Υιοθεσία/ Η ιστορία της Διοχάντης

Eνα βρέφος τρέμει. Κλαίει συνεχώς και έχει σπασμούς. «Είναι στερητικό σύνδρομο», μου λέει η μαία. Δεν υπάρχει πιο σκληρή εικόνα από ένα βρέφος που ζητά υποκατάστατα. Είναι αγόρι. Είναι μελαχρινός και με πολλά μαλλιά. Η μητέρα του, μια νεαρή χρήστρια το άφησε στο νοσοκομείο και εξαφανίστηκε. Έτσι, προστέθηκε άλλο ένα βρέφος στην αίθουσα τελειομήνων. Λένε πως ο θεός δεν μπορούσε να είναι παντού κι έπλασε την μητέρα. Σε αυτήν την αίθουσα όμως, οι μαίες είναι αυτές που προσπαθούν να υποκαταστήσουν το μητρικό χάδι. Μια γαλανομάτα ξαπλώνει δίπλα στο μελαχρινό μωρό με τα στερητικά, δίπλα τους, ένας

υπναράς. Είναι άρρωστος, και οι γονείς του τον εγκατέλειψαν λίγες ημέρες μετά τη γέννησή του. Χρήστριες ναρκωτικών, μετανάστριες, ανήλικες κοπέλες –πολλές φορές από την επαρχία- που δεν ξέρουν πως να το πουν στους γονείς τους, αλλά και περιπτώσεις που δεν χωρά ο ανθρώπινος νους. Όπως ένα ζευγάρι δασκάλων που έκαναν δίδυμα και άφησαν το ένα.

Η μάνα ήταν πιο διστακτική, ο πατέρας όμως επέμενε κι έτσι η μητέρα δέχτηκε. Με δυσκολία, αλλά το δέχτηκε. Κάποιες μητέρες θα αφήσουν το πρώτο παιδί, και μετά το δεύτερο… Όχι πιτσιρίκες. Γυναίκες κανονικές.

Κάποτε, τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, έξω από τα νοσοκομεία και τα ορφανοτροφεία υπήρχαν οι «βρεφοδόχοι». Οι μητέρες άφηναν εκεί τα μωρά που δεν μπορούσαν να θρέψουν, τα σκέπαζαν με κουβέρτες, καμιά φορά άφηναν και ένα σημείωμα για να διαβάσει το παιδί όταν μεγαλώσει και να την κατανοήσει. Τα χρόνια εκείνα οι Έλληνες δεν υιοθετούσαν και έτσι τα μωρά έφευγαν στο εξωτερικό. Αμερική, Σουηδία, Ολλανδία. Τώρα οι βρεφοδόχοι έχουν αντικατασταθεί από τις πλαστικές κούνιες. Κάποιοι λένε πως η εγκατάλειψη βρεφών είναι απόρροια της κρίσης. Εύκολο συμπέρασμα. Αλλά δεν ισχύει. Ο αριθμός των εγκαταλελειμμένων βρεφών δεν έχει αλλάξει προ και μετά κρίσης. Είναι θέμα πολιτισμού και παιδείας. Όχι θέμα χρημάτων. Όπως οι γονείς που άφησαν το νεογέννητο μωρό τους επειδή έπασχε από σύνδρομο ντάουν. Μια μουτζούρα στην ζωγραφιά της τέλειας οικογένειας…

Εικόνα αρχείου με νοσοκόμες και εθελόντριες που φροντίζουν μωρά που εγκατέλειψαν στο νοσοκομείο οι γονείς τους

Ο νόμος απαγορεύει να εγκαταλείπεις το παιδί σου. Και οι γιατροί; Τι κάνουν; Δεν προσπαθούν να τους πείσουν να πάρουν τα παιδιά τους; Έχει άραγε νόημα; Ένα παιδί να πηγαίνει σπίτι του γιατί οι γιατροί κατάφεραν να πείσουν τους γονείς του; Κανένα!

Στην αίθουσα των νεογνών τα φώτα είναι ανοιχτά όλο το 24ωρο. Η αίθουσα βρίσκεται στη μέσα μεριά του κτιρίου. Δεν περνά ούτε μία ηλιαχτίδα. Όλα τους τα ερεθίσματα είναι οι άσπρες μπλούζες των γιατρών. Οι νοσοκόμες δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την μητρική αγάπη. Προσφέρουν όμως ένα χάδι και μια αγκαλιά. Είναι εκεί 24 ώρες το 24ωρο. Τα εγκαταλελειμμένα παιδιά είναι παιδιά τους. Μια νοσοκόμα μου λέει ότι κάποιες μαμάδες είναι άξιες σεβασμού. «Θέλει πολύ κουράγιο για να αφήσεις το παιδί σου. Να ξέρεις ότι δεν μπορείς να του προσφέρεις όσα έχει ανάγκη και να του δίνεις μια ευκαιρία να μεγαλώσει καλύτερα». Τι σημαίνει όμως «καλύτερα»; Κάποιοι λένε πως η χειρότερη μάνα είναι καλύτερη από το καλύτερο ίδρυμα.

Πόσο θα μείνουν τα νεογνά στο νοσοκομείο; Μπορεί και ενάμισι χρόνο. Μπορεί να κάνουν τα πρώτα τους βήματα στους ψυχρούς διαδρόμους του νοσοκομείο και να συνεχίσουν να κοιμούνται σε ένα κρεβατάκι που δεν θα τους χωρά μέχρι να μεταφερθούν σε κάποιο ίδρυμα. Και πότε θα δοθούν σε οικογένειες; Αργά. Πολύ αργά. Όταν θα έχουν φύγει τα κρίσιμα χρόνια για την ανάπτυξή τους. Ίσως και ποτέ. Κάποια ίσως και ποτέ…

Ενα εγκαταλειμμένο από τους γονείς τους μωρό σε θάλαμο νοσοκομείου

Την δεκαετία του ’80, γεννήθηκε ένα κοριτσάκι. Eνα κοριτσάκι που η μαμά του δεν μπορούσε να το φροντίσει. Θα είχε μείνει και αυτό στο νοσοκομείο και θα περιπλανιόταν από ίδρυμα σε ίδρυμα, αν δεν είχαν βρεθεί δυο υπέροχοι γονείς για να το πάρουν μαζί τους. Η Διοχάντη, έτσι λένε το κοριτσάκι, θα μάθαινε την ιστορία της 12 χρόνια αργότερα. Θα της την έλεγε -σαν παραμύθι- η ίδια της η μητέρα. Ποια μητέρα; Για την Διοχάντη η μητέρα είναι μία. Αυτή που μεγαλώνει το παιδί.

Ας αρχίσουμε από την αρχή. Καμιά φορά τα σχολικά προαύλια γίνονται πολύ σκληρά. Παιδικά δάχτυλα σηκώνονται καταγγελτικά για να καταδείξουν το διαφορετικό. Τον χοντρό, τον κοντό, τον γυαλάκια, το φυτό της τάξης… Εκείνη την ημέρα, στην πέμπτη δημοτικού, ένα παιδικό δαχτυλάκι σηκώθηκε, έδειξε προς την Διοχάντη και φώναξε. «Μην την παίζεται! Είναι υιοθετημένη!» Υιοθετημένη; Τι σημαίνει υιοθετημένη; «Κυρία! Με είπε υιοθετημένη!», «Μαμά, με είπε υιοθετημένη»… Τότε η μαμά κατέβασε όλα τα άλμπουμ και τις φωτογραφίες για να της δείξει πόσο πολύ μοιάζουνε και πόσο πολύ μοιάζει με την γιαγιά. «Και πράγματι ήμουν ίδια η γιαγιά!» λέει η ίδια. Διοχάντη: «Διός Άνθη», τα άνθη του Δια δηλαδή. Το όνομα μιας νύφης που ζούσε στην Εύβοια.

Eνα μεσημέρι όμως, δύο χρόνια αργότερα, η μαμά ήταν πια έτοιμη να διηγηθεί το παραμύθι της μικρής Διοχάντης. Το κλίμα στο σπίτι ήταν εορταστικό. Το φαγητό μύριζε όμορφα. Η τηλεόραση ήταν κλειστή. Και η Διοχάντη άφησε την τσάντα με τα βιβλία της πρώτης γυμνασίου στο δωμάτιό της. Το παραμύθι ξεκινούσε κάπως έτσι… «Μια φορά και έναν καιρό, μία μαμά και ένας μπαμπάς έκαναν ένα μακρινό ταξίδι για να δουν ένα κοριτσάκι που μόλις είχε γεννηθεί. Το κοριτσάκι ήταν πολύ όμορφο και η μαμά και ο μπαμπάς το αγάπησαν από την πρώτη στιγμή. Τους αγάπησε κι εκείνο. Και έτσι αποφάσισαν να το πάρουν μαζί τους…»

Η μικρή Διοχάντη. Ενα τυχερό παιδί…

Η Διοχάντη διηγείται γεμάτη περηφάνια αυτή την ιστορία. Από τότε… όποτε ακούει φωνές να ψιθυρίζουν «Είναι υιοθετημένη…» απαντάει «Ναι. Και είναι υπέροχο. Αν μπορείτε να υιοθετήσετε και εσείς ένα παιδάκι». Οσο για την γυναίκα που την γέννησε; Η μαμά της κάποτε της έδωσε ένα κλειδί. Ένα κλειδί που ταιριάζει σε μια θυρίδα στην τράπεζα. Της είπε πως αν ποτέ θελήσει να μάθει ποια είναι η βιολογική της μητέρα και γιατί την άφησε, οι απαντήσεις βρίσκονται εκεί.

Η Διοχάντη όμως, είπαμε, δεν πιστεύει σε βιολογικούς και θετούς γονείς. Πιστεύει στους γονείς που μεγαλώνουν το παιδί. «Ευχαριστώ την γυναίκα που με έφερε στην ζωή, γιατί είχε και την επιλογή να μην με φέρει. Αλλά από τη στιγμή που αποφάσισε να με δώσει, αποφάσισε να κόψει και κάθε δεσμό», λέει. Η Διοχάντη έχει το κλειδί πάντα στο πορτοφόλι της. Περνάει κάθε μέρα από την τράπεζα. Δεν θα ανοίξει όμως την θυρίδα. «Μετά από τόσα χρόνια δεν αισθάνομαι υιοθετημένη. Και τεστ DNA να μου κάνουνε, θα βγει ότι είμαι βιολογικό παιδί των γονιών μου!» λέει χαμογελώντας. Τα χρόνια πέρασαν. Το κοριτσάκι μεγάλωσε. Και τώρα που έγινε και η ίδια μανούλα… είναι πια σίγουρη πως το κλειδί πρέπει να παραμείνει στο πορτοφόλι της…

Η Διοχάντη έφτιαξε ένα blog, μοιράστηκε την ιστορία της, και κάλεσε όλους τους γονείς που υιοθέτησαν ένα παιδάκι και όλα τα παιδάκια που υιοθετήθηκαν να γράψουν και τη δική τους ιστορία, έτσι ώστε να μην μένει κανένα παιδάκι στο ίδρυμα. Να αποκτήσουν όλα, έναν μπαμπά, μία μαμά και μία ζεστή αγκαλιά.

https://adoptedingr.wordpress.com/

The post Υιοθεσία/ Η ιστορία της Διοχάντης appeared first on Protagon.gr.