Μέχρι πότε ο θεσμός του Προέδρου θα γίνεται όπλο στα χέρια των ολετήρων;

Η ιστορία γράφεται από τους νικητές και μέχρι σήμερα οι νικητές ανήκαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Γράφει όπως θέλει την ιστορία, αναδεικνύει όποιους πρωταγωνιστές θέλει, έσχατοι γίνονται πρώτοι και πρώτοι τελευταίοι. Έχει ο καιρός γυρίσματα, όμως, και κάθε κατεργάρης θα κάτσει στον πάγκο του. Ακόμη κι εκείνοι που γύρισαν την πλάτη στην παράταξη που τους έκανε ανθρώπους και στο τέλος προσκύνησαν για μια θεσούλα.

Δε μιλάμε για τον… ιπτάμενο Πάνο Καμμένο.

Αυτόν θα τον γράψει η ιστορία ως το «σκυλάκι» του Αλέξη μόνο και μόνο για λίγες παρελάσεις και πολλές… προμήθειες του ελληνικού στρατού βεβαίως που διαχειρίζεται το υπουργείο Άμυνας. Μιλάμε για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον υπουργό της Νέας Δημοκρατίας, έναν από τους πλέον υπερτιμημένους και ταυτόχρονα αποτυχημένους υπουργούς των κυβερνήσεων Καραμανλή.

Έχουμε απόλυτο σεβασμό για το θεσμό της Προεδρίας η οποία πρέπει να είναι υπεράνω κομμάτων. Ο εκάστοτε Πρόεδρος εφόσον εκλέγεται στη θέση αυτή οφείλει να τηρεί πολιτική ίσων αποστάσεων και να μην προβαίνει σε προκλητικές κινήσεις που και τον ίδιον προσβάλλουν και τον Θεσμό.

Ουκ ολίγες φορές στην ολιγόμηνη θητεία του ο Προκόπης Παυλόπουλος, Πάκης για τους καλούς του φίλους από τη Δεξιά και τους νέους από την Αριστερά, έδειξε την ευγνωμοσύνη του στον ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά στον Αλέξη Τσίπρα. Καταπατώντας τις γραμμές που πρέπει να μπαίνουν γύρω από την Προεδρία της Δημοκρατίας, ο κ. Παυλόπουλος λειτούργησε περισσότερο ως υπουργός της κυβέρνησης παρά ως θεματοφύλακας του Συντάγματος και του πολιτεύματος. Δε λέμε για τις… μη παρεμβάσεις του σε εξωθεσμικές κινήσεις της κυβέρνησης. Έτσι κι αλλιώς ο Πρόεδρος έχει περιορισμένες αρμοδιότητες και δεν μπορεί να πράξει πολλά. Αυτό που λέμε είναι ότι δεν μπορεί στο όνομα μιας κακώς εννοούμενης ευγνωμοσύνης προς τον Τσίπρα να μην παρεμβαίνει σε ζητήματα που κάνουν ζημιά στη χώρα και αντίθετα να κάνει παρεμβάσεις για θέματα που βολεύουν τον ΣΥΡΙΖΑ.

Όταν η δικαστική εξουσία δέχεται μια πρωτοφανή επίθεση από την κυβέρνηση ο Πρόεδρος και κορυφαίος, όπως λένε, συνταγματολόγος, πρέπει να παρεμβαίνει για να κατασιγάζει τα πάθη.

Όταν η Ελλάδα γίνεται ένας απέραντος κοριός (άγνωστο και αδιάφορο από ποιους) ο Πρόεδρος πρέπει να παρεμβαίνει προκειμένου να μην τρωθεί άλλο η ασφάλεια των επικοινωνιών στη χώρα. Κι όταν η χώρα κινδυνεύει ξανά με χρεοκοπία πρέπει είτε στο προσκήνιο είτε στο παρασκήνιο ο Πρόεδρος να κάνει κάτι για να διατηρήσει την πατρίδα που υπηρετεί ζωντανή. Ανεξαρτήτως κόμματος, κυβέρνησης, πρωθυπουργού.

Αντιθέτως ο κ. Παυλόπουλος στις μόνες παρεμβάσεις που έκανε μέχρι σήμερα το μόνο που κατάφερε είναι να γελοιοποιήσει το Θεσμό και τον εαυτό του. Τι δουλειά είχε για παράδειγμα να βγει και να βγάλει «δεκάρικους» για τον νεοφιλελευθερισμό λέγοντας: «Αυτός ο οικονομικός Λαβύρινθος που έχει το δικό του Μινώταυρο, ως αρχιτέκτονα αλλά και ως αμείλικτο φύλακα της εφιαλτικής χαοτικότητάς του, είναι το γνήσιο τέκνο, της νεοφιλελεύθερης οικονομικής αντίληψης», τόνισε ο Προκόπης Παυλόπουλος.

«Μέσα σ' αυτόν τον οικονομικό Λαβύρινθο κι αντιμέτωπος με το νεοφιλελεύθερο Μινώταυρο, ο θεσμικός Θησέας καλείται, υπό όρους που παραπέμπουν στην ιστορία του Δαυίδ απέναντι στον Γολιάθ, να φέρει σε πέρας την αποστολή του». Τα έβαλε με τον νεοφιλελευθερισμό και σε ποιητικό τόνο ο κ. Παυλόπουλος που στο κάτω – κάτω αυτόν υπηρέτησε. Και μαζί τον λαϊκισμό, την κομματοκρατία, το βόλεμα, την αναξιοκρατία.

Μιλώντας περισσότερο σαν… Αριστερός που προέρχεται από το ΚΚΕ – ΜΛ τι να περιμένουμε άλλο; Να βγει στους δρόμους με το ΠΑΜΕ να καταγγείλει τον διεθνή καπιταλισμό;

Και λίγες μέρες μετά, στο νέο Βατερλό του Τσίπρα με τη «συνωμοσία Τόμσεν» και το ΔΝΤ τι έκανε ο Παυλόπουλος; Έσπευσε να στηρίξει την γκάφα του ΣΥΡΙΖΑ που κοστίζει ακριβά στην Ελλάδα κουνώντας το χέρι στους Θεσμούς και λέγοντας ότι πρέπει να φύγει το ΔΝΤ και να αντικατασταθεί από τον ESM. Μα τι δουλειά είχε αυτός να μπλέξει με κάτι που δεν τον αφορά; Ή μήπως η δουλειά του είναι να σκύβει το κεφάλι στο μεγάλο αφεντικό του διπλανού κτιρίου και να κάνει ό,τι του ζητά;

Δουλειά του είναι να στέλνει προσκλητήρια στους Προκαθήμενους των Εκκλησιών και να τους καλεί να δώσουν αγώνα για το Προσφυγικό. Αυτό ναι είναι δουλειά του. Όχι να γίνεται κομματάρχης για χάρη του Τσίπρα που τον έβγαλε από την πολιτική ναφθαλίνη. Ως πότε θα του ξεπληρώνει το καλό; Ως πότε θα του βάζει πλάτη για να καταστρέφει τη χώρα;

Κι ως πότε θα είναι «υπηρέτης» δύο αφεντικών, του Τσίπρα που τον έκανε Πρόεδρο και του Καραμανλή που τον επέβαλε; Μέχρι πότε δηλαδή ο θεσμός του Προέδρου θα γίνεται όπλο στα χέρια εκείνων που οδηγούν τη χώρα σε διάλυση;

Αλλά είπαμε. Ο κ. Παυλόπουλος και όλοι θα πρέπει να γνωρίζουν ότι έχει ο καιρός γυρίσματα και την Ιστορία δεν τη γράφουν πάντα οι ίδιοι. Αν δε θέλει να μείνει λοιπόν στην Ιστορία ως ο χειρότερος Πρόεδρος της Δημοκρατίας ας κάνει κάτι ο ίδιος τώρα.

Διαβάστε περισσότερα