Η σωτηρία της ψυχής του Σεμπάστιαν Λέτο

Μέχρι την ώρα που έγραφα αυτό το κείμενο, δεν υπήρχε καμία εξέλιξη στο θέμα με τον Σεμπάστιαν Λέτο. Υπήρχε μόνο μια διάχυτη νοσταλγία και μια γλυκιά προσμονή. Όχι τόσο γι' αυτό που είναι σήμερα ο Λέτο, που κανείς μας δεν ξέρει πραγματικά σε τι κατάσταση είναι, αλλά γι' αυτό που ήταν αρκετά χρόνια πριν.

Γράφει ο Κώστας Βαϊμάκης

Θα πάρει την ελευθέρας του από την Κατάνια έγκαιρα; Δεν θα την πάρει; Θα περάσει τα ιατρικά; Δεν θα τα περάσει; Αυτό είναι το ένα κομμάτι, το αγωνιστικό, το ιατρικό, το οικονομικό, το αν θα έχει ο Στραματσόνι έναν ακόμα ποιοτικό

παίκτη που μπορεί να παίξει στην κορυφή της επίθεσης. Το άλλο κομμάτι, είναι το συναισθηματικό. Και από τη μεριά των οπαδών και από τη μεριά του ίδιου του παίκτη.

Από τη στιγμή που (ξανα)ακούστηκε το ενδεχόμενο να επιστρέψει ο Λέτο στον Παναθηναϊκό, ότι συντρέχουν οι προϋποθέσεις, ότι μπορεί να μείνει ελεύθερος από την Κατάνια, ότι δεν επεκτάθηκε ο δανεισμός του από τη Λανούς, ότι ο ίδιος θέλει να γυρίσει, έγινε ένας πραγματικός χαμός από τους φίλους της ομάδας. Στα social media, στις εκπομπές επικοινωνίας των αθλητικών ραδιοφωνικών σταθμών, στα σχόλια των αναγνωστών στα διάφορα sites. Μιλάμε για λατρεία! Όχι για τον Λέτο του σήμερα, τον 29χρονο, που πέρασε σοβαρό πρόβλημα στο γόνατο, που χτύπησε στο κεφάλι από ένα ατύχημα στο γυμναστήριο, αλλά για τον Λέτο του τότε. Τον Αργεντινό αρτίστα που μας πρωτοσυστήθηκε ως παίκτης της Λίβερπουλ που πήγε δανεικός στον Ολυμπιακό ως «αντι-Τζόλε», που δεν κούμπωσε στον Πειραιά, που αποκτήθηκε την επόμενη χρονιά από τον Παναθηναϊκό της πολυμετοχικότητας, που πήρε νταμπλ, που έβαλε το μοναδικό γκολ στον τελικό του κυπέλλου με τον Άρη, που δεν γούσταρε να είναι δεύτερο βιολί στην ομάδα πίσω από τον Σισέ, που ήθελε μεγαλύτερο μερίδιο λατρείας από την εξέδρα και το βρήκε όταν ο Γάλλος πουλήθηκε στη Λάτσιο.

Και που έκανε, παρέα με τον Κλέιτον, με τον Νίνη, με τον Κουίνσι, τον Κατσουράνη και τα άλλα παιδιά ένα υπέροχο πρώτο μισό της σεζόν. Γεμάτο γκολ, κέφι, συνδυασμούς, χορευτικά στους πανηγυρισμούς, ωραίο θέαμα, ακόμα μεγαλύτερη προσδοκία. Μέχρι που τραυματίστηκε στο τέλος του 2011 κι εκεί τέλειωσαν όλα για την ομάδα του Ζεσουάλδο Φερέιρα. Διότι όταν πας στην κορυφή της επίθεσης από τον Λέτο στον Τοτσέ, δεν το λες και πρόοδο...

Αυτή η λατρεία για τον Λέτο «ανάγκασε» τη διοίκηση του Παναθηναϊκού να δει ζεστά ένα θέμα που τις πρώτες στιγμές αντιμετώπισε με αδιαφορία ή με σκεπτικισμό. Και να τρέχει μέχρι την τελευταία στιγμή, για να προλάβει να ολοκληρώσει την κίνηση αυτή, αν συντρέχουν όλες οι κατάλληλες προϋποθέσεις. Εκείνον τον Λέτο θυμάται ο κόσμος της ομάδας, τον «αλήτη» με το μακρύ μαλλί, τις «ποδιές», το πλατύ χαμόγελο, τους τόνους αυτοπεποίθησης, που ξεσήκωνε την εξέδρα και τρεφόταν από το χειροκρότημα, που έγινε σύνθημα στους ρυθμούς του «Seven Nations Army», με τους στίχους να λένε κάτι περίπου σαν το «σας κερνάει ο Λέτο».

Και αυτά θυμάται ο ίδιος ο Σεμπάστιαν (φαντάζομαι) και θέλει να γυρίσει. Διότι πάνω από χρήματα και συμβόλαια, πάνω από το πρεστίζ ενός μεγάλου ευρωπαϊκού κλαμπ και μια ανταγωνιστική λίγκα, καμιά φορά βρίσκεται η «σωτηρία της ψυχής». Εκεί που μπορείς να βρεις αγάπη. Εκεί που μπορείς να (ξανα)αγαπήσεις το ποδόσφαιρο. Εκεί όπου το χειροκρότημα, μπορεί να απαλύνει μέχρι και τον πόνο στα γόνατα... Εκεί που θέλεις να γυρίσεις, παρότι δεν έφυγες με τις καλύτερες αναμνήσεις, παρόλο που έχεις ακόμα οικονομικές εκκρεμότητες και διακανονισμό για τα χρήματα που σου οφείλονται, παρότι έφυγες από μια «Ελλάδα ΠΑΣΟΚ» και με ηγεμονικό συμβόλαιο και θέλεις να επιστρέψεις σε μια χώρα μνημονιακή, σε μια ομάδα με πολύ μαζεμένα οικονομικά και με ένα συμβόλαιο σχεδόν «συμβολικό» σε σχέση με αυτό που είχες τότε, που (αν γυρίσεις) πρέπει να δώσεις «εξετάσεις» για λίγους μήνες κι αν τα γόνατά σου αντέχουν, να δεις μετά το καλοκαίρι αν θα συνεχίσεις.

Ναι, ίσως ο Λέτο του 2016 να μην έχει καμία σχέση πλέον με τον Λέτο του 2011. Ίσως ο ταλαιπωρημένος 29χρονος «Σέμπα» να είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από εκείνον τον ανέμελο 25άρη, που ένιωθε ότι όλος ο κόσμος του ανήκε και έκανε πλάκα στους αντιπάλους. Ε, και; Έστω και για χάρη του παλιού καλού καιρού, για ένα ακόμα χειροκρότημα, για ένα ανκόρ, για τη στιγμή που θα ξαναμπεί στο γήπεδο και θα αποθεωθεί από χιλιάδες φίλους της ομάδας, αξίζει το ρίσκο. Τι είναι άλλωστε η ζωή χωρίς λίγο ρίσκο;

The post Η σωτηρία της ψυχής του Σεμπάστιαν Λέτο appeared first on KoolNews.