Ο Ρομπέρτο είναι οικουμενικός

Δεν χρειάζεται να είσαι φίλος του Ολυμπιακού για να εκτιμάς τον Ρομπέρτο. Όχι μόνο σαν τερματοφύλακα, αλλά και σαν χαρακτήρα, σαν επαγγελματία, σαν άνθρωπο που σέβεται όχι μόνο την ομάδα του και τον κόσμο της, αλλά ακόμα και το αστείο ελληνικό ποδόσφαιρο συνολικά.

Του βγάζει το καπέλο ο Κώστας Βαϊμάκης

Γίνεται ένας παίκτης του Ολυμπιακού να χαίρει της εκτίμησης σχεδόν όλων των οπαδών

στην Ελλάδα; Γίνεται και παραγίνεται, αν το έχει «κερδίσει» με τη συμπεριφορά του στο γήπεδο και έξω απ' αυτό, επί σειρά ετών. Για το τι είναι ως τερματοφύλακας ο Ρομπέρτο, νομίζω πως δεν χρειάζεται να πω πολλά: το λέει η καριέρα του, οι αποκρούσεις του, οι ευρωπαϊκές βραδιές του Ολυμπιακού που έχουν φαρδιά – πλατιά την υπογραφή του, τα πέναλτι που έχει πιάσει. Υπάρχουν παιχνίδια που τον βλέπεις και καταλαβαίνεις ότι δεν γίνεται να φάει γκολ, δεν μπορεί να νικηθεί, είναι στον δικό του κόσμο, σαν να είναι ο Τιραμόλα ή σαν να έχει καμιά δεκαριά χέρια σαν τη θεά Κάλι. Και το θέμα δεν είναι πόσο δέος προκαλεί στον θεατή/οπαδό, αλλά τι προκαλεί στον αντίπαλο παίκτη: έβλεπα το παιχνίδι ΑΕΚ – Ολυμπιακός και η scycam της Nova έδειχνε από ψηλά τον «μικρούλη» Μπουονανότε απέναντι στον «γίγαντα» Ρομπέρτο. Και πέραν της υψομετρικής τους διαφοράς, έβλεπες έναν τύπο στο τέρμα, που το έκανε να μοιάζει μια σταλιά, σαν τερματάκι στο χόκεϊ επί πάγου. Διότι, ναι, μπορεί ένας τερματοφύλακας να «μικραίνει» το τέρμα, αν είναι τόσο καλός που σε κάνει να νιώθει ότι δεν γίνεται να τον νικήσεις.

Αλλά είπαμε, το αγωνιστικό κομμάτι είναι ένα πράγμα. Το πώς λειτουργεί στον αγωνιστικό χώρο, ο σεβασμός προς τον αντίπαλο, ο τρόπος που «παρηγορεί» έναν αντίπαλο επιθετικό μετά από μια απόκρουση, ο πυροσβεστικός του ρόλος σε κάθε καυγά που πάει να στηθεί, το γεγονός ότι τον λατρεύει η ερυθρόλευκη εξέδρα χωρίς να πουλάει οπαδιλίκι ή να κάνει «δημόσιες σχέσεις», είναι πράγματα που τα βλέπει ο οπαδός οποιασδήποτε ομάδας και τα εκτιμά. Θα έλεγα κιόλας ότι «είναι πράγματα που μπορούν να μας κάνουν όλους καλύτερους ανθρώπους», αν δεν ζούσαμε στην αστεία – αθλητικά και όχι μόνο – Ελλάδα...

Ο Ρομπέρτο ηρέμησε την κατάσταση στο ντέρμπι με την ΑΕΚ όταν κάποια στιγμή το πράγμα πήγε να ξεφύγει. Ο Ρομπέρτο δεν στάθηκε σε αστείες και γραφικές δικαιολογίες για την ήττα, αλλά είπε στους συμπαίκτες του «οι παίκτες της ΑΕΚ περίμεναν ότι θα αποκρούσω το πέναλτι και ήταν σε ετοιμότητα. Εσείς;» Ο Ρομπέρτο, στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό που δεν έγινε ποτέ, δεν ανέβαζε σέλφι με φόντο την κατεστραμμένη «13» και σχόλια προσχολικού επιπέδου, αλλά είπε ότι είναι κρίμα να μην γίνονται τα ντέρμπι και να κρίνονται στα χαρτιά. Ο Ρομπέρτο δεν έχει μιλήσει άσχημα για αντίπαλο, δεν έχει χτυπήσει στα μουλωχτά κανέναν, δεν έχει κάνει θέατρο για να κερδίσει μια αποβολή, δεν έχει βρίσει διαιτητή, δεν έχει δείξει τα απαυτά του μετά από ένα γκολ.

Όσο υπάρχουν Ρομπέρτοι, υπάρχει ελπίδα. Και για κάθε Μανιάτη με τα γουρλωμένα μάτια και τη συμπεριφορά ιδιοκτήτη καφενείου στο χωριό του, για κάθε Σιόβα που νομίζει ότι πικάρει τους οπαδούς αντίπαλης ομάδας δείχνοντας πόσα έφαγαν στον πρώτο γύρο, ενώ δεν καταλαβαίνει πόσο ρεζίλι γίνεται ο ίδιος και για κάθε Κασάμι που για δεύτερη χρονιά στο ίδιο γήπεδο κόντρα στην ίδια ομάδα, καταφέρνει να γίνεται πρωταγωνιστής για τους λάθος λόγους, για κάθε Τζαβέλα, Πάμπλο Γκαρσία (και συμπληρώστε όποιον άλλον θέλετε από όποια ομάδα θέλετε), πρέπει να υπάρχουν Ρομπέρτοι. Να τους χειροκροτούμε, να παρακαλάμε να μένουν όσο παραπάνω γίνεται κοντά μας, να τους σεβόμαστε, να τους παραδεχόμαστε. Η ύπαρξη ενός Ρομπέρτο, καμιά φορά αρκεί για να υπάρχει μια ισορροπία στο ποδοσφαιρικό σύμπαν. Και να καταλαβαίνουμε, μόλις καταλαγιάσει μέσα μας το πάθος, η οργή, η αγανάκτηση, η ηδονή ή ό,τι άλλο νιώθουμε μετά από ένα ματς, ότι το ποδόσφαιρο μπορεί να έχει και σεβασμό και πλάκα και πολιτισμό, πέρα από ατέλειωτες δόσεις καφρίλας και τα πιο ελεεινά ένστικτα που μπορεί να βγάλει ένας άνθρωπος.

The post Ο Ρομπέρτο είναι οικουμενικός appeared first on KoolNews.