D.E.I. στα χαρτιά;

Πρόσφατη μελέτη της Eurobank για την αγορά εργασίας, διαπιστώνει μεταξύ άλλων ότι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ανεργίας παραμένουν αμετάβλητα, αφού αυτή πλήττει περισσότερο τις γυναίκες, τα άτομα νεαρής ηλικίας (15-29 ετών), καθώς και τα άτομα με χαμηλό επίπεδο εκπαίδευσης. Οι γυναίκες στην Ελλάδα παραμένουν διαχρονικά ο «πιο αδύναμος κρίκος» στην αγορά εργασίας, καθώς στο 9μηνο του 2023 το ποσοστό ανεργίας σε εκείνες ανήλθε στο 14,8%, ενώ στους άνδρες στο 8,4%.

Στην Ευρωζώνη τα αντίστοιχα ποσοστά διαμορφώθηκαν σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα, δηλαδή στο 6,9% στις γυναίκες και στο 6,2% στους άνδρες. Όπως αναφέρει η Eurobank, «οι τάσεις στην εξέλιξη της ανεργίας ως προς το φύλο και την ηλικία καθιστούν σημαντική την αύξηση του ποσοστού συμμετοχής των γυναικών και των νέων στην αγορά εργασίας, ώστε μεσοπρόθεσμα να αντισταθμιστούν οι επιπτώσεις στο ΑΕΠ από τη μείωση του πληθυσμού. Έτσι θα είναι εφικτό για μία περίοδο ετών, όχι μεγάλη σε διάρκεια, ο παραγωγικός συντελεστής της εργασίας στην Ελλάδα να έχει θετική συνεισφορά στον πραγματικό ρυθμό μεγέθυνσης, αφού υπάρχουν δυνατότητες για περαιτέρω αύξηση του ποσοστού συμμετοχής του ανθρώπινου δυναμικού στον πληθυσμό». Όλα αυτά συμβαίνουν παρά τις προσπάθειες κυβερνήσεων, θεσμικών φορέων, οργανώσεων και οργανισμών να αλλάξει η εικόνα αυτή και η θέση της γυναίκας να ενισχυθεί ουσιαστικά στην αγορά εργασίας και όχι μόνο.

Το D.E.I. βέβαια (Diversity, Εquity & Ιnclusion) – γιατί περί αυτού πρόκειται- είναι ευρύτερο, αφού αναφέρεται μεταξύ άλλων στην αποτελεσματική διαχείριση διαφορετικότητας στην εργασία (effective diversity management), καθώς και στην εξοικείωση με τις διαδικασίες δημιουργίας εργασιακών χώρων χωρίς αποκλεισμούς (inclusive workplaces). Πέρα από φύλα, αναφέρεται και σε άλλα είδη διακρίσεων, φυλετικής, σεξουαλικής, θρησκευτικής, αναπηρίας, ηλικιακής κ.α. Για να είμαστε δίκαιοι θα πρέπει να σημειώσουμε ότι σε όλες τις παραπάνω διακρίσεις έχουν γίνει σημαντικά βήματα, ωστόσο στις ανισότητες κατά των γυναικών υπάρχει ακόμα θέμα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση με νομοθετικές παρεμβάσεις προσπαθεί να βελτιώσει την κατάσταση, αλλά η πραγματικότητα είναι σκληρή. Μια ματιά στη διεθνή επιχειρηματική σκηνή το αποδεικνύει: Οι μεγάλες επιχειρήσεις και οργανισμοί διατρανώνουν την πίστη τους στο D.E.I. ωστόσο ποσοστιαία η συμμετοχή των γυναικών στις ανώτατες διοικητικές θέσεις και στα Δ.Σ. παραμένει μικρή, ενώ οι μισθολογικές διαφορές από τους άνδρες σε πολλές περιπτώσεις είναι χαώδεις, φυσικά προς όφελος των ανδρών. Όταν πρόκειται δε για μαζικές απολύσεις, το ποσοστό των γυναικών είναι μεγαλύτερο -όπως και των μεγαλύτερων σε ηλικία εργαζομένων.

Τι νόημα έχει λοιπόν να μιλάμε για D.E.I. αλλά στα δύσκολα να το ξεχνάμε; Ή να το ερμηνεύουμε κατά το δοκούν;
Στην Ελλάδα η κατάσταση είναι καλύτερη. Οι επιχειρήσεις προσπαθούν να ενσωματώσουν τη διαφορετικότητα στις πολιτικές και πρακτικές διαχείρισης, ενώ αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες με σκοπό οργανωσιακές αλλαγές προς μια πιο συμπεριληπτική κουλτούρα. Οι προσπάθειες που γίνονται από φορείς και οργανώσεις είναι φιλότιμες αλλά φαίνεται ότι δεν αρκούν, όσο η παλιά νοοτροπία αντιστέκεται. Τι πρέπει να γίνει λοιπόν;

Η απάντηση δεν είναι εύκολη και δεν μπορεί να απαντηθεί σε δύο γραμμές. Απαιτείται συντονισμένη δράση, κοινές πρωτοβουλίες, εκπαίδευση, καλλιέργεια νέας νοοτροπίας και πάνω απ’ όλα ειλικρίνεια από τις διοικήσεις και τους managers.

O κλάδος της Επικοινωνίας και του Marketing σε όλη αυτή την προσπάθεια θα πρέπει να είναι πρωταγωνιστής. Και έχω την εντύπωση πως θα είναι…