Saviorless | Review

Στα γρήγορα

Το Saviorless προσελκύει το ενδιαφέρον με τη μοναδική του αισθητική, αν και το gameplay δεν κυμαίνεται στο ίδιο επίπεδο. Προέρχεται από μία ομάδα ανάπτυξης στην Κούβα, όντας μία σπάνια πρόταση από αυτήν τη χώρα στον χώρο των video games. Η ιστορία ακολουθεί τον νεαρό Antar στην προσπάθειά του να φτάσει στο Smiling Island και να γίνει ένας Σωτήρας. Τα γραφικά είναι εντυπωσιακά και οι εχθροί είναι σχεδιασμένοι

Το gameplay εστιάζει στο platforming, με τον Antar να χρησιμοποιεί βασικές κινήσεις όπως άλματα και μετακινήσεις αντικειμένων. Παρά την απλότητα, η δυσκολία αυξάνεται καθώς προχωρά ο παίκτης, με συχνές μάχες και απαιτητικά σημεία platforming. Παρά τα μειονεκτήματά του, το Saviorless προσφέρει μία ευχάριστη εμπειρία, ιδανική για λάτρεις των indie παιχνιδιών και των οπτικά εντυπωσιακών περιπετειών.

Το Saviorless έρχεται ως μία από αυτές τις περιπτώσεις που είναι ολοένα και πιο δύσκολο να τραβήξουν το βλέμμα, ποντάροντας στο εικαστικό τους περιτύλιγμα. Και γίνεται ακόμα πιο δύσκολο εγχείρημα όταν εν τέλει γίνεται εμφανές ότι το ενδιαφέρον οπτικό τους κομμάτι είναι και το μοναδικό τους ατού, δεδομένου ότι το gameplay έρχεται ως συνοδευτικό.

Δύσκολο εγχείρημα αλλά όχι ακατόρθωτο, όπως φαίνεται στην περίπτωση του Saviorless, το οποίο τουλάχιστον αποδίδει μία ενδιαφέρουσα εικόνα που αποφεύγει οποιαδήποτε “δάνεια” από άλλα παιχνίδια του είδους (μιλώντας αποκλειστικά για το οπτικό κομμάτι). Ενδιαφέρον προκαλεί επίσης ότι είναι ανεπτυγμένο από μία ολιγομελή ομάδα ανάπτυξης εκ Κούβας, κάτι που κατατάσσει το Saviorless σε μία από τις ελάχιστες gaming προτάσεις, αν όχι τη μόνη, που γνωρίζουμε να μας έρχεται από τη συγκεκριμένη χώρα.

Η εισαγωγή μάς φέρνει σε γνωριμία με τους τρεις Αφηγητές, οι οποίοι εξιστορούν την ιστορία του Antar, ενός νεαρού αγοριού που έχει βάλει ως στόχο να φτάσει στο Smiling Island, στην προσπάθειά του να γίνει ένας Σωτήρας (Savior). Σύντομα θα φανεί πως οι Αφηγητές δεν περνάνε τον χρόνο τους απλά εξιστορώντας περιπέτειες, αλλά, αντιθέτως, αυτές οι ιστορίες εξελίσσονται, κατά κάποιον τρόπο, σε πραγματικό χρόνο κατά την αφήγησή τους.

Το σενάριο προσπαθεί να αποδώσει την ύβρη μίας φυλής μυστηριωδών όντων, στην προσπάθειά τους να γίνουν πανίσχυρα, μέσω της εκμετάλλευσης άλλων, ειρηνικών, πλασμάτων.

Αν και υπάρχουν διάφορες συνομιλίες με χαρακτήρες, το σενάριο επιχειρεί πρωτίστως να μεταφέρει το μήνυμά του μέσα από εικόνες, σε μία ιστορία που δίνει πρόσφορο έδαφος να ερμηνευθεί από τον καθένα. Δεν στοχεύει βέβαια σε κάτι βαθυστόχαστο, αποτελώντας ένα σκοτεινό και αιματοβαμμένο παραμύθι που εν τέλει μεταφέρει απλά μηνύματα. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να μην προσφέρει κάποια ιστορία ικανή να αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι της, παράλληλα, όμως, αποφεύγει μονοπάτια δήθεν “ψαγμένων” νοημάτων.

Η σεναριακή σύλληψη των Αφηγητών, ως οντότητες που διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στα τεκταινόμενα, παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον ως ιδέα, αλλά τελικά καταλήγει ως ακατέργαστη, καθώς ελάχιστη σημασία έχει για την ίδια την ιστορία του Antar, όπου βρίσκεται και η ουσία της περιπέτειας.

Ο Antar, στο μεγαλύτερο κομμάτι του Saviorless, μοιράζεται τις ίδιες ικανότητες με αυτές του ανώνυμου πρωταγωνιστή του Limbo, κάτι που σημαίνει ότι το ρεπερτόριο των κινήσεών του αρχίζει και τελειώνει με τα απλά άλματα και τη μετακίνηση αντικειμένων, ενώ επίσης ο βηματισμός του σίγουρα δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ταχύς.

Μέσα από αυτήν την απλότητα του χειρισμού μεταφέρεται απολύτως ταιριαστά το γεγονός ότι χειριζόμαστε ένα νεαρό άτομο, στην προσπάθειά του να ανταπεξέλθει σε ολοένα και πιο θανατηφόρες καταστάσεις και όχι κάποιον φτασμένο πολεμιστή ή έναν ήρωα με ειδικές ικανότητες.

Η τρωτότητα του χαρακτήρα γίνεται εμφανέστερη από τη δυνατότητα να εξοντωθεί από ένα και μόνο χτύπημα από τους κάθε λογής εχθρούς, ενώ η απουσία οποιασδήποτε επιθετικής ικανότητας (όχι πάντα, όπως θα αναφερθεί παρακάτω) σημαίνει ότι διαρκώς θα πρέπει να έχουμε στο νου μας να το βάζουμε στα πόδια όποτε βλέπουμε ένα ακόμα αιμοβόρο ον μπροστά μας. Ο χειρισμός παραμένει από την αρχή έως το τέλος τυπικότατος, αλλά τουλάχιστον με ικανοποιητική απόκριση για τα σχετικά απαιτητικά platforming κομμάτια.

Ο βαθμός δυσκολίας δεν θα λέγαμε ότι είναι υψηλός, χωρίς όμως να σημαίνει ότι είναι περίπατος. Διάφοροι εχθροί δηλώνουν συχνά το παρόν, απαιτώντας άμεσες κινήσεις για την αποφυγή τους και αρκετές είναι οι φορές όπου θα βρεθούμε κυνηγημένοι σε σημεία όπου το platforming πρέπει να πραγματοποιείται άμεσα και το τρέξιμο να είναι συνεχές.

Αυτά τα κυνηγητά δηλώνουν το παρόν ως κορυφώσεις για τη δράση, προσφέροντας έντονες και καλοστημένες σεκάνς, ώστε και να απαιτούν γρήγορα αντανακλαστικά και να αποφεύγουν να το παρακάνουν στη διάρκεια και στην πολυπλοκότητα / συγχρονισμό του platforming. Παράλληλα, εμφανίζονται και ορισμένοι περιβαλλοντικοί γρίφοι, όμως ο βαθμός δυσκολίας τους είναι ιδιαίτερα χαμηλός.

Αν και τη μερίδα του λέοντος έχει ο εύθραυστος Antar, σε ορισμένα σημεία μπορεί να μεταμορφωθεί σε μία άγρια εκδοχή του, όπου πλέον μπορεί με χαρακτηριστική ευκολία να εξοντώνει τους εχθρούς. Σε αυτές τις περιπτώσεις μπορεί να εκτελεί μία dash κίνηση, αλλά και να πραγματοποιεί απλοϊκές melee επιθέσεις. Δεν προσφέρεται τίποτα περισσότερο από ένα υποτυπώδες σύστημα μάχης, αλλά η μικρή διάρκεια αυτών των κομματιών και η αντίθεση με την αδύναμη φύση του Antar προσφέρει ευχάριστα διαλείμματα.

Παρότι το σενάριο και το gameplay σίγουρα δεν αποτελούν στοιχεία άξια κάποιας αναφοράς, το βασικό ατού του Saviorless έρχεται από το αρκετά όμορφο και ιδιαίτερο εικαστικό του. Ο κόσμος και οι χαρακτήρες του δείχνουν σαν να είναι σχεδιασμένα στο χέρι, δίνοντας την εντύπωση ότι βγαίνουν από τις σελίδες ενός κόμικ για ενήλικο κοινό (άλλωστε περιέχει ορισμένες splatter σκηνές, παρότι όχι κάτι ιδιαίτερα ακραίο). Θα λέγαμε ότι η Empty Head Games φαίνεται πως πρωτίστως επιθυμούσε να επιδείξει τις εικαστικές της ικανότητες, με το gameplay να αποτελεί το συνοδευτικό.

Τα περιβάλλοντα είναι αρκετά όμορφα και με καλή ποικιλία, ιδίως για τα δεδομένα της μικρής διάρκειας, αποτυπώνοντας ωραία το εξωτικό αλλά και ρημαγμένο βασίλειο.

Περιέχονται επίσης και ορισμένες σχεδιαστικές πινελιές που δείχνουν το μεράκι της ομάδας ανάπτυξης, οι οποίες προσδίδουν ζωντάνια στον χώρο, όπως η συνεχής κινητικότητα διαφόρων στοιχείων του background. Επιπλέον, ο σχεδιασμός των εχθρικών οντοτήτων είναι καλοδεχούμενα γκροτέσκος, δείχνοντας σαφέστατα τις επιρροές τους από την σχολή των manga.

Σε γενικές γραμμές, το Saviorless είναι ένα από αυτά τα indie παιχνίδια που θα ασχοληθεί κανείς κυρίως λόγω του όμορφου εικαστικού του και όχι γιατί έχει το οτιδήποτε αξιομνημόνευτο να προσφέρει στο gameplay. Τουλάχιστον βέβαια, το gameplay κάθε άλλο από τροχοπέδη είναι, εκπληρώνοντας τη δουλειά του ικανοποιητικά και μεταφέροντας μία σύντομη και ευχάριστη εμπειρία για τους λάτρεις των platform και δη όσων δείχνουν ενδιαφέρον για indie προτάσεις με ξεχωριστό εικαστικό.

Το Saviorless κυκλοφορεί από τις 2/4/24 για PS5, PC και Switch. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για PC, με review code που λάβαμε από τη Dear Villagers.

The post Saviorless | Review first appeared on GameOver.

The post Saviorless | Review appeared first on GameOver.