Rauniot | Review

Στα γρήγορα

Το Rauniot μάς μεταφέρει σε έναν εναλλακτικό κόσμο του 1975 στη Φινλανδία, όπου η ανθρωπότητα έχει καταστραφεί από τη μόλυνση, την αύξηση της στάθμης της θάλασσας και τον πυρηνικό ολέθρο. Αναλαμβάνουμε το ρόλο της Aino, που αναζητά τον Toivo για να εντοπίσει ένα τρένο που λειτουργεί με πυρηνική ενέργεια. Η περιπέτειά της την οδηγεί σε επαφή με αμφίβολες προσωπικότητες που ζουν μοναχικά στα δάση. Οι γρίφοι απαιτούν λογική σκέψη και προσφέρουν αίσθηση ικανοποίησης κατά τη λύση

Ο χάρτης χωρίζεται σε μικρές υποπεριοχές με pre-rendered backgrounds, με εύκολη μετάβαση μεταξύ τους. Ωστόσο, η πλοκή κλείνει βιαστικά στο φινάλε. Το pixel hunting για αντικείμενα και ταχείες αλλαγές γεγονότων αποτελούν μειονεκτήματα. Παρ’ όλα αυτά, το Rauniot είναι μια αξιέπαινη προσπάθεια που αναβιώνει την ατμόσφαιρα των παλαιών adventures με αυθεντικό τρόπο.

Υπάρχουν αυτές οι ευχάριστες εκπλήξεις, όταν στα εισερχόμενα του email της σελίδας μας, ανάμεσα από ποικίλες προτάσεις για review κωδικούς, έρχονται ορισμένα πλήρως άγνωστα ονόματα που καταφέρνουν να τραβήξουν το βλέμμα από 1-2 εικόνες ή gifs δευτερολέπτων. Μία τέτοια περίπτωση αποτελεί το Rauniot, καταφέρνοντας με την πρώτη ματιά να τραβήξει την προσοχή κι ας μην είχε γνωρίσει την παραμικρή προώθηση.

Πρόκειται για το πόνημα ενός και μόνο developer, του Φινλανδού Heikki Pulkkinen, τόσο προσκολλημένο σε μία παλιότερη εποχή των adventures (τη χρυσή εποχή θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος, για παράδειγμα ο αγαπητός Αλέξανδρος Μιχαλιτσιάνος). Αυτή η νοσταλγική νότα αποτελεί ταυτόχρονα αναπόσπαστο κομμάτι της γοητείας του αλλά και πιθανό λόγο να απωθήσει πολλούς, ιδίως νεότερους, παίκτες που δεν έχουν λόγο να υπομείνουν κάποιες μάλλον παρωχημένες σχεδιαστικές επιλογές.

Είναι επίσης μία δημιουργία που εμφανέστατα αναπτύχθηκε με περίσσιο μεράκι. Αν και είναι φανερό το ελλιπέστατο budget, είναι κάτι που δεν φαίνεται να πτόησε ουδόλως τον Pulkkinen, ο οποίος όχι μόνο το αποδέχεται αλλά θα λέγαμε ότι, αντιθέτως, χτίζει πάνω σε αυτόν τον περιορισμό, σε σημείο που να αποτελεί θετικό κομμάτι της εκκεντρικής ιδιοσυγκρασίας του παιχνιδιού.

Το Rauniot (“χαλάσματα”, στα φινλανδικά, όπως μάθαμε) μάς μεταφέρει σε ένα εναλλακτικό 1975, στη Φινλανδία, όπου η ανθρωπότητα έχει καταστραφεί, αποτέλεσμα της μόλυνσης του περιβάλλοντος, της ανόδου της στάθμης της θάλασσας, αλλά και του πυρηνικού ολέθρου. Το παραπάνω έρχεται ως μία εισαγωγική περιγραφή που πολύ απλά περιγράφει μια βιβλικού επιπέδου καταστροφή της κοινωνίας όπως τη γνωρίζουμε.

Εμείς παίρνουμε τον έλεγχο της Aino, με την περιπέτεια να τη βρίσκει στο muscle τύπου αυτοκίνητό της (ίσως αναφορά στα Mad Max), κάπου στις δασώδεις εκτάσεις της Φινλανδίας. Η κοινότητα στην οποία ανήκει της έχει θέσει ως αποστολή να εντοπίσει τον Toivo, ο οποίος με τη σειρά του προσπαθούσε να εντοπίσει ένα τρένο που θεωρείται ότι λειτουργεί με πυρηνική ενέργεια, κάτι που θα αποτελέσει σημαντικό απόκτημα.

Η εύρεση του Toivo αποτελεί και το βασικό ζητούμενο της Aino στην τρίωρη -περίπου- διάρκεια της περιπέτειάς της. Κατά την προσπάθεια του εντοπισμού του συγκεκριμένου ατόμου η πρωταγωνίστρια θα έρθει σε επαφή με ορισμένες αμφίβολες προσωπικότητες, που κατοικούν μοναχικά στην ερημωμένη δασική περιοχή όπου λαμβάνει χώρα αυτή η ιστορία.

Οι λιγοστοί αυτοί χαρακτήρες περνάνε ικανοποιητικά το μήνυμα ότι βρισκόμαστε σε έναν εντελώς αφιλόξενο κόσμο, όπου ο καθένας κοιτάει τη δική του επιβίωση, κοιτώντας παράλληλα με μισό μάτι όποιον βρίσκουν μπροστά τους. Η Aino, από την πλευρά της, αποδεικνύεται ως ένας αρκετά συμπαθητικός χαρακτήρας, ούσα ελαφρώς σαρκαστική αλλά και στωική απέναντι στις δυσχερείς καταστάσεις που θα βρεθεί. Η απόδοση των διαλόγων γίνεται αποκλειστικά στα φινλανδικά, κάτι που προσδίδει πόντους αυθεντικότητας και με ηθοποιούς που είναι ικανοποιητικοί.

Η ζοφερή κατάσταση που προκύπτει από την εξέλιξη του σεναρίου (άνευ υπερβολών) συνοδεύεται κατάλληλα από την ισομετρική προοπτική και τη μουντή παλέτα χρωμάτων, που σε συνδυασμό με το post-apocalyptic σκηνικό, φέρνει αναμνήσεις από τα δύο πρώτα Fallout αλλά και το μοναδικό Sanitarium (μιλώντας αποκλειστικά για το οπτικό κομμάτι, καθώς το θέμα του σεναρίου είναι άλλη ιστορία).

Το στοιχείο εκείνο όμως που δημιουργεί ακόμα πιο έντονες αναμνήσεις είναι αυτό των animations, στα οποία ο Pulkkinen φαίνεται να έδωσε μεγάλη προσοχή. Εξυπακούεται ότι το ελλιπές budget σημαίνει ότι το motion capture είναι απλά απόν, κάτι, ωστόσο, που δεν πτόησε στο ελάχιστο τον Φινλανδό δημιουργό, ο οποίος έφτιαξε “χειροποίητα” δεκάδες animations για οποιαδήποτε ενέργεια της Aino.

Είναι κάτι που δείχνει τον ιδιαίτερο ζήλο για να μεταφέρει όση ζωντάνια μπορούσε στο δημιούργημά του, ακόμα και αν θα ήταν απόλυτα κατανοητό σε διάφορα σημεία να υπονοούνται ορισμένες ενέργειες (όπως για παράδειγμα η άντληση καυσίμου από βαρέλι).

Ένα άλλο κομμάτι όπου προσπάθησε να αντισταθμίσει το ελλιπές budget φαίνεται και σε διάφορα κοντινά στην Aivo, ιδίως όταν μονολογεί, όπου βλέπουμε μόνο τα μάτια της, σε μία προσπάθεια να κρυφτεί η ανυπαρξία του lip synching. Σίγουρα μιλάμε για έναν περιορισμό, αλλά επιτυγχάνεται με μία εικαστική, ενδιαφέρουσα και κατανοητή παρέμβαση. Άλλωστε είναι χαρακτηριστικό ότι σε ορισμένα σημεία όπου βλέπουμε την Aivo να μιλάει με άλλον χαρακτήρα, η έκφραση των προσώπων είναι η πλέον παρωχημένη και αναχρονιστική, ουσιαστικά αποδεικνύοντας πόσο πιο ταιριαστό είναι το εύρημα των ματιών που αναφέραμε παραπάνω.

Θα πρέπει κάπου εδώ να ξεκαθαρίσουμε ότι το Rauniot δεν είναι ένα απλό walking simulator, αλλά αποτελεί ένα καθαρόαιμο adventure. Περιέχει έναν σεβαστό αριθμό γρίφων, για τα δεδομένα της διάρκειάς του, οι περισσότεροι εκ των οποίων έχουν έξυπνες και απαιτητικές λύσεις, που βασίζονται στη λογική σκέψη.

Scenes from a memory….

“Πίσω μου σ’ έχω σατανά!” -Indika….

Ολέθρια σχέση….

Οι γρίφοι μπορεί να είναι μετρημένοι, αλλά κάθε ένας εξ αυτών είναι μοναδικός, απαιτώντας αρκετή φαιά ουσία και οδηγώντας πάντα στο αίσθημα της ικανοποίησης όταν το ζητούμενο αποκωδικοποιηθεί. Στο παραπάνω βοηθάει και η εύχρηστη και συμμαζεμένη δομή του χάρτη. Ο μικρός κόσμος του παιχνιδιού χωρίζεται σε δεκάδες υποπεριοχές πολύ μικρής έκτασης, σχεδιασμένες με retro φιλοσοφία, όντας στατικά, pre-rendered backgrounds, αποτυπωμένα με λεπτομέρεια. Κάθε μία περιοχή χωρίζεται με loading του ενός δευτερολέπτου, κάτι που ίσως κούραζε εάν έπρεπε διαρκώς να “μπαινοβγαίνουμε” αλλεπάλληλα από περιοχές για το αναγκαίο backtracking.

Ευτυχώς, σε αυτό το σημείο ο Pulkkinen έξυπνα επιτρέπει το άμεσο fast travel σε οποιαδήποτε υποπεριοχή από οποιοδήποτε σημείο. Είναι κάτι που βοηθάει τα μέγιστα στη ροή και την αποφυγή κόπωσης, ιδίως σε περιπτώσεις που δεν ξέρουμε με σιγουριά πού πρέπει να πάμε για την επόμενη ενέργειά μας.

Εκεί που θα λέγαμε ότι ο δημιουργός έδειξε υπερβάλλοντα ζήλο στη μεταφορά μίας γνήσιας adventure εμπειρίας άλλης εποχής, έχει να κάνει με το λεγόμενο “pixel hunting” σχετικά με την εύρεση σημείων αλληλεπίδρασης αλλά και της συλλογής αντικειμένων. Όπως γινόταν σε άλλες εποχές, έτσι και εδώ δεν υπάρχει κάποια λειτουργία που να τονίζει τα σημεία αλληλεπίδρασης, κάτι που σημαίνει ότι σε όλα τα προσχεδιασμένα περιβάλλοντα πρέπει να είμαστε έξτρα παρατηρητικοί, προκειμένου να μην χάσουμε κάποιο αντικείμενο που ενδέχεται να είναι και μόλις μερικά pixels.

Είναι πολύ πιθανό να κολλήσετε σε κάποιο σημείο επειδή δεν θα έχετε διακρίνει κάποιον μοχλό ή κάποιο αντικείμενο, που απλά να μην ξεχωρίζει από το background. Ας πούμε ότι το pixel hunting δεν αποτελούσε ποτέ κομμάτι της γοητείας των adventures, κάτι που σημαίνει ότι στην προκειμένη περίπτωση περισσότερο θα σας φέρει… εφιαλτικές αναμνήσεις παρά νοσταλγικές.

Για να είμαστε δίκαιοι βέβαια, η σχετικά μικρή έκταση του παιχνιδιού και η ευκολία μετακίνησης μεταξύ περιοχών – καθώς και η λογική τοποθέτηση των περισσότερων αντικειμένων στον χώρο – διευκολύνουν ελαφρώς την κατάσταση.
Εκεί που το Rauniot κυρίως χάνει πόντους έχει να κάνει με την πλοκή, η οποία κλείνει βιαστικά και με ταχύτατη εναλλαγή γεγονότων, σε αντίθεση με το 90% του σεναρίου που εξελίσσεται με -καλοδεχούμενα- βραδύκαυστο ρυθμό.

Ο τρόπος που έρχεται το φινάλε θα λέγαμε ότι αποτελεί ένδειξη όχι τόσο του περιορισμένου budget, αλλά μάλλον της κόπωσης του Pulkkinen από την πολυετή ανάπτυξη, ίσως ωθώντας τον να το ολοκληρώσει, έστω και βεβιασμένα.

Εντούτοις, συνολικά το Rauniot αποτελεί μία πραγματικά αξιέπαινη προσπάθεια και από την πλευρά ενός παιχνιδιού που φαίνεται έκδηλα ότι αναπτύχθηκε ως passion project, αλλά και από την πλευρά ενός adventure που παραπέμπει σε πάλαι ποτέ αγαπημένες εποχές του είδους με τον πλέον αυθεντικό τρόπο.

Το Rauniot κυκλοφορεί από τις 17/4/24 για PC. To review μας βασίστηκε σε review code που λάβαμε από την Act Normal Games.

The post Rauniot | Review first appeared on GameOver.

The post Rauniot | Review appeared first on GameOver.