3ο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου του Δρόμου – Αγγελική Ματοπούλου

Με ή χωρίς ψηλά παπούτσια, με κόκκινες μύτες, πολύχρωμα καπέλα, μουσικές και πάνω από όλα φεστιβαλική διάθεση η ομάδα HELIX διοργάνωσε αυτές τις μέρες με μεγάλη επιτυχία στη πόλη της Αθήνας το 3ο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου του Δρόμου.Η Αγγελική Ματοπούλου, ηθοποιός και μόνιμο μέλος της διοργανώτριας του φεστιβάλ ομάδας, HELIX, αφιέρωσε λίγο από τον χρόνο της και μας μίλησε για την “τρέλα της ημέρας” (τίτλος δανειζόμενος από το όνομα της παράστασης της ομάδας) έτσι όπως την βιώνει ένας αυθεντικός καλλιτέχνης του δρόμου.Η αταξία των ημερών, η αγανάκτηση, η οργή, η θλίψη, οι απεργίες, οι πορείες,  η τρέλα και η τέχνη φαίνεται πώς μπορούν αρμονικά να συνυπάρξουν κάτω από το ίδιο πέπλο. Άλλωστε όλα γίνονται για τη συνθήκη της μιας και μοναδικής στιγμής και συγκίνησης..Όλα είναι δρόμος..Για ποια ακριβώς τρέλα μας μίλησε η ομάδα Helix σε αυτό το φεστιβάλ;Για την τρέλα της ζωής, την τρέλα του κέντρου της αθήνας, την τρέλα των καιρών μαςΧωρίς λόγια και με μοναδικό σας όπλο τον αυτοσχεδιασμό, πόσο δύσκολο είναι να προσαρμόζεται μια παράστση δημόσιου χώρου στο εκάστοτε κοινό;Δεν είμαι σίγουρη εαν προσαρμοζόμαστε εμείς στο κοινό ή το κοινό σε εμάς. Σημασία έχει πώς κάτι συμβαίνει. Τελείται μια συνωμοσία και είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Δεχόμαστε πάντα τη καλή ενέργεια του κοινού και προσπαθούμε να δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό.Μήπως φορώντας ξυλοπόδαρα, ο κόσμος μας είναι διαφορετικός από εκεί ψηλά; Για κάποιους από εμάς, όχι μόνο τα ξυλοπόδαρα, το θέατρο γενικότερα και η τέχνη μας είναι το όπλο μας και η ασπίδα μας για να αντέχουμε την τρέλα που υπάρχει γύρω μαςΠώς θα όριζες τη μοίρα ενός περιπλανώμενου παλιάτσου;Δύσκολη!Μια προσωπική στιγμή από παράσταση που σε σημάδεψε;Υπάρχουν πολλές μικρές ή και μεγάλες προσωπικές στιγμές σε κάθε ξεχωριστή παράσταση. Το παράλληλο έργο, όπως συχνά το αποκαλώ: το τι συμβαίνει στον ίδιο τον ηθοποιό, τι μπορεί να μη λειτουργήσει σωστά και εσύ θα πρέπει να είσαι έτοιμος να το σώσεις, τι συμβαίνει στο συνάδελφο, στο παρασκήνιο. Δε μπορώ να αναφερθώ σε μια και μόνο συγκεκριμένη στιγμή. Είναι κάθε φορά διαφορετικές οι συγκινήσειςΚαι εαν είχες να επιλέξεις ανάμεσα σε ακροβάτες, ζογγλέρ και εξωγήινους κλόουν, ποιούς θα διάλεγες για έναν τελευταίο χορό;Τον τελευταίο χορό σίγουρα θα τον χόρευαμε πάνω στη σκηνή και με τους τρείς μαζίΣτην Αθήνα του σήμερα ποιές στερήσεις βιώνει ένας καλλιτέχνης του δρόμου;Είναι μια πολύ μεγάλη κουβέντα αυτή, συνοπτικά θα λέγαμε όμως ότι ο καλλιτέχνης του δρόμου βιώνει θέματα υποστήριξης, υποδομής, οικονομικής ενίσχυσης, καταξίωσης της τέχνης “του δρόμου”.Ποια είναι η πραγματική ανάγκη που μπορεί να ωθήσει έναν καλλιτέχνη- δημιουργό σε μια παράσταση δρόμου;Αναμφισβήτητα είναι ένα διαφορετικό είδος θεάτρου. Στο δρόμο είσαι σε μια τεράστια ανοιχτή σκηνή για όλους. Μέσα σε όλα δεν έχεις να πληρώνεις έξοδα όπως ενοίκιο θεάτρου, φωτιστή(πράγμα αδύνατο για μικρές ομάδες), επικοινωνείς όμως άμεσα με το κοινό σου και εισβάλεις στη πραγματική ζωή και καθημερινότητα του.Τελικά όλα είναι δρόμος;Όλα είναι δρόμος!