Καπετάνιοι στο σωστό λιμάνι

Κάθε άθλημα έχει τους ναούς του. Στο ποδόσφαιρο, είναι το Καμπ Νου ή το Ανφιλντ. Στο μπάσκετ, το Μάντισον Σκουέρ Γκάρντεν. Στην ιστιοπλοΐα, οι ναοί δεν είναι χτισμένοι, αλλά διαμορφώνονται από το νερό και τον άνεμο. Στην Ελλάδα, αν υπάρχει ένας τέτοιος «ναός», αυτός είναι ο Πειραιάς. Και, αν υπάρχει ένας σύλλογος που έχει κάνει την ιστιοπλοΐα κομμάτι της αθλητικής του ψυχής,

Για να το θέσουμε αλλιώς: Αν ζεις στον Πειραιά και γεννηθείς με έστω και ένα αμυδρό ενδιαφέρον για τον αθλητισμό, ο Ολυμπιακός είναι κάτι σαν φυσικός νόμος. Οχι απαραίτητα επειδή το επιλέγεις, αλλά επειδή είναι παντού. Στα κασκόλ στις πλατείες, στα συνθήματα στους τοίχους, στη γλώσσα που μιλάει ο κόσμος γύρω σου.

Αν υπάρχει ένας λόγος που ο Χατζηπαυλής και ο Μπουντούρης πέτυχαν, πέρα από την ικανότητα, την τύχη και την επιμονή, αυτός είναι ο Ολυμπιακός

Ο Ηλίας Χατζηπαυλής και ο Τάσος Μπουντούρης, δύο αθλητές που έκαναν την Ελλάδα υπερήφανη στην ιστιοπλοΐα, προέρχονται από αυτή τη σχολή. Τη σχολή που δεν παράγει μόνο αθλητές, αλλά θρύλους. Και ίσως αυτό εξηγεί κάτι βαθύτερο για το πώς κάποιος επιβιώνει σε ένα άθλημα που εξαρτάται από παράγοντες που δεν μπορεί να ελέγξει.

Η ιστιοπλοΐα δεν είναι όπως το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ, όπου η δύναμη και η ταχύτητα είναι οι τελικοί ρυθμιστές της επιτυχίας. Δεν είναι καν όπως το σκάκι, όπου όλα βασίζονται στη στρατηγική. Η ιστιοπλοΐα είναι ένα ατελείωτο παζλ όπου κάθε απόφαση εξαρτάται από κάτι απρόβλεπτο: τον άνεμο.

Ο Ηλίας Χατζηπαυλής το ήξερε καλά αυτό το 1972, όταν, στην κατηγορία Finn, κατάφερε να πάρει το ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του Μονάχου.

Οι ιστιοδρομίες διεξήχθησαν στο Κίελο, με τη συμμετοχή 35 σκαφών. Ο Χατζηπαυλής, αν και θεωρείτο αουτσάιντερ, ξεκίνησε δυναμικά, διατηρώντας την πρώτη θέση μέχρι την τέταρτη ιστιοδρομία. Ωστόσο, στην πέμπτη ιστιοδρομία, λόγω εξασθένησης του ανέμου, τερμάτισε εκτός χρόνου, γεγονός που τον έριξε στη δεύτερη θέση.

Στην τελευταία ιστιοδρομία, χρειαζόταν μια θέση στην πρώτη δεκάδα για να εξασφαλίσει το μετάλλιο. Τερμάτισε έβδομος, κατακτώντας το ασημένιο μετάλλιο, πίσω από τον Γάλλο Serge Maury και μπροστά από τον Σοβιετικό Viktor Potapov. ​

Αυτή η επιτυχία αποτέλεσε ορόσημο για την ελληνική ιστιοπλοΐα, αναδεικνύοντας τον Χατζηπαυλή έναν από τους κορυφαίους αθλητές της εποχής του.​

Αυτό που δεν καταλαβαίνει ο απλός θεατής είναι ότι η δεύτερη θέση σε έναν ολυμπιακό αγώνα ιστιοπλοΐας δεν σημαίνει ότι ήσουν «σχεδόν πρώτος». Σημαίνει ότι ήσουν καλύτερος από δεκάδες άλλους που είχαν τις ίδιες πιθανότητες, αλλά πήραν λάθος αποφάσεις. Σημαίνει ότι έκανες λιγότερα λάθη από όλους τους υπόλοιπους, εκτός από έναν.

Ταυτισμένος με τη θάλασσα και τον Ολυμπιακό ο Τάσος Μπουντούρης

Ο Χατζηπαυλής υπήρξε σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας το 1980. Επίσης κατέκτησε χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Finn το 1974, χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κατηγορίας Star το 1981, ένα χάλκινο και δύο ασημένια μετάλλια στους Μεσογειακούς Αγώνες στην κατηγορία Finn.

Ο Χατζηπαυλής είχε ένα μοναδικό χάρισμα: μπορούσε να διαβάσει τον άνεμο, όχι ως φυσικό φαινόμενο, αλλά ως γλώσσα. Σαν κάτι που μπορούσε να ερμηνεύσει, να κατανοήσει και, μέσα σε κάποιο όριο, να εκμεταλλευτεί. Και κάπως έτσι, έγινε ο πρώτος μεγάλος ιστιοπλοϊκός ήρωας του Ολυμπιακού.

Ο Τάσος Μπουντούρης, από την άλλη, είχε κάτι διαφορετικό: είχε εμμονή.

Αν ο Χατζηπαυλής ήταν ο ιστιοπλόος που κατάφερε να βρει την τέλεια στιγμή για να φτάσει στο βάθρο, ο Μπουντούρης ήταν ο άνθρωπος που δεν σταμάτησε ποτέ να το κυνηγάει.

Κάποιοι γεννιούνται για αθλήματα όπου η νίκη είναι άμεση, χειροπιαστή, γρήγορη. Ενα γκολ, ένα νοκάουτ, ένας τελικός σπριντ 100 μέτρων. Και μετά υπάρχουν αυτοί που επιλέγουν (ή μάλλον, επιλέγονται από) αθλήματα όπου η επιτυχία είναι κάτι αόριστο, κάτι που έρχεται αργά, βασανιστικά, σχεδόν υπαρξιακά.

Ο Τάσος Μπουντούρης ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Εξι Ολυμπιακοί Αγώνες. Σκεφτείτε το. Εξι φορές να βρεθείς στην κορυφαία αθλητική σκηνή, να αγωνιστείς, να περιμένεις τον άνεμο, το κύμα, την τέλεια στιγμή. Να περάσουν 24 χρόνια καριέρας σε έναν κόσμο που κινείται με ριπές ανέμου και με ένα σύστημα βαθμολόγησης που κανείς έξω από την ιστιοπλοΐα δεν μπορεί πραγματικά να καταλάβει.

Χάλκινο στη Μόσχα το 1980. Μια στιγμή που, στα χαρτιά, είναι το αποκορύφωμα. Αλλά για τον Μπουντούρη, η επιτυχία δεν ήταν ποτέ στιγμιαία. Ηταν κάτι που κτιζόταν, κομμάτι-κομμάτι, regatta έπειτα από regatta, σαν ένα αιώνιο ταξίδι σε μια θάλασσα που δεν τελειώνει ποτέ.

Ο Μπουντούρης δεν κέρδισε επειδή είχε την απόλυτη φυσική κατάσταση. Κέρδισε επειδή δεν τα παράτησε ποτέ.

Αλλά καμία ζωή αφοσιωμένη στον αθλητισμό δεν είναι χωρίς τίμημα.

Το 2020, ο Μπουντούρης είχε ένα σοβαρό τροχαίο. Η μηχανή του συνετρίβη, και ο ίδιος έπεσε σε κώμα. Ξαφνικά, ο αθλητής που είχε επιβιώσει από καταιγίδες στη θάλασσα, που είχε παλέψει με τον άνεμο και τα κύματα, έπρεπε να δώσει την πιο δύσκολη μάχη του.

Και, με τον τρόπο που μόνο οι άνθρωποι σαν τον Μπουντούρη μπορούν να το κάνουν, επέστρεψε.

Γιατί αυτό είναι το βασικότερο μάθημα που διδάσκει η ιστιοπλοΐα: δεν έχει σημασία πόσες φορές θα σε ρίξει το κύμα. Σημασία έχει αν μπορείς να συνεχίσεις να πλέεις.

Αν υπάρχει ένας λόγος που ο Χατζηπαυλής και ο Μπουντούρης πέτυχαν, πέρα από την ικανότητα, την τύχη και την επιμονή, αυτός είναι ο Ολυμπιακός.

Οχι ως απλός σύλλογος, αλλά ως ολόκληρη κουλτούρα. Ο Ολυμπιακός δεν ήταν απλώς η ομάδα τους, ήταν το πλαίσιο μέσα στο οποίο διαμορφώθηκαν. Ενας οργανισμός που, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο στην Ελλάδα, έμαθε στους αθλητές του ότι η επιτυχία δεν είναι μόνο το τελικό αποτέλεσμα, αλλά η νοοτροπία.

Είναι η ιδέα ότι δεν έχει σημασία αν ο αγώνας είναι δύσκολος, αν ο αντίπαλος είναι ισχυρός, αν οι πιθανότητες είναι εναντίον σου. Σημασία έχει να συνεχίζεις να παλεύεις.

Και αυτό είναι κάτι που η ιστιοπλοΐα, όπως και ο Ολυμπιακός, το ξέρει καλύτερα από οποιονδήποτε.

Ο Ηλίας Χατζηπαυλής σταμάτησε την αγωνιστική του καριέρα το 1988. Ο Μπουντούρης, παρά τα ατυχήματα και τις προκλήσεις, εξακολουθεί να βρίσκεται κοντά στην ιστιοπλοΐα

Ο Ηλίας Χατζηπαυλής σταμάτησε την αγωνιστική του καριέρα το 1988. Ο Μπουντούρης, παρά τα ατυχήματα και τις προκλήσεις, εξακολουθεί να βρίσκεται κοντά στην ιστιοπλοΐα.

Αλλά, στην πραγματικότητα, η ιστορία τους δεν τελειώνει ποτέ.

Γιατί κάθε φορά που ένα νέο παιδί ανεβαίνει σε ένα ιστιοπλοϊκό, κάθε φορά που ένα σκάφος με το σήμα του Ολυμπιακού βγαίνει στο πέλαγος, η ιστορία τους συνεχίζεται.

Η θάλασσα, όπως και ο Θρύλος, δεν σταματά ποτέ.