Puppeteer Review

Πριν γράψω οτιδήποτε άλλο για το Puppeteer, να ξεκαθαρίσω κάτι: το δημιούργημα αυτό είναι πρώτα απ’ όλα ένα παραμύθι, που απλά τυγχάνει να εξιστορείται με την μορφή ενός παιχνιδιού. Όπως θα διαβάζατε ένα παραμύθι του Dr. Seuss ή θα βλέπατε μια ταινία της Disney, με αυτή τη διάθεση πρέπει να ξεκινήσετε να παίζετε τον τίτλο της Sony Japan Studio. Αν δε σας αρέσουν τα παραμύθια,

αν νομίζετε ότι δεν έχουν να σας προσφέρουν κάτι, και τα συναφή, τότε το Puppeteer δεν είναι για σας.

Όπως και σε όλα τα παραμύθια, έτσι και στο Puppeteer η ιστορία είναι η ραχοκοκαλιά και το παιχνίδι παίρνει άριστα με το “καλημέρα” στον εν λόγω τομέα. Ελέγχετε τον Kutaro, ένα παιδί που καταλήγει να γίνει μαριονέτα επειδή η ψυχή του αρπάζεται από τον Moon Bear King. Ο σατανικός αυτός αρκούδος, αφού σφετερίζεται το θρόνο του φεγγαριού (του φεγγαριού που όλοι ξέρουμε), φυλακίζει τη βασίλισσα και σπάει σε 12 κομμάτια την πέτρα που κρατάει σε ισορροπία το φεγγάρι. Όταν ο Kutaro αρπάζεται από τον αρκούδο, του προσφέρει, με την παιδική του μεγαλοψυχία, τη φιλία του, όμως ο αρκούδος, κακός και αχόρταγος για δύναμη, την αρνείται, και μαζί με την ψυχή, παίρνει και το κεφάλι του μικρού ήρωα.

Ακριβώς εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται μια γριά μάγισσα, η Ezma Potts, και σώζει τον Kutaro, δίνοντας του την ικανότητα να φοράει διάφορα αντικείμενα στη θέση του χαμένου κεφαλιού του. Κάθε ευχή και κατάρα όμως που λένε. Η μάγισσα ξορκίζει τον μικρό μας φίλο να βρει ένα μαγικό ψαλίδι στο κάστρο του αρκούδου και με τη βοήθειά του να ενώσει τα κομμάτια της πέτρας και να επαναφέρει την ισορροπία στο βασίλειο του φεγγαριού μια για πάντα, εξοστρακίζοντας τον αρκούδο. Στο ήδη μεγαλούτσικο σύνολο χαρακτήρων, σημαντικό ρόλο αναλαμβάνει και η Picarina, μια νεράιδα που ισχυρίζεται πως είναι η κόρη του ήλιου, και η οποία βοηθάει τον Kutaro στην περιπέτεια του.

O αρκούδος και η έμπιστη τίγρη του.

Όπως καταλαβαίνετε, το Puppeteer μπορεί να είναι παραμύθι, αλλά σίγουρα δεν είναι απλοϊκό παραμύθι. Οι ήρωες και οι κακοί είναι μπόλικοι και πρέπει να δώσετε ιδιαίτερη προσοχή, στα πρώτα τουλάχιστον επίπεδα, ούτως ώστε να “συγχρονιστείτε σωστά” με την όλη ιστορία. Φυσικά το παιχνίδι δεν σταματάει εκεί, αφού καθόλη τη διάρκειά του σας συστήνει διάφορους χαρακτήρες, εχθρούς και φίλους. Ένας σωρός από ονόματα και σχέδια περνάνε μπροστά από τα μάτια σας στις 12 με 13 ώρες που θα σας πάρει για να ολοκληρώσετε την ιστορία, και πολύ φοβάμαι ότι μετά από κάποιο σημείο ίσως χασετε τη μπάλα. Η Picarina, που παρεπιπτόντως συνοδεύει πάντα τον Kutaro, δε σταματά να σχολιάζει τα πάντα, ενώ ο επίσης πανταχού παρών αφηγητής (τι σόι παραμύθι θα είχαμε αλλιώς) έχει την τάση να μιλά και αυτός ακατάπαυστα. Μια δεινητικά κουραστική κατάσταση, η οποία όμως αντισταθμίζεται από τις υπέροχες φωνές των εν λόγω ηρώων και από τις σχετικά καλογραμμένες, πλην προβλέψιμες, στιχομυθίες.

Όπως είπαμε, η ιστορία του Puppeteer τυγχάνει να εξιστορείται με τη μορφή ενός παιχνιδιού και η Sony Japan Studio επέλεξε το παλιο, καλό, παραδοσιακό platforming για να την υποστηρίξει. Ο Kutaro (πάντα παρέα με την Picarina) κινείται στις δύο διαστάσεις μέσα σε έναν τρισδιάστατο κόσμο. Φανταστείτε ένα LittleBigPlanet δηλαδή, χωρίς την ικανότητα που έχει το Sackboy να πηγαίνει μπρος-πίσω σε κάποια σημεία. Ο Kutaro σαν ήρωας είναι σχετικά ανίκανος – το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να πηδαει. Αυτά που του δίνουν κάποιες έξτρα δυνάμεις είναι το μαγικό ψαλίδι, καθώς και μερικά ιδιαίτερα αντικείμενα που βρίσκει κατά τη διάρκεια της περιπέτειάς του. Με το ψαλίδι, ο μικρός ήρωας μπορεί κυριολεκτικά να “κόβει” κάποια σημεία μέσα στις πίστες, ούτως ώστε να υπερπηδήσει ένα κενό (αφού κόβοντας κάτι παίρνει μια μικρή ώθηση), να εξαφανίσει κάποια εμπόδια κλπ. Με τη βοήθεια των άλλων αντικειμένων που ανέφερα, μπορεί να εμφανίσει μια ασπίδα, ένα γάντζο, να πετάξει μικρές βόμβες και να κοπανάει με δύναμη το έδαφος αν πάρει την κατάλληλη φόρα.

Γενικά, τo Puppeteer είναι ένα εύκολο παιχνίδι. Πολύ σπάνια ανεβαίνουν οι ρυθμοί σε επίπεδα Rayman Origins/Legends για να δυσκολευτείτε και να συγκεντρωθείτε απόλυτα στο platforming. Την περισσότερη ώρα την περνάτε πιο χαλαρά ψάχνοντας για κεφάλια, κάτι στο οποίο σας βοηθά η Picarina. Κινώντας την με τον δεξί αναλογικό, μπορείτε να τη βάλετε να “ψαχουλέψει” αντικείμενα που υπάρχουν διάσπαρτα στα επίπεδα, αντικείμενα που είτε σας προσφέρουν πετράδια (100 πετράδια = μία έξτρα ζωή) ή, πιο σπάνια, κεφάλια για τον Kutaro. Τα κεφάλια αυτά δεν επιφέρουν κάποια ουσιαστική αλλαγή στο gameplay, λειτουργούν όμως σαν κλειδί για κάποιες bonus πίστες, ή για ένα minigame-ρουλέτα, του οποίου το δώρο είναι ή πετράδια ή θάνατος. Επίσης κάθε κεφάλι έχει τη δική του “κίνηση”, πατώντας δηλαδή το αντίστοιχο κουμπί μπορείτε να δείτε ένα μικρό, και συνήθως ξεκαρδιστικό, σχετικό animation.

Αποκτώντας το αντικείμενο του νίντζα, μπορείτε επιπλέον να πετάτε βόμβες.

Στο σχετικά προβλέψιμο gameplay, το πιο λαμπρό στιγμιότυπο είναι σίγουρα οι μάχες με τους 12 στρατηγούς του αρκούδου. Το 12 δεν είναι τυχαίος αριθμός: κάθε στρατηγός είναι εμπνευσμένος από ένα ζώδιο του κινέζικου κύκλου, και εδώ συναντάται ένα ιδιαίτερο παράδοξο. Ενώ στα περισσότερα παραμύθια τα ζώα που μιλάνε έχουν το ρόλο του φίλου του ήρωα, στο Puppeteer αναλαμβάνουν το ρόλο του κακού, και παρόλο το ριψοκίνδυνο της απόφασης, οι δημιουργοί έχουν κάνει εξαιτερική δουλειά. Κάθε στρατηγός συμπεριφέρεται πάνω κάτω όπως θα περίμενε κανείς από το αντίστοιχο ζώο, και ακόμα πιο θετικά, οι μάχες το αντικατοπτρίζουν αυτό με μεγάλη επιτυχία. Για παράδειγμα, η αναμέτρηση με τον ταύρο λαμβάνει χώρα σε μια αρένα για ταυρομαχίες, ενώ η εμφάνιση του δράκου σηματοδοτεί τον απόλυτο πανικό στον κόσμο του παιχνιδιού, με την αντίστοιχη μάχη να είναι μεγαλοπρεπέστατη.

Η αναζήτηση του Kutaro για τους στρατηγούς και τα πετράδια του τον πάνε από τη μία άκρη του φεγγαριού στην άλλη, και, απρόσμενα, η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, όπου και διαδραματίζεται το παιχνίδι, έχει μια τεράστια ποικιλία από περιοχές. Από τρικυμιώδεις ωκεανούς, μέχρι απέραντες ερήμους, και από εκεί σε χωριά που μοιάζουν έντονα στο Sleepy Hollow του Ακέφαλου Καβαλάρη, η Sony Japan Studio έχει εξαντλήσει τις πιθανές περιοχές που μπορεί να λάβει χώρα ένα platformer. Μιλάμε για έξοχη ποικιλία. Κάθε περιοχή είναι φοβερά καλοσχεδιασμένη, με στιλ και ευφάνταστο γούστο, ενώ τα σκηνικά αλλάζουν με τον πιο μοναδικό τρόπο καθώς το παιχνίδι παρουσιάζεται σαν μια παράσταση κουκλοθέατρου. Δε μπορώ να σας το μεταφέρω με λόγια, πρέπει να το δείτε για το εκτιμήσετε.

Ένα άλλο παράδοξο που υπάρχει στο παιχνίδι είναι πως ενώ υπάρχουν εμφανείς επιρροές (και σπόντες, εννοείται) από τα παραμύθια των αδελφών Grimm, από τον Tim Burton και από ένα σωρό πράγματα του δυτικού πολιτισμού, το Puppeteer δεν έχει ούτε ένα δείγμα φόρου τιμής στην ιαπωνική κληρονομιά του. Δύο τα τινά: πρώτον, το παιχνίδι είναι φτιαγμένο στην Ιαπωνία (τα credits βέβαια περιλαμβάνουν πολλά αγγλικά και γαλλικά ονόματα), και δεύτερον, η χώρα του ανατέλλοντος ηλίου έχει να προσφέρει πολλά στον κόσμο των παραμυθιών. Τι να πρωτοαναφέρει κανείς. Το Studio Ghibli; Τον Kenji Miyazawa; Την πλούσια φολκλόρ γκάμα των Ιαπώνων; Το Puppeteer αγνοεί όλα τα παραπάνω, περιορίζοντας την ιστορία του σε πράγματα που έχουμε ξανασυναντήσει. Όχι στο gaming βέβαια, αλλά το παιχνίδι έχει τόσο όμορφη και τόσο προσεγμένη παρουσίαση που προσωπικά θα το λάτρευα αν έριχνε και ένα βλέφαρο προς τας ανατολάς.

Τα βάζετε και με τον ίδιο το Χάρο, γιατί όχι;

Γενικά, δύσκολα βρίσκεται ένα παιχνίδι στο οποίο να μη μπορώ να βρω κάποιο καραμπινάτο ελάττωμα στον οπτικοακουστικό τομέα. Το Puppeteer όμως είναι ένας τέτοιος τίτλος. Ένα πραγματικό αριστούργημα, μια αδιαπραγμάτευτη απόλαυση για τις αισθήσεις. Ο κόσμος του, ποικίλος και εκτενής, είναι σχεδιασμένος όπως έχω ήδη σχολιάσει με μεγάλη προσοχή και μεράκι. Κάθε πίστα προσφέρει κάτι διαφορετικό, ένα νέο και απρόσμενο σκηνικό για να εξερευνήσετε. Η εναλλαγή των σκηνικών, που αξιοποιεί στο έπακρο τη λογική του κουκλοθέατρου, κάνει το παιχνίδι να ξεχωρίζει από ο μέσο όρο των platformers. Κάπου εκεί έρχεται και το απίστευτο animation, που κάνει το LittleBigPlanet να κοκκινίσει από ντροπή. Έντονα χρώματα, εξαιρετικές υφές, το παιχνίδι δε σταματάει πουθενά. Η δε μουσική του Patrick Doyle όχι μόνο υποστηρίζει τον εξαίσιο οπτικό τομέα, αλλά κάποιες φορές τραβάει την προσοχή με τη σπιρτάδα και με το πόσο ταιριαστή είναι με ότι γίνεται στην οθόνη. Από κοντά και το εξαιρετικό voice work, με τον κάθε ηθοποιό να δίνει ρέστα στο ρόλο του. Ειδικά οι ηθοποιοί που ερμηνεύουν την μάγισσα και τον αρκούδο είναι καταπληκτικοί.

Ναι, το Puppeteer είναι ένα παραμύθι, ένα μαγευτικό παραμύθι. Με εξαιρετική ιστορία, γεμάτη ήρωες και κακούς, οπτικοακουστικό τομέα που κάνει πολλά παιχνίδια να δείχνουν... ανώριμα και ποικιλία και διάρκεια που θα χορτάσει τους πάντες, είναι σίγουρα μια καταπληκτική περίπτωση. Αν το δει κανείς αυστηρά σαν παιχνίδι, τότε η ευκολία του και το “συντηρητικό” του gameplay το τοποθετούν σίγουρα πιο χαμηλά από άλλα κορυφαία platformers. Όμως η μαγεία του Puppeteer βρίσκεται εκεί, στο ότι το gameplay γίνεται ο άξονας για να ειπωθεί ένα παραμύθι που θα σας μαγέψει, θα σας συναρπάσει και όταν τελειώσει, θα σας κάνει να αισθανθείτε ακριβώς αυτό που υποστηρίζει η περίφημη φράση “ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα”.

Εξαιρετική ιστορίαΟπτικοακουστικό αριστούργημαΜπόλικο και χορταστικόΤο gameplay εξελίσσεται συνεχώς και εξυπηρετεί άψογα το σκοπό του......παρόλο που μερικές φορές φαντάζει “συντηρητικό”Κάποιος μιλάει συνέχειαΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 9.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS3ΑΝΑΠΤΥΞΗ:Sony Japan StudioΕΚΔΟΣΗ:SonyΔΙΑΘΕΣΗ:Sony HellasΕΙΔΟΣ:PlatformerΠΑΙΚΤΕΣ:Single-playerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:http://gr.playstation.com/ps3/games/detail/item521503/Puppeteer/HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:11/9/2013PEGI:12

Game20.gr, το Άσυλο των gamers