως υποστήριξε μόλις χθες η στήλη, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ήδη νεκρός. Η παρέμβαση Τσίπρα απλά προσδίδει πρόσθετο δράμα στον θάνατο. Η είσοδος ενός ηθοποιού (που είναι ταυτόχρονα παλιός και δοκιμασμένος) παρουσιάζει πάντα ενδιαφέρον, τραβάει την προσοχή του κοινού –κι ας είναι πλέον γνωστό το No Happy End.

Οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ θα όφειλαν να προβληματίσουν το ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι αυτόματη η μετακίνηση ψήφων και στελεχών. Αντίθετα, οι μεν πολίτες δείχνουν ότι στηρίζουν την κυβέρνηση, ενώ για τα στελέχη είναι κρίσιμο το ερώτημα αν το ΠΑΣΟΚ θέλει και μπορεί να απορροφήσει έστω μερικά από τα ορφανά του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε να αφουγκραστεί την κοινωνία και η κοινωνία τον απέταξε. Το ΠΑΣΟΚ εμμένει να ασκεί αντιπολίτευση διασύροντας την χώρα στο εξωτερικό. Αν η αντιπολίτευση ασκείται μέσω της Σόφι ιντ Βελντ, οι πολίτες μάλλον θα κρίνουν πως αυτό δεν αποτελεί ακριβώς εναλλακτική πρόταση εξουσίας.

Τα αρχηγικά κόμματα είναι πάντα επιρρεπή σε ακραίες διακυμάνσεις που συχνά χτυπούν στο κόκκινο. Ο ΣΥΡΙΖΑ χτύπησε στον τοίχο της ανυποληψίας και εξαερώθηκε. Το ΠΑΣΟΚ, ως έχει, και με την μορφή της αντιπολίτευσης που ασκεί –  «όχι σε όλα» — δεν έχει διαφύγει τον κίνδυνο. Αντίθετα: με τον θάνατο του ΣΥΡΙΖΑ η προσοχή θα στραφεί επάνω του.

Για τον σύγχρονο πολίτη το θέμα είναι απλό – θέτοντάς το με θεατρικούς όρους: «Η αυλαία πέφτει στην οπερέτα ΣΥΡΙΖΑ. Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς αυτή; Για να φέρουμε το ΠΑΣΟΚ στο προσκήνιο να δούμε τι πραγματικά και διαφορετικά έχει να μας πει.»

Διαβάστε επίσης

Η νεκροψία για το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα