Conway Disappearance at Dahlia View review

Όταν πρωτοείδα το Conway: Disappearance at Dahlia View, κάτι με εξίταρε. Ήταν αυτή η ατμόσφαιρα η χιτσκοκική: ένας άνθρωπος σε αναπηρικό καροτσάκι να παρακολουθεί τους γείτονες και να προσπαθεί να λύσει ένα μυστήριο. Με συνεπήρε, λοιπόν, η ιδέα αυτή και αγωνιούσα να παίξω το παιχνίδι. Όπως, όμως, σχεδόν πάντα συμβαίνει, τα φαινόμενα απατούν. Όχι ότι είναι κακό παιχνίδι, απλά δεν είναι αυτό που υπόσχεται – ή που τουλάχιστον άφηνε να εννοηθεί.

Βρισκόμαστε στο

Dahlia view, μία γειτονιά του Λονδίνου στην δεκαετία του 1950. Εσείς είστε ο Robert Conway, πρώην ιδιωτικός ερευνητής που έχετε αποσυρθεί πλέον από την ενεργό δράση. Όντας καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι και έχοντας και το DNA του ντετέκτιβ, παρακολουθεί τους γείτονές του από το παράθυρο. Ενίοτε τον επισκέπτεται και η κόρη του, η οποία είναι στην αστυνομία – το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει. Ένας βράδυ ακούει περίεργους θορύβους από τη γειτονιά. Αμέσως πιάνει τη φωτογραφική του μηχανή και παρακολουθεί τα γεγονότα. Όλα δείχνουν πως ένα κορίτσι, η Charlotte May, κόρη του γείτονα από το απέναντι σπίτι, έχει πέσει θύμα απαγωγής. Αμέσως αποφασίζει να αναλάβει δράση και μόλις παίρνει το ΟΚ από τον πατέρα της Charlotte May για να διερευνήσει την απαγωγή, το θεωρεί πλέον προσωπική του υπόθεση. Όλοι στη γειτονιά έχουν τα μυστικά τους και όλοι φαίνονται εξαρχής ένοχοι. Ποιος, όμως, είναι ο πραγματικός δράστης και πού βρίσκεται η Charlotte May; Η σωτηρία του κοριτσιού είναι η πρώτη προτεραιότητα για τον Robert, ο οποίος είναι ικανός για τα πάντα, ακόμα και αν οι ενέργειές του έρχονται σε αντιπαράθεση με την κόρη του και τις επίσημες πρακτικές της αστυνομίας.

Το Conway είναι adventure μυστηρίου. Σεναριακά είναι αρκετά ενδιαφέρον, αν και δεν επεκτείνεται πέρα από τα όρια της γειτονιάς και οι αποκαλύψεις για τις ζωές των γειτόνων τις περισσότερες φορές είναι μάλλον “ανάλατες”. Παρόλα αυτά έχει ένα πέπλο μυστηρίου που μου άρεσε, ενώ σας βάζει στο τρυπάκι να θέλετε να ανακαλύψετε τον ένοχο. Το τέλος είναι αρκετά απρόσμενο και εντυπωσιάζει, όμως δυστυχώς του λείπει μία κλιμάκωση που προσωπικά θα ήθελα ένα τέτοιο παιχνίδι να έχει. Παράλληλα, ενώ ξεκινάει με μία υπόσχεση από τον “Σιωπηλό Μάρτυρα” του Χίτσκοκ, καταλήγει σε έρευνα επιπέδου Σέρλοκ Χολμς και έναν ήρωα που θα ήθελε να είναι ο Πουαρό. Τα τρία παραπάνω αριστουργήματα μυστηρίου συνδυάζονται στο κομμάτι του gameplay, θα προτιμούσα όμως να παραμέναμε στο πρώτο, το οποίο βρίσκω και το πιο ατμοσφαιρικό.

Η φωτογραφική μηχανή είναι το βασικό σας εργαλείο παρακολούθησης.

Τα προβλήματα, λοιπόν, ξεκινούν στο gameplay, όπου κάποια πράγματα προχωράνε ομαλά, ενώ κάποια άλλα ενοχλούν ή χαλάνε λίγο τον τίτλο. Όπως προανέφερα υπάρχει το πρώτο κομμάτι, αυτό της παρακολούθησης από το παράθυρο με τη βοήθεια της φωτογραφικής μηχανής. Παρακολουθώντας όλα τα τεκταινόμενα μπορείτε να βγάζετε όσες φωτογραφίες θέλετε. Παρόλα αυτά πρέπει να φωτογραφίζετε όταν το περίγραμμα του οπτικού σας πεδίου γίνει κίτρινο. Μόλις τραβήξετε μία τέτοια φωτογραφία, ο Conway θα σχολιάσει κάτι και το παιχνίδι θα πάει παρακάτω. Το ωραίο στο χειρισμό αυτό, είναι ότι υπάρχει έντονη η αίσθηση της παρακολούθησης. Νιώθετε οριακά την ενοχή της παραβίασης της ζωής των άλλων. Κρίμα που δε χρησιμοποιείται περισσότερο η δυνατότητα αυτή.

Γιατί περνάμε στο δεύτερο κομμάτι, αυτό του Sherlock. Τι και αν είστε καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι; Αυτό δε σας εμποδίζει καθόλου από το να μπείτε παράνομα σε όλα τα γειτονικά σπίτια και να εξερευνήσετε ενδελεχώς όλη την προσωπική ζωή του καθενός. Εδώ έχουμε δύο τινά. Από την μία, οι μηχανισμοί τύπου Sherlock είναι αρκετά καλοί. Μαζεύετε στοιχεία, χρησιμοποιείτε pick locking για άνοιγμα πορτών – και μάλιστα θα έλεγα ότι ο μηχανισμός του pick locking είναι από τους πολύ καλούς σε σχέση με άλλα παιχνίδια. Αφού συλλέξετε τα διάφορα στοιχεία επανέρχεστε στο σπίτι σας για περαιτέρω διερεύνηση και σύνδεση αυτών με την εξαφάνιση της Charlotte May. Εκεί χρησιμοποείτε το question board που θυμίζει έντονα τους μηχανισμούς των παιχνιδιών Sherlock. Η υπόθεση που έχετε για κάθε φωτογραφία ή στοιχείο πρέπει να δέσει με ένα βασικό ερώτημα, ώστε να καταλήξετε σε ένα συμπέρασμα για τον υποψήφιο ένοχο. Πρέπει να σημειώσω ότι το question board το απόλαυσα περισσότερο από τα παιχνίδια Sherlock, καθώς έχει κάτι το πιο απλό και άμεσο στην διαδικασία της έρευνας. Έχει και τα αρνητικά του όμως, καθώς πολλές φορές δεν έχετε ιδέα τι εννοεί το ερώτημα και τί στοιχέια πρέπει να δέσουν, καταλήγωντας λίγο-πολύ σε τυχαίες προσπάθειες.

Το καροτσάκι πάει παντού.

Το δεύτερο στοιχείο Sherlock που αποτελεί και το μεγαλύτερο αρνητικό κατ' εμέ του τίτλου είναι αυτό της πρακτικής διερεύνησης. Είστε ένας άνθρωπος σε αναπηρικό καροτσάκι και πραγματικά μπαίνετε σε κάθε σπίτι λες και είστε ο πιο ελαφρύς και αίλουρος κλέφτης. Όλως τυχαίως το 90% των χώρων είναι προσβάσιμο από καροτσάκια (τί περίεργο και μάλιστα στο Λονδίνο του 1950 όλοι οι χώροι να έχουν ασανσέρ), ενώ οι θόρυβοι που προφανέστατα κάνετε δε φαίνεται να ενοχλούν κανέναν. Παρόμοια, όλα τα αντικείμενα που έχουν σημασία βρίσκονται σε σημεία που μπορείτε να τα συλλέξετε και το καροτσάκι φαντάζει σχεδόν σε όλο το παιχνίδι καθαρά διακοσμητικό. Καθώς το κομμάτι αυτό αποτελεί και το μεγαλύτερο μέρος του gameplay, θα προτιμούσα ο ήρωας να μην ήταν σε καροτσάκι, έχοντας έτσι μία πιο ρεαλιστική εικόνα της πραγματικότητας. Που και έτσι να ήταν, βέβαια, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για έναν φαινομενικά άσχετο άνθρωπο να εισβάλλει στα ξένα σπίτια και να τα κάνει γης μαδιάμ. Αλλά για κάποιο λόγο όλοι στο Dahlia View φαίνεται να υποχωρούν όταν ο Conway τους αναφέρει ότι έχει το ΟΚ του πατέρα της Charlotte May για διερεύνηση της υπόθεσης.

Η περίπτωση Πουαρό φαίνεται κυρίως στο τελευταίο μέρος του παιχνδιιού, όπου ο Conway μαζεύει όλους τους υπόπτους για να τους ανακοινώσει τα συμπεράσματά του. Και ενώ ο τεράστιος και πολυαγαπημένος μου ντετέκτιβ είχε τη στήριξη της αστυνομίας και τα περισσότερα που έκανε είχαν έγκριση, εδώ βλεπουμε έναν “τρελόγερο” (συγχωρείστε μου τη φράση) μπροστά στην αστυνόμο κόρη του να ανακοινώνει ποιον θεωρεί αθώο και ποιον ένοχο λες και είναι ο εντεταλμένος της υπηρεσίας. Κατά τ' άλλα, σε επίπεδο γρίφων σε γενικές γραμμές το παιχνίδι είναι εύκολο. Υπάρχουν καναδυό σημεία στα οποία ίσως κολλήσετε και δε ξέρετε τί αναζητάτε, αλλά είναι λίγα και δεν ενοχλούν. Ακόμα και οι αρχάριοι θα το βρουν εντελώς βατό, αφού το παιχνίδι δε σας αφήνει να βγείτε από τους διάφορους χώρους προτού βρείτε τα στοιχεία που υπάρχουν τριγύρω.

Το αναπηρικό καροτσάκι δεν φέρνει μόνο σεναριακά ή ατμοσφαιρικά κενά, αλλά και πρακτικά κενά στον τομέα του χειριμού. Θεωρώ πως το παιχνίδι θα ήταν καλύτερο αν ακολουθούσε κλασικό point-and-click χειρισμό. Εντούτοις επιλέχθηκε 3D με κουμπιά κίνησης και βασικό κουμπί δράσης. Πρέπει να σημειώσω ότι στην αρχή τουλάχιστον δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να κινήσω το καροτσάκι, καθώς στις στροφές και τους στενούς χώρους όλο κουτούλαγα από δω και από εκεί. Μετά από λίγη ώρα παιχνδιού ο χειρισμός συνηθίζεται και δεν αποτελεί πρόβλημα για τους περισσότερους, όμως θεωρώ ότι θα μπορούσε να είχε γίνει κάτι καλύτερο εδώ.

Μαζεύοντας τους υπόπτους ως άλλος Πουαρό.

Τα γραφικά έχουν τα καλά τους αλλά και τα αρνητικά τους. Το παιχνίδι υποστηρίζει υψηλές αναλύσεις και μάλιστα έχει και ray tracing. Παρόλα αυτά υπάρχει σε αρκετά σημεία, κυρίως στα μοντέλα των διάφορων χαρακτήρων, η αίσθηση του ερασιτεχνικού. Οι διάφοροι εσωτερικοί χώροι έχουν πολλές λεπτομέρειες και ειδικά το σπίτι της κυρίας Doerr είναι εντυπωσιακό και ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό. Από τους χαρακτήρες ξεχωρίζω την κα Downes, ενώ δυστυχώς ο ίδιος ο Conway είναι κακοφτιαγμένος, μοιάζοντας με αχτένιστο και απροσδιορίστου ηλικίας. Συνάντησα και κάποια bugs στα γραφικά με τρεμόπαιγμα κυρίως στα ρούχα των χαρακτήρων. Στον ήχο το παιχνίδι τα πηγαίνει αρκετά καλά. Η μουσική συνοδεύει σωστά το gameplay, χωρίς όμως να σας μένει σαν άκουσμα. Οι ερμηνείες είναι αρκετά καλές, εκτός από αυτήν του ηθοποιού που παίζει τον ίδιο τον Conway – ενίοτε επιθετική, ενίοτε σαχλά Βρετανικά διπλωματική, αποσυντονίζει κάποιες στιγμές από την ατμόσφαιρα του παιχνιδιού.

Το Conway: Disappearance at Dahlia View είναι ένα φιλόδοξο adventure. Ίσως υπερβολικά φιλόδοξο για τις δυνατότητες των δημιουργών του. Δανείζεται από όλα τα μεγάλα ονόματα στο χώρο του μυστηρίου, χωρίς όμως να εκμεταλλεύεται στο έπακρο κανένα από αυτά. Προσωπικά πρέπει να πω πως διασκέδασα αρκετά με τον τίτλο, παρόλες τις αδυναμίες του. Θα περάσετε ένα ευχάριστο σαββατοκύριακο με το Conway (η συνολική διάρκειά του είναι περίπου έξι ώρες), αλλά μετά δεν θα το θυμάστε για κάποιον ιδιαίτερο λόγο.

Ωραία ατμόσφαιρα μυστηρίουΚαλά στοιχεία στο gameplayΌμορφα γραφικά σε εσωτερικούς χώρουςΞεφεύγει στο θέμα του ρεαλισμούΣυνδυάζει Sherlock, Hitchcock και Poirot χωρίς να είναι κανένα από τα τρίαΜέτρια γραφικά στα μοντέλαΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PC, PS5 (2022), Xbox Series X/S (2022), PS4 (2022), Xbox One (2022), Switch (2022)ΑΝΑΠΤΥΞΗ:White Paper GamesΕΚΔΟΣΗ:Sold Out

Game20.gr, το Άσυλο των gamers