Αυτός είναι ο λόγος που επιτυχημένοι υπάλληλοι είναι αυτοί που παραιτούνται και πιο εύκολα

Σίγουρα το «ομαδικό πνεύμα» ή «συλλογική εργασία» βρίσκονται πολύ ψηλά στην ατζέντα κάθε εταιρίας η οποία θέλει να δείχνει σοβαρή και αξιόπιστη. Όμως μέσα σε αυτές τις κατά τα άλλα «αθώες» εκφράσεις ελλοχεύει ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα τμήματα προσωπικού αυτών των εταιριών.

Όλη αυτή η σύγχρονη φιλοσοφία γύρω από το στήσιμο και την λειτουργία μιας εταιρίας, φορτώνει την καθημερινότητα των υπαλλήλων με μία σειρά από υποχρεώσεις, όπως η απάντηση σε δεκάδες ανούσια μηνύματα, συναντήσεις χωρίς τέλος (και χωρίς αποφάσεις…) και ένα σωρό «κοινές» υποχρεώσεις

οι οποίες κουράζουν και αποκαρδιώνουν τα δημιουργικά μυαλά που εργάζονται σε αυτήν.

Μπορεί οι πιο ικανοί από αυτούς να καταφέρνουν να στέκονται σε υψηλά κλιμάκια της ιεραρχίας, όμως όλη αυτή η «συλλογική» πίεση τους κάνει πιο ευεπίφορους στο να παραιτηθούν. Μία νέα μελέτη δείχνει αυτό που όλοι λίγο-πολύ γνωρίζουν στις σύγχρονες μεγάλες εταιρίες: ότι η διαρκώς αυξανόμενη «συλλογική εργασία» μπορεί να υπονομεύσει την απόδοση των κορυφαίων εργαζομένων οδηγώντας τους στο να παραιτηθούν.

Οι πιο επιτυχημένοι συνάδελφοι μοιάζουν εξωτερικά ικανοί να μπορούν να διαχειρίζονται εύκολα μια μεγάλη ροή πληροφοριών ενώ μπορούν να ξοδεύουν τον χρόνο τους σε meetings και πολλές κοινές συνευρέσεις για ενίσχυση του «ομαδικού πνεύματος». Η έρευνα όμως δείχνει ότι κατά την διάρκεια των τελευταίων δύο δεκαετιών, όπου έχουν εμφανιστεί και κυριαρχήσει τα νέα εταιρικά ήθη, ο χρόνος που αφιερώνεται σε τέτοιου είδους διαδικασίες έχει αυξηθεί κατά τουλάχιστον 50%. Και αυτό προφανώς σε βάρος της δημιουργικής δουλειάς.

Μάλιστα τα τελευταία χρόνια έχει προστεθεί ένας ακόμα «πονοκέφαλος». Ο σύγχρονος υπάλληλος βρίσκεται διαρκώς δικτυωμένος με άλλους συναδέλφους τους, όντας πλέον αναγκασμένος να απαντά σε δεκάδες ερωτήσεις και να λύνει προβλήματα που υπό άλλες συνθήκες δεν ήταν δική του αρμοδιότητα.

Κάτι που είναι ακόμα πιο πιεστικό σε πολυεθνικές εταιρίες, όπου οι υψηλά ιστάμενοι εργαζόμενοι, είναι αναγκασμένοι να επικοινωνούν με ένα παγκόσμιο κοινό, με άλλη γλώσσα, άλλα εργασιακά ήθη ακόμα και άλλες ζώνες ώρας, στερώντας του ένα και μοναδικό πολύτιμο αγαθό: τον δημιουργικό εργασιακό χρόνο.

Η ιδέα του layering, το να αναφέρεται δηλαδή ένας εργαζόμενος όχι μόνο σε έναν προϊστάμενο αλλά σε περισσότερους και σε ποικίλα «στρώματα» διοίκησης και αποφάσεων, τον κάνει πιο δυσκίνητο και τον αποσπά από την δημιουργική του διάθεση για να προσφέρει στην εταιρία.

Η απόδοσή τους λοιπόν πέφτει κατακόρυφα αφού αντί να ασχολούνται με την παραγωγική διαδικασία είναι υποχρεωμένοι να μιλούν και να ανταλλάσσουν απόψεις με συναδέλφους τους, να δίνουν συμβουλές, να κανονίζουν ραντεβού για συναντήσεις και ατέρμονες συζητήσεις.

Όλα αυτά όπως αναφέρει μία μελέτη του πανεπιστημίου Χάρβαρντ φέρνουν τα ικανότερα στελέχη της εκάστοτε εταιρίας που λειτουργεί με αυτό τον τρόπο να έχουν και την μικρότερη ικανοποίηση από την δουλειά τους, κάτι που τους οδηγεί πιο εύκολα στο να πάρουν την απόφαση να παραιτηθούν.

Οι άνδρες είναι διπλάσιοι σε ποσοστό που αντιδρούν με αυτόν τον τρόπο απ” ότι οι γυναίκες, οι οποίες ίσως και λόγω χαρακτήρα, είναι πολύ πιο εύκολες στο να συμμετέχουν σε ένα περιβάλλον εργασιακής συνεργασίας και ομαδικότητας.

Οι ερευνητές λένε ότι το πρώτο βήμα για να μην βρεθεί ένας ικανός υπάλληλος σ” αυτή την θέση είναι να πεί το πρώτο «όχι» (και όσα χρειαστούν μετά από αυτό…). Αυτό θα τον βοηθήσει από το να «καεί» και επίσης θα τον διατηρήσει παραγωγικό και ευχαριστημένο.

Μία άλλη καλή ιδέα είναι ο συγκεκριμένος υπάλληλος να ρίξει μια ματιά στην ρουτίνα των τριών-τεσσάρων προηγούμενων μηνών και να αποφασίσει ποιές από όλες αυτές οι διαδικασίες ήταν χρήσιμες και ποιές θα μπορούσαν να αποφευχθούν ή να μην επαναληφθούν.

Όπως και να έχει ένα είναι σίγουρο: το μοντέλο των «συλλογικών» αποφάσεων και του «ομαδικού» ηγέτη είναι πλέον ξεπερασμένο. Η νέα τάση θέλει τα έξυπνα και ικανά στελέχη μιας εταιρίας να αφήνονται ελεύθερα να δράσουν, με τους προϊστάμενούς τους να τους δίνουν τον απαραίτητο ζωτικό χώρο να αναπνεύσουν και να δημιουργήσουν καινοφανείς ιδέες προς όφελος της εταιρίας.

Διαφορετικά, αν δεν το κάνουν οι ίδιοι, αργά ή γρήγορα θα το κάνουν κάποιοι από τους ανταγωνιστές τους, οι οποίοι θα έχουν αντιληφθεί καλύτερα τα νέα δεδομένα στην διαχείριση ανθρώπων και θα τους προσλάβουν αμέσως μόλις παραιτηθούν.