Halo Infinite | Review

Όχι, το Halo Infinite δεν είναι Far Cry. Ναι, είναι καθαρό αγνό Halo με μεγαλύτερους χάρτες. Όχι, δεν υπάρχουν μυστικά biomes από ερήμους του Arakis, πάγοι του Hoth, ερημιές της Mordor ή bonus stages με Klingon warriors στον Q’uonos. Ναι, το βασικό biome είναι αυτό που επιβεβαίωσαν εδώ και ένα χρόνο (Pacific North West –

δηλαδή φύση βορειοδυτικής Αμερικής), την ποικιλία που έταξαν. Και όχι, δεν έχουμε να κάνουμε με το Halo 6 και την συνέχεια της Forerunner trilogy έτσι όπως είχε δοθεί σεναριακά και αισθητικά στο Halo 4 και κυρίως στο Halo 5: Guardians. Κάποια στιγμή στο μακρινό μέλλον, κάποιος θα αρχίσει να ψάχνει υπόγεια και ανήλιαγες σπηλιές, και σαν το Leisure Suit Larry 4: The Case of the Missing Floppies έτσι και αυτό θα μείνει στην ιστορία ως Halo 6: The Case of the Evaporated Blu-rays, ένα πετυχημένο inside joke της βιομηχανίας που θα θυμόμαστε χρόνια μετά με χαμόγελο.

Γιατί τα λέμε όμως όλα αυτά; Γιατί η ίδια η 343 Industries δεν μας άφησε περιθώρια από το να μιλήσουμε αλλιώς για το Halo Infinite, καθώς το παιχνίδι είναι ξεκάθαρα το Halo 7, ένα καθολικό reboot για τη σειρά στο στυλ του gameplay, στο στήσιμο του χάρτη αλλά και στην εξιστόρηση, στήνοντας έτσι έναν τίτλο ιδανικό στο να προσελκύσει νέο κόσμο αλλά και να ξανατραβήξει πίσω εκείνους που μετά την παντελώς αδιάφορη περιπέτεια του Locke στο 5ο κεφάλαιο είχε τραβήξει για άλλους γαλαξίες.

Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι η 343 Industries πετάει στον καιάδα όποια δουλειά είχε κάνει στο παρελθόν, αλλά είναι πλέον ξεκάθαρη η αλλαγή πλεύσης ως απάντηση της πολύχρονης απαίτησης του community να τραβήξουν νέα πορεία, πιο κοντά στις ρίζες της σειράς. Και τίποτα δεν είναι πιο κοντά στις ρίζες του Halo απ’ ό,τι το Halo: Combat Evolved του πρώτου Xbox, το παιχνίδι που άλλαξε για πάντα τα FPS games στις κονσόλες. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Τα γεγονότα του Halo Infinite διεξάγονται αρκετά χρόνια μετά τα γεγονότα του Halo 5. Όπως θυμόσαστε, το παιχνίδι τότε τελείωσε με την Cortana, την αγαπημένη AI του Master Chief σε πλήρες rampancy. Έχοντας αποφασίσει ότι μόνο αν πάρει τον έλεγχο του γαλαξία η ίδια, θα μπορέσει να τον σώσει, απέκτησε τον έλεγχο των Guardians, τεράστιων ρομπότ των Forerunners και κερδίζοντας τη συμμαχία των περισσότερων Ais του γαλαξία, ήταν έτοιμη να αρχίσει τη μάχη προς τον στόχο της. Με την πομπώδη και φωνακλάδικη ιστορία που είχε στηθεί στα τελευταία δύο παιχνίδια, όλοι περίμεναν ότι στο Halo 6 θα βλέπαμε κάτι αντίστοιχο με το Halo 3. Μια τεράστια μάχη σε πολλαπλούς πλανήτες και περιοχές, με ανθρώπους, covenant και ίσως και flood να ενώνουν τις δυνάμεις τους για να εμποδίσουν τον στρατό των Ais από το να εξαφανίσει τη ζωή από τον γαλαξία. Ναι, σωστά διαβάζετε, η 343 Industries είχε στήσει έτσι τα πράγματα ώστε να αντιγράψει στην ουσία την Mass Effect trilogy!

Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξή μας όταν τελικά δεν έπραξε έτσι αλλά πήρε μια πολύ τολμηρή απόφαση να προχωρήσει τη σεναριακή γραμμή αρκετά χρόνια μετά. Η σύγκριση με το Halo: CE είναι άμεση. Όπως και εκεί, έτσι και εδώ ο παίκτης αναλαμβάνει τον ρόλο του Master Chief μέσα σε μία μάχη που μαίνεται εδώ και πολλά χρόνια και με την ανθρωπότητα στα τελευταία της, με τον πρωταγωνιστή μας να βρίσκεται μέσα σε μια τεράστια μάχη επάνω από το Zeta Halo Ring έναντι των Banished.

Τα πράγματα όμως δεν πάνε καθόλου καλά για τους ανθρώπους, η μάχη χάνεται, οι Banished κερδίζουν τον έλεγχο του Halo και αρχίζει ένας πόλεμος φθοράς, με τις τελευταίες εναπομείνασες ανθρώπινες δυνάμεις να προσπαθούν να επιβιώσουν. Η ιστορία στην ουσία ξεκινάει 6 μήνες μετά, με τον Master Chief να προσπαθεί να ολοκληρώσει την αρχική αποστολή του και να σώσει την ανθρωπότητα. Στο πλευρό του έχει μία νέα AI τύπου Cortana, ονόματι Weapon, και έναν διασωσμένο πιλότο. Μαζί θα ξεκινήσουν βήμα βήμα μια προσπάθεια να να σώσουν τους τελευταίους ανθρώπους που έχουν εναπομείνει στο ring, να ανακαλύψουν γιατί οι Banished εμφανίστηκαν ξαφνικά εδώ αλλά και να ολοκληρώσουν τη μυστική αποστολή για την οποία είχαν έρθει αρχικά εδώ.

Σε κοινή γραμμή και πάλι με το πρώτο Halo, η ιστορία αποφεύγει συνεχώς να γίνει πομπώδης ή να σπρώχνει τεράστιες διαγαλαξιακές τηλεμεταφορές και αλλαγές. Είναι μια καθ’ όλα μοναχική και σε πολλά σημεία ήσυχη & ήρεμη περιπέτεια, όπου ο μοναχικός space cowboy μας καλπάζει προς το άγνωστο με τους δύο συντρόφους του, σιγά σιγά σώζοντας λίγους ανθρώπους αλλά προσπαθώντας να φτάσει στον τελικό στόχο του ό,τι και αν συμβεί, ό,τι και αν χρειαστεί να θυσιάσει, απέναντι σε έναν αρχετυπικό villain, o οποίος όμως εξελίσσεται και αναπτύσσεται σταδιακά και με μεγαλύτερη ωριμότητα απ’ ό,τι συνηθίζουμε να βλέπουμε στα Halo.

Η στωικότητα του Master Chief αλλά και η αφελής καυστικότητα της Weapon θυμίζει σε τεράστιο βαθμό αυτές τις μοναχικές στιγμές που είχαμε ζήσει πριν 20 χρόνια στο πρώτο Halo, και καταφέρνουν να προσφέρουν μια αρκετά απλή μεν αλλά ιδιαίτερα δοσμένη δε ιστορία, επικεντρωμένη σε λιγοστούς χαρακτήρες και στις προσωπικότητές τους και όχι τόσο στην ευρύτερη διαγαλαξιακή κλίμακα. Και ταυτόχρονα, δίνοντας σιγά σιγά πληροφορίες για την πορεία του πολέμου τα τελευταία χρόνια και για την αποστολή που τον έφερε σε αυτό το halo, καταφέρνει να δώσει ακόμα και σε νέο παίκτη τις απαραίτητες πληροφορίες για να μπει εντελώς φρέσκος στο σύμπαν, ενώ ο παλιός θα βρει τις απαντήσεις για τα τελευταία ερωτήματα που είχαν μείνει και θα ολοκληρώσει αυτήν την περιπέτεια κλείνοντας εντελώς τις τρύπες της Forerunner trilogy και ανοίγοντας ξεκάθαρα την πορεία για την επόμενη ιστορία του σύμπαντος των Halo.

Όλα αυτά σε έναν τίτλο που το campaign του σε normal επίπεδο δυσκολίας θα κρατήσει με άνεση 20-25 ώρες, 30+ αν θελήσετε να ξεκλειδώσετε όλο το έξτρα υλικό που υπάρχει επάνω στο Zeta Halo, και ακόμα περισσότερες σε ανώτερα επίπεδα δυσκολίας όπως Heroic. Για παράδειγμα, μας πήρε 25 ώρες για 80% completion στο normal, στο πρώτο run, ενώ έχουμε ήδη 20 ώρες στο heroic στο δεύτερο run, με κάπου 65% completion. Με τα προηγούμενα Halo να ήταν όλα γύρω στις 8-10 ώρες το πολύ στα normal campaign runs, είναι πασιφανές ότι το Halo Infinite είναι το μεγαλύτερο παιχνίδι της σειράς μέχρι σήμερα.

Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την ιστορία. Όπως πολλοί γνωρίζετε, το Halo Infinite έχει -για πρώτη φορά στη σειρά- έναν semi-open world κόσμο. Υπήρξαν βεβαίως και στο παρελθόν διάφορες πίστες οι οποίες ήταν ιδιαίτερα μεγάλες και άφηναν τον παίκτη να τις πλησιάσεις με διαφορετικούς τρόπους (ίσως οι καλύτερες στιγμές της σειράς ήταν σε αυτές τις πίστες), αλλά πάντα όλα αυτά ήταν μεγάλες αρένες και η μετακίνησή μας ανάμεσα σε αυτές γινόταν μέσα από σωληνωτές περιοχές, διαδρόμους και βάσεις που αποτελούσαν και το μεγαλύτερο τμήμα κάθε παιχνιδιού.

20 χρόνια πριν, όταν παίζαμε το Silent Cartographer, όλοι είχαμε σκεφτεί πόσο ωραία ήταν αυτή η ελευθερία. Απλά η τεχνολογία δεν ήταν εκεί για να δώσει το κάτι παραπάνω. Με τη σειρά πλέον όμως να γίνεται rebooted στη νέα εποχή, οι δημιουργοί επέλεξαν να κάνουν το αρχικό όραμα πραγματικότητα και πλέον ο παίκτης έχει πρόσβαση σε ένα μεγάλο τμήμα όλου του ring. H φοβία όλων μας για ένα “Halo Far Cry” ήταν λογική, αλλά όπως είπαμε και στο preview, αλλά και στην αρχή του άρθρου μας, το Halo Infinite δεν είναι Far Cry. Kαι το καταφέρνει αυτό με ορισμένους πολύ σημαντικούς τρόπους που θα θέλαμε να βλέπαμε σε πολλά παιχνίδια ανοιχτού κόσμου.

Πρώτον, το Halo Infinite διαθέτει πολλές κλειστές περιοχές και βάσεις∙ δεν είσαι μόνιμα επάνω στην επιφάνεια και σε ανοιχτό κόσμο αλλά έχεις συχνά και διάφορα σημεία στο οποίο το παιχνίδι γίνεται κλασσικό Halo κλειστού τύπου, με εξωγήινους διαδρόμους και ασφυκτικά κλειστές μάχες. Δεύτερον, ο ανοιχτός χάρτης δεν είναι ούτε χαοτικά τεράστιος -όπως π.χ. στο RDR2- αλλά και ούτε άμεσα προσβάσιμος. Όταν θα βγείτε για πρώτη φορά στον χάρτη και ανεβείτε επάνω σε ένα βουνό, σχεδόν ό,τι βλέπετε στον ορίζοντα θα μπορέσετε να το επισκεφθείτε, απλά όχι απευθείας.

Αυτή η μικρή αλλά σημαντική λεπτομέρεια σημαίνει ότι αποκτάτε πρόσβαση στον υπόλοιπο χάρτη σταδιακά, χωρίς να υπερφορτώνεται ο εγκέφαλος με πληροφορία και αποστάσεις. Και όταν ξεκλειδώνεις μια περιοχή, μπορείς πάντα να γυρίσεις πίσω και να βρεις άλλα πράγματα, αφήνοντάς έτσι στον παίκτη τον έλεγχο της ροής του gameplay. Τρίτον, δεν υπάρχει το ατελείωτο backtracking που συνοδεύει τέτοιους τίτλους. Οι βασικές αποστολές είναι σε συγκεκριμένα σημεία κάθε φορά∙ θα τις βγάλεις και θα προχωρήσεις παρακάτω. Δεν έχει grinding ή απαίτηση να κάνεις σβούρες μπρος πίσω δέκα φορές για ένα quest. Τέταρτον, το έξτρα υλικό που υπάρχει είναι σχεδόν όλο του προαιρετικό, τουλάχιστον στο μεσαίο επίπεδο δυσκολίας, που σημαίνει ότι ο παίκτης δεν είναι αναγκασμένος να ξοδέψει χρόνο στο προαιρετικό υλικό αν δεν το θέλει. Πέμπτον, απουσιάζει το εξαντλητικό filler πολλών open world που έχει να κάνει με crafting, grinding, resource gathering κλπ.

Για αυτό το έξτρα υλικό όμως, αξίζει να μιλήσουμε λίγο πιο αναλυτικά, αν και τα αναφέραμε ήδη στο preview μας. Όπως είχαμε πει, το έξτρα υλικό που υπάρχει χωρίζεται σε διάφορες υποκατηγορίες, κάποιες εκ των οποίων φαίνονται ξεκάθαρα στον χάρτη ως point of interest και κάποια να είναι κρυμμένα. Σε ένα γρήγορο τρέξιμο, το υλικό του παιχνιδιού είναι το ακόλουθο.

Main missions: Κτίριο/ βάση/ περιοχή που προχωράει η ιστορία. Ο πλουσιότερος σχεδιασμός και οι σκληρότερες και πολυπλοκότερες μάχες είναι εκεί.Base conquest: Σημαντικές βάσεις των Banished με ένα μικρό lore και βαρύτητα για την ύπαρξή τους στο ring, που δένουν ελαφρά με το lore. Σαν μικρότερες κεντρικές αποστολές είναι στον σχεδιασμό και στην ποικιλία, απλά δίχως την κεντρική ιστορία.FOB points: Mini βάσεις των ανθρώπων που έπεσαν στα χέρια των banished. Πρέπει οπωσδήποτε να τις πάρουμε πίσω καθώς δουλεύουν σαν forward bases για τη μάχη, σημεία που μπορούμε να κάνουμε fast travel, να ανάψουμε τα κοντινά point of interest, να καλέσουμε οχήματα, να αλλάξουμε αν θέλουμε οπλισμό αλλά και να πάρουμε μαζί μας marines για μια αποστολή. Το να πάρεις το τιμόνι ενός Warthog και να το γεμίσεις με marines, στους οποίους όλους σταδιακά δώσεις rocket launchers ή needlers, καθιστά τον παίκτη μια κινούμενη πολεμική μηχανή, έτοιμη να ορμήσει σε κάθε βάση! Καλύτερο εξοπλισμό, οχήματα και marines τα ξεκλειδώνουμε με valour points, σαν XP που κερδίζουμε όταν προχωράμε την κεντρική ιστορία αλλά και με όλα τα παράπλευρα.Bounties: Μικρές βάσεις με special εχθρό στο κέντρο τους. Νικώντας τους, ξεκλειδώνεται πρόσβαση σε μια δεύτερη έκδοση κάποιου από τα κεντρικά όπλα με διάφορες παραλλαγές, όπως ταχύτερο fire rate, μεγαλύτερο armor piercing, AI guidance missiles κλπ.Spartan Cores: Διάσπαρτα caches στον χάρτη που αν τα ανοίξουμε, παίρνουμε ένα upgrade point/ spartan core για αναβαθμίσεις στον εξοπλισμό. Ο Master Chief αυτή τη φορά έχει κάποια upgrades που μπορούν να εφαρμοστούν σε ένα από τα 4 special abilities που ξεκλειδώνουν (grappleshot, dash threat sensor, drop wall) αλλά και για τη βασική ενέργεια της ασπίδας. Κάποια είναι στο δρόμο του παίκτη, κάποια είναι μόνα τους στην ερημιά, κάποια κρυμμένα μέσα σε βαθιές σπηλιές και κάποια πίσω από οχυρωμένες βάσεις. Δεν απαιτούνται όλα για να ανεβάσουμε σε max level τις δυνατότητες, αλλά επειδή κάποιες φορές είναι κρυμμένα σε ενδιαφέρον σημείο, μάλλον θα θελήσετε να τα βρείτε όλα.Squad save: Μικρές ομάδες από marines, αιχμάλωτες ή μπλεγμένες σε μικρές μάχες που καλούμαστε να τις σώσουμε. Αν νικήσουμε, θα πάρουμε τους marines μαζί μας. Βολικό για όταν δεν θέλουμε να γυρίσουμε πίσω σε Fob point, αλλά να συνεχίσουμε παρακάτω στον χάρτη, παρέα με χρήσιμο support.

Tα πιο «ουσιώδη» (από πλευράς gameplay) πράγματα είναι αυτά. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν και ορισμένα εντελώς προαιρετικά πραγματάκια όπως Mjolnir armor points, caches με cosmetics για το multiplayer ή propaganda towers, μικρά και απολύτως αδιάφορα πυργάκια, που αν τα ανατινάξουμε, κερδίζουμε ψήγματα από valour points. Φυσικά υπάρχει και υλικό που δεν εμφανίζεται πουθενά ως point of interest και το αν θα το βρει ο παίκτης εξαρτάται εντελώς από το πόσο εξερευνεί τον χάρτη. Αυτά είναι τα παραδοσιακά skulls, που αλλάζουν άρδην το gameplay αν το θέλετε, μπόλικα audio logs με πλούσιο lore για τα γεγονότα των τελευταίων μηνών/ ετών και forerunner relics με lore story πίσω από ένα μεγάλο μυστικό που κρύβει το Zeta Halo.

Ακούγονται ίσως πολλά, αλλά στην πράξη δεν είναι. Όπως προαναφέραμε μπορεί κανείς να καθαρίσει όλο το παιχνίδι και το έξτρα υλικό του σε 30 ώρες, που είναι πολύ βολικός χρόνος για ένα τίτλο με μεγάλο και ανοιχτό χάρτη. Είναι μεγάλο κρίμα όμως που η 343 Industries δεν έκανε αυτό το βήμα παραπέρα για να καταστήσει αυτό το υλικό πιο ουσιώδες. Δεν είπαμε να γίνει Witcher 3, αλλά στην τελική γιατί όχι; Γιατί όταν σώζουμε έναν marine να μην υπάρχει ένα λεπτό κουβέντας και ιστορίας; Γιατί οι έξτρα βάσεις να μην έκρυβαν ένα βαθύτερο quest πέρα από το επιφανειακό lore του «εδώ έχουμε μαζέψει τους αιχμάλωτους ανθρώπους και τους βασανίζουμε για να βρούμε τους υπόλοιπους»; Είναι μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία να δοθεί ένα παραπάνω κίνητρο στον παίκτη να ασχοληθεί περαιτέρω με το έξτρα υλικό του παιχνιδιού.

Και με το normal επίπεδο δυσκολίας να είναι τέτοιο, που στην ουσία δε θα πολυχρειαστείτε για το progression τα περισσότερα από αυτά -πέρα από τα FOB Points και τα armour cores- ο παίκτης μπορεί αν θέλει να τα αγνοήσει εντελώς. Ναι, θα χάσει από την εξερεύνηση, αλλά αν τον νοιάζει αυστηρά και μόνο η ιστορία, τότε δε θα χάσει και πολλά. Και είναι κρίμα, γιατί το παιχνίδι σε τραβάει πολύ για να εξερευνήσεις. Για πρώτη φορά σε Halo δεν έχεις πρόσβαση σε ένα όχημα για ένα μικρό κομμάτι της πίστας και να πρέπει να το αφήσεις μετά, αλλά μπορείς να κουρσέψεις ένα banshee και να πετάξεις σε όλο τον χάρτη, κάτι που δίνει πολύ περισσότερες δυνατότητες στη στρατηγική και στο πώς θα πλησιάσουμε μια εχθρική βάση ή έναν ισχυρό αντίπαλο.

Αυτό το άνοιγμα του κόσμου όμως δεν θα ήταν τόσο θελκτικό αν δεν υπήρχαν πλέον δύο σημαντικές αλλαγές και προσθήκες. Η πρώτη είναι ότι το παιχνίδι επιτέλους διορθώνει τη σεναριακή τρύπα του Master Chief να πεθαίνει όταν πέφτει από μεγάλο ύψος, όταν μάλιστα τον έχουμε δει να πέφτει ακόμα και από το διάστημα στο παρελθόν! Αυτό επιτρέπει στον παίκτη να μην αγχώνεται να βρει το τέλειο path, αλλά να κινηθεί με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα στο ορεινό περιβάλλον.

Το δεύτερο και κυριότερο όμως είναι η προσθήκη του Grappleshoot, του νέου special ability του Master Chief και πιθανά της καλύτερης gameplay προσθήκης / αλλαγής που έχει δει η σειρά στην εικοσάχρονη ιστορία της. Το ελαφρύ σκαρφάλωμα του Halo 5 ήταν ήδη μια πάρα πολύ ωραία προσθήκη που βελτίωσε κατά κόρον το gameplay της σειράς, αλλά το Grappleshot είναι απλά gamechanger καθώς αλλάζει ριζικά πια το πεδίο της μάχης. Να περιγράψουμε ίσως πως αντιμετωπίζαμε και πως αντιμετωπίζουμε πλέον μία βάση. Στο παρελθόν, πλησίαζες σιγά σιγά, έκανες snipe από απόσταση ό,τι μπορούσες, τραβούσες έξω όποιον τραβιόταν και εν τέλει αναγκαζόσουν βήμα-βήμα και βράχο-βράχο να πλησιάζεις όσο πιο κοντά μπορείς κάτω από καταιγισμό πυρών.

Αυτό, είναι φυσικά ακόμα δυνατό. Όμως με το grappleshoot μπορείς πλέον να πλησιάσεις μία βάση από χιλιάδες διαφορετικά σημεία. Να μη πας από μπροστά αλλά από το περιμετρικό τοίχος, να ανέβεις πάνω του και να καθαρίσεις την περίπολο, να πας ύπουλα να εξοντώσεις τους φρουρούς σε sniper nests και από εκεί να εξαπολύσεις έναν ταχύτατο όλεθρο πριν πάρουν καν χαμπάρι οι εχθροί τι γίνεται.

Και μόλις αρχίζουν και πλησιάζουν τα grenades, ξαφνικά πετάς το grappleshot και εκτινάσσεσαι σε άλλο σημείο, ξεφεύγοντας για λίγο από τον αντίπαλο. Επιτόπου κάνεις ένα δεύτερο grapple και melee kill τον grunt που πετάχτηκε, αρπάζεις από απόσταση το πεσμένο rocket launcher που βλέπεις να βρίσκεται στο ανώτερο επίπεδο, γυρνάς απότομα όπως πηδάς προς τα δεξιά και ρίχνεις τη ρουκέτα από το νέο σου όπλο στη νέα ομάδα εχθρών που πλησίαζε. Η χρήση του εν λόγω gadget δεν είναι τύπου Spider-man ή Just Cause σε υπερβολή, και ουδέποτε θα το νιώσετε σαν υπερδύναμη. Αλλά είναι ένας εξαίσιος “ελβετικός σουγιάς”, ο οποίος αλλάζει εντελώς το gameplay των Halo προς το καλύτερο. Και φυσικά, με τη βοήθειά του θα μπορείτε να σκαρφαλώσετε βουνά και να περάσετε εμπόδια πολύ πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι σε ένα συνηθισμένο open(ish) παιχνίδι, βελτιώνοντας πολύ την ταχύτητα και την πορεία σας.

Πέραν αυτού, για το gunplay και την ΑΙ της σειράς έχουν γραφτεί δεκάδες σελίδες ως τώρα στο GameOver και δύσκολα θα μπορούσαμε να πούμε κάτι που δεν έχει ξαναειπωθεί από review σε review. Αλλά ναι, για άλλη μια φορά το gunplay του Halo βρίσκεται στα κλασικά, εξαιρετικά επίπεδα της σειράς και θα λέγαμε πως έχει βρει μια ιδιαίτερη τομή ανάμεσα στο στυλ που είχαμε δει στο Halo 3 αλλά και στις νέες βελτιώσεις του 5, με το grappleshot να τα δένει σε ένα νέο, υπερπλήρες πακέτο που είναι καλύτερο από ποτέ.

Η δε εχθρική ΑΙ είναι και αυτή αδίστακτη και αεικίνητη, σε επίπεδα που μόνο η 343 Industries και η Bungie έχουν δώσει στη βιομηχανία. Το παιχνίδι πραγματικά απογειώνεται σε heroic difficulty και πάνω (τα easy/normal είναι κλασικά ένα πιο “super soldier fantasy”), αλλά στα ανώτερα επίπεδα το Infinite δεν αφήνει κανέναν παραπονεμένο. Και αν και δεν υπάρχουν πάρα πολλοί νέοι εχθροί στο roster, διάφοροι παλιοί πλέον έχουν διαφορετικές διαβαθμίσεις και εξοπλισμό (πλέον υπάρχουν ακόμα και grunts που θέλουν προσοχή με extra shield και stun weapons) ενώ γίνονται πιο επιθετικοί και οργανικοί.

Όλα αυτά, σε συνδυασμό με τον πιο ανοιχτό κόσμο αλλά και το grappleshot, απλά φωνάζουν και εκλιπαρούν για co-op gameplay. Legendary run και co-op αποτελεί διαχρονική παράδοση των παικτών αλλά και του GameΟver, και πραγματικά δεν κρατιόμαστε για να δούμε πώς θα δουλέψει ένας τέτοιος μηχανισμός σε τόσο ανοιχτό περιβάλλον, για πρώτη φορά σε FPS. Αλλά για αυτό θα πρέπει να κάνουμε υπομονή μέχρι την άνοιξη.

Στα του τεχνικού τομέα τώρα, θα είμαστε ξεκάθαροι. Το Halo Infinite είναι ένας cross-gen τίτλος σε κάθε του επίπεδο και αυτό γίνεται εμφανές από την πρώτη στιγμή. Είναι ξεκάθαρα ένας τίτλος που αναπτύχθηκε με βάση το Xbox One και αναβαθμίστηκε στα σημεία για να κυκλοφορήσει και στο Xbox Series, με στόχο η έμφαση να είναι στο framerate πάνω από όλα. Αυτό φυσικά σημαίνει ότι για έναν τίτλο που κυκλοφορεί το 2021 και αμέσως μετά από το Forza Horizon 5, δεν μπορεί να κρυφτεί ότι δείχνει πιο φτωχό τεχνικά. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το παιχνίδι δεν είναι όμορφο ή ότι δείχνει χάλια, τουναντίον η ατμόσφαιρα και η απλότητα του Halo Infinite είναι αναζωογονητική μετά την neon χρωματική υπερφόρτωση που είδαμε στα 4 και 5.

Εικαστικά, η 343 Industries δείχνει να πήρε μαθήματα από τη βίβλο της Nintendo και ακολούθησε ένα απλούστερο art direction, βαθύτατα εμπνευσμένο από την απλότητα του Halo CE και επικεντρωμένο σε μονολιθική forruner/ banished/ human αρχιτεκτονική, αλλά και την αγριότητα του ορεινού τοπίου των halo rings και της μεγάλης καταστροφής που έχει υποστεί. Θεωρούμε ότι η επιλογή να αποφευχθούν τα διαφορετικά biomes με εντελώς διαφορετικό κλίμα είναι σωστή για τη γενικότερη ατμόσφαιρα αλλά και τη μικρή περιοχή που εξελίσσονται τα γεγονότα του παιχνιδιού, καθώς τέτοιες απότομες αλλαγές σε τόσο μικρό περιβάλλον θα έδειχναν σαν θεματικό πάρκο της Disney και όχι σαν ρεαλιστικό και οργανικό περιβάλλον.

Είναι πολύ πιθανό να δούμε νέες περιοχές στο μέλλον της σειράς και στα επόμενα campaigns που θα ακολουθήσουν, αλλά για την ώρα οι διαφορετικές πτυχές του Β. Αμερικανικού περιβάλλοντος, με τα δάση, τα ποτάμια, τις λίμνες, τους βάλτους, τα άγρια βουνά, τις σπηλιές και τις καμένες και κατεστραμμένες εκτάσεις θεωρούμε πως είναι υπεραρκετές για το Halo Infinite. Και ενώ η λεπτομέρεια είναι ηθελημένα απλουστευμένη, το παιχνίδι κερδίζει πόντους με το μεγάλο draw distance, τα καθαρά textures, το σχεδόν άψογο framerate της μάχης αλλά και του κύκλου ημέρας νύχτας που αλλάζει άρδην την ατμόσφαιρα του κόσμου αλλά και το πώς κυκλοφορούν οι εχθροί μέσα σε αυτόν.

Αν θα λέγαμε πως υπάρχει κάτι που όντως χρεώνεται ως αρνητικό, αυτό είναι το γεγονός ότι τα cinematics ενώ είναι συνδεδεμένα άψογα με την real time cam, για κάποιο λόγο τρέχουν στα 30 fps αντί στα 60/120 που τρέχει το υπόλοιπο παιχνίδι, στοιχείο που φαίνεται κάπως περίεργο σε κάθε τέτοια εναλλαγή. Επίσης περίεργη είναι η επιστροφή ενός bug από την Master Chief Collection όπου στο animation ορισμένων κινήσεων -όπως το σκαρφάλωμα ή το grapple shot- χάνονται λίγα frames. Ευτυχώς η 343 Industries το έχει αναγνωρίσει ως πρόβλημα και δουλεύει στην επίλυσή του. Επίσης υπάρχει ένα ελαφρύ pop in στη χαμηλή βλάστηση αλλά αυτό είναι ψεγάδι ανάξιο ουσιαστικής αναφοράς.

Αν ο οπτικός τομέας του τίτλου όμως βρίσκεται σε σχετικά ήπια επίπεδα, ο ηχητικός του τομέας είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετικός. Καταρχάς, το spatial audio δουλεύει υπέροχα, με τον παίκτη να μπορεί ανά πάσα στιγμή να αναγνωρίσει το τι συμβαίνει γύρω του αλλά και να ακούσει το περπάτημα του fully stealthed Elite που πλησιάζει, ή το βουητό από το energy blade του που έρχεται ολοένα και πιο κοντά. Οι ανατινάξεις είναι ίσως ένα σκαλί πιο χαμηλές σε ένταση απ’ ό,τι έχουμε συνηθίσει σε σύγχρονα παιχνίδια, αλλά οι ήχοι των όπλων είναι πολύ καλοί και χρωματίζουν σωστά το εκάστοτε όπλο.

Ακόμα και το voice acting είναι πολύ ωραίο. Και αν οι λιγοστοί πρωταγωνιστικοί χαρακτήρες είναι όμορφα δοσμένοι, είναι οι εχθροί εν μέσω μάχης που έχουν απογειωθεί. Brutes, Grunts, Elites και Σία, όλοι πλέον έχουν πολλά περισσότερα πράγματα να πουν και τους νιώθεις πολύ πιο ζωντανούς, βίαιους αλλά και διασκεδαστικούς απ’ ό,τι στο παρελθόν.

Η αποκορύφωση όμως είναι σίγουρα το soundtrack του Halo Infinite, καθώς βλέπουμε με διαφορά την καλύτερη δουλειά που έχει δώσει η 343 Industries ως τώρα. Ναι υπάρχουν ακόμα ορισμένα κλασικά κομμάτια και επικές στιγμές, όμως η όλη ενορχήστρωση θυμίζει την λογική που είχαμε δει στο Halo ODST. Κομμάτια πιο απαλά, με έμφαση στην ατμόσφαιρα, την ερημιά, τη νύχτα και τη μοναξιά, που σας κάνουν να σταματάτε σε ένα λιβάδι το βράδυ και να χαζεύετε τις πυγολαμπίδες που πετάνε πάνω από το γρασίδι υπό τον ήχο μιας σονάτας.

Από εκεί και πέρα, νομίζουμε πως όλοι γνωρίζετε ότι το franchise Halo είναι τόσο αγαπητό όχι μόνο λόγω του campaign αλλά και λόγω του multiplayer του. Σε μία αναπάντεχη έκπληξη για τα 20 χρόνια της σειράς, η 343 έδωσε πρόσβαση σε όλο το multiplayer (υπό μορφή beta) σε όλο το κοινό εδώ και τρεις εβδομάδες, οπότε είμαστε σίγουροι πως και έχετε ακούσει ήδη πολλά για αυτό αλλά και έχετε ήδη σχηματίσει μια πρώτη άποψη∙ ωστόσο θα πούμε και εμείς λίγα λόγια.

Με το multiplayer τμήμα να είναι (θεωρητικά) σε beta αλλά και γενικά με το multiplayer ενός τίτλου να είναι τρομερά δύσκολο να κριθεί από την πρώτη στιγμή, οι όποιες σκέψεις και απόψεις θα ακολουθήσουν είναι εντελώς πρόωρες και θα χρειαστεί να κυκλοφορήσει επίσημα το παιχνίδι και να “ψηθεί” λιγάκι για να δούμε πώς θα τα πάει. Σε βασικές γραμμές όμως, το Halo Infinite δείχνει να έχει το πιο αγαπητό και πετυχημένο multiplayer launch που έχει δει η σειρά από την εποχή των Halo 3 και Halo Reach. Και δε μιλάμε για νούμερα παικτών, άλλωστε το multiplayer του Halo Infinite είναι free to play. Μιλάμε για gunplay, κίνηση και γενικότερο gameplay, που σε πρώτη όψη τουλάχιστον δείχνει ότι η 343 επιτέλους πέτυχε διάνα στο να πετύχει ένα δυνατό κράμα Halo 3 & Halo 5, δημιουργώντας μια πάρα πολύ διασκεδαστική και στιβαρή βάση για το μέλλον.

Και αν και φυσικά υπάρχουν ορισμένα τεχνικά προβλήματα -όπως σε κάθε MP launch- σε γενικές γραμμές το παιχνίδι βρίσκεται σε πολύ κατάσταση, με εμάς τουλάχιστον να μην έχουμε αντιμετωπίσει κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα πέρα από ένα κόλλημα των servers με το quick resume.

Από εκεί και πέρα, είναι F2P παιχνίδι και όπως είναι αναμενόμενο θα υπάρχουν κάποια battle passes, level progression και unlocks. Το τεράστιο θετικό είναι πως όλα τα πράγματα επί πληρωμή, το progression και τα levels είναι 100% cosmetic. Δηλαδή ο παίκτης που ενδιαφέρεται για αγνό, παραδοσιακό gameplay θα μπορεί να παίξει το multiplayer του Halo Infinite χωρίς να δώσει ένα σεντ.

Από την άλλη, για τους παίκτες που θέλουν ιδιαίτερα μεγάλη παραμετροποίηση στον χαρακτήρα τους, εκεί το πράγμα σηκώνει μεγαλύτερη συζήτηση καθώς στην αρχή τα XP δίνονταν μόνο κάνοντας διάφορα challenges μέσα σε έναν αγώνα. Αυτό οδηγούσε σε καταστάσεις που μπορεί να παίζατε capture the flag και να τρέχατε για τη σημαία, αλλά ένας σύμμαχός σας να έπαιζει μόνο με το sidekick pistol γιατί πρέπει να κάνει 5 kill για να βγάλει το προσωπικό του challenge, αδιαφορώντας για τα objectives του ίδιου του χάρτη. Ή υπάρχουν περιπτώσεις που έχετε κάνει ένα εξαιρετικό παιχνίδι με πολλά kills, αλλά εν τέλει δεν παίρνετε κάποιο XP γιατί δεν βγάλατε κάποιο από τα challenges. Επίσης, υπάρχουν και ορισμένα παράπονα για την τιμολογιακή πολιτική ορισμένων skins μέσα στο store, αν και εκεί το θέμα χωράει πολύ περισσότερη συζήτηση όταν βλέπουμε τα ίδια σχεδόν πράγματα σε όλα τα μεγάλα F2P παιχνίδια της βιομηχανίας όπως Fornite, CoD Warzone κλπ.

Ξαναλέμε ωστόσο πως όλα αυτά αφορούν 100% το προαιρετικό cosmetic υλικό, οπότε μπορεί αν θέλει κανείς να το αγνοήσει εντελώς και να περάσει υπέροχα με το παιχνίδι. Ο γράφων, για παράδειγμα, δεν δίνει καμία απολύτως σημασία σε αυτό το έξτρα υλικό και παίζει εδώ και μέρες μανιωδώς το multiplayer με τη βασική, αρχική armour. Η 343 δείχνει ως τώρα να ακούει τους παίκτες και έχει ήδη κάνει ορισμένες καλές αλλαγές ώστε να κερδίζει κανείς XP απλά παίζοντας διάφορα matches, ενώ έχει διορθώσει διάφορα από τα challenge και έχει υποσχεθεί πολλές βελτιώσεις και αλλαγές στην πορεία.

Η βάση, δηλαδή το gameplay, είναι εκεί και είναι εξαιρετικό οπότε αυτό που μένει είναι με προσοχή και τακτικές βελτιώσεις να φέρουν το store και το progression στο επίπεδο που είναι και οικονομικά σωστό για τους δημιουργούς αλλά και θελκτικό για τους “cosmetics hunters”. Οι υπόλοιποι, μπορούν να απολαύσουν ένα ιδιαίτερα σταθερό και διασκεδαστικό gameplay με πολύ έντονο το Halo 3 vibe, αν και δίχως dual wield needler spray. Και γνωρίζοντας πως το Halo 5 υπερδιπλασίασε το multiplayer υλικό του στη διάρκεια της ζωής του, περιμένουμε να δούμε εφάμιλλες και ακόμα μεγαλύτερες προσθήκες στο Halo Infinite να έρχονται στην πορεία, με το Forge φυσικά να είναι μία από τις πιο αναμενόμενες από αυτές.

Δεν νομίζουμε να μην υπήρχε άτομο που δεν έτρεμε για το τι θα αντίκριζε με την κυκλοφορία του Halo Infinite. Το μετριότατο σενάριο του Halo 5, η κόπωση του franchise, το μακροσκελές development αλλά και η προβληματική παρουσίαση του 2020 είχαν δημιουργήσει έναν έντονο προβληματισμό για το τι θα αντικρίζαμε στο επόμενο παιχνίδι της 343. Πλέον είμαστε στη χαρούμενη θέση να πούμε πως αν και η μπάλα έκανα λίγες σβούρες στο καλάθι, ο Master Chief έβαλε ένα πανηγυρικό τρίποντο σε ένα δύσκολο ματς. Το Halo Infinite δεν είναι τέλειο, σε καμία περίπτωση. Υπάρχουν διάφορα περιθώρια βελτίωσης και στο multiplayer αλλά και στα campaigns που θα ακολουθήσουν. Όμως οι βάσεις είναι εκεί και πιθανά να είναι και καλύτερες από ποτέ.

Το Halo αποκτά αυτούς τους “τόσο-όσο” μεγάλους χάρτες που ονειρευόμασταν από το 2001, και το grappleshot είναι επαναστατικό στη λειτουργία του μέσα σε ένα αναπάντεχα προσγειωμένο και μοναχικό campaign. Με το multiplayer να δείχνει να ξεκινάει δυνατά και τον στωικό μας ήρωα και πάλι στο προσκήνιο, το Halo Infinite είναι ξεκάθαρα ένας τίτλος που αντιμετώπισε προβλήματα στην πορεία παραγωγής του αλλά καταφέρνει να δώσει ένα υπερπλήρες πακέτο στο launch του. Και το σημαντικότερο, να αναπτερώσει τις ελπίδες μας για ένα νέο, λαμπρότερο μέλλον. Chief is back.

To Halo Infinite κυκλοφορεί από τις 8/12/21 για Xbox Series, Xbox One και PC. Το review μας βασίστηκε στην έκδοση του για το Xbox Series με review code που λάβαμε από τη Microsoft Hellas.

The post Halo Infinite | Review appeared first on GameOver.