Η "αχρείαστη" μετατροπή της Μονής της Χώρας σε τζαμί και η "αχρείαστη" συνάντηση της 13ης Μαΐου

Greece's Prime Minister Kyriakos Mitsotakis, right, shakes hands with Turkey's President Recep Tayyip Erdogan after their statements at Maximos Mansion in Athens, Greece, Thursday, Dec. 7, 2023. Turkish President Recep Tayyip Erdogan is visiting Greece in an effort to mend strained relations and reset ties with Western allies. (AP Photo/Michael Varaklas)

Σε συνέχεια της ”συνάντησης και διακήρυξης των Αθηνών της 7ης Δεκεμβρίου 2023″ γίνεται η συνάντηση της Άγκυρας της 13ης Μαίου 2024, μεταξύ των δύο ηγετών Κυριάκου Μητσοτάκη και Ρ. Τ. Ερντογάν.

Στο δια ταύτα της, η διακήρυξη των Αθηνών, αναφέρει:  ″Η παρούσα, δεν αποτελεί διεθνή συμφωνία, δεσμευτική για τα Μέρη κατά το διεθνές δίκαιο. Καμία πρόνοια της Διακήρυξης αυτής δεν πρέπει να ερμηνεύεται ότι παράγει νομικά δικαιώματα ή υποχρεώσεις για τα Μέρη”.

Δηλαδή, η Διακήρυξη έγινε, αλλά είναι σαν να μην έγινε;  Και έγινε γιατί κάθε συμβαλλόμενο μέρος είχε/έχει τους λόγους του για να κερδίσει χρόνο επί των συμφερόντων του;  Πρόκειται για μια πολιτική συμφωνία από αυτές που αναιρούνται Μακιαβελικά:  ”η υπόσχεση που δόθηκε ήταν μια ανάγκη του παρελθόντος, ο λόγος που δεν τηρήθηκε, είναι μια ανάγκη του παρόντος ”κοινώς, είπα ξείπα”; 

Το πρόσωπο της 22χρονης Ερντογανικής διακυβέρνησης της Τουρκίας είναι γνωστό, προβλέψιμο και πλήρως αναθεωρητικό, αναξιόπιστο, που φοράει δύο προσωπεία. Ενίοτε το φιλικό και ενίοτε το απειλητικό, σύμφωνα με το εκάστοτε καιροσκοπικό συμφέρον της. Παρά το ”συγχωροχάρτι” της 7ης Δεκεμβρίου 2023 στην Τουρκία, όπου βαφτίσαμε το ”κρέας ψάρι”,  προχωρήσαμε με επιφύλαξη, αναμένοντας την εκ νέου μεταστροφή του Τούρκου Προέδρου στο απειλητικό του προσωπείο, όταν αυθαίρετα θα  έκρινε πως τάχα απειλείται από την Ελλάδα, επειδή αυτή θα ασκούσε κάποιο κυριαρχικό της δικαίωμα. Θα επέρριπτε τις ευθύνες του ” ναυαγίου ” ως συνήθως στην Ελλάδα και οι απειλές θα επέστρεφαν.  Και ο ”αλέκτωρ εφώνησεν” ( Ευαγγέλιο Ματθαίου).

Ο Τούρκος Πρόεδρος, ήδη βάζει το ανυπόστατο δόγμα της ”γαλάζιας πατρίδας ” στα σχολεία,  έχει ενστάσεις για τα θαλάσσια πάρκα natura 2000 στο Αιγαίο, ζητά αποστρατικοποίηση των νησιών,  συνεκμετάλλευση/ συνδιαχείριση του Αιγαίου,  αμφισβητεί γενικά την υφαλοκρηπίδα, την ΑΟΖ και την κυριαρχία του Καστελόριζου και πολλών νησιών και βραχονησίδων. Συνεχίζει να θεωρεί ενεργό του ΤουρκοΛιβυκό μνημόνιο, καθώς και τους Έλληνες μουσουλμάνους της Θράκης,  ως τάχα καταπιεσμένους Τούρκους (sic) .

Παράλληλα, καμία πρόοδος στο Κυπριακό,  με τα Κατοχικά στρατεύματα μιας ΝΑΤΟϊκής χώρας  (Τουρκίας) να κατέχουν παράνομα, επί 50 χρόνια, εδάφη μιας χώρας της Ε.Ε (Κύπρου), ενώ την καλοπιστία της Ελλάδας, την εκλαμβάνει ως αδυναμία.

Εκμεταλλεύτηκε το τάχα μου καλό κλίμα με την Ελλάδα και την άρση του veto στο ΝΑΤΟ  για Σουηδία - Φινλανδία,  ούτως ώστε να πάρει τα F16, να μην του επιβληθούν κυρώσεις από την Ε.Ε , για την καταχρηστική συμπεριφορά του το καλοκαίρι του 2020 στην Ανατολική Μεσόγειο,  ενώ μετέτρεψε την Αγιά Σοφιά σε τζαμί. Ήδη δε, μέσα στο Ορθόδοξο Πάσχα 2024,  μετέτρεψε σε τζαμί και το μοναδικό εξαιρετικό μνημείο της Μονής της Χώρας, την στιγμή  που έχει συνάντηση με τον Έλληνα Πρωθυπουργό. Όλη η στάση του δηλώνει  ταπεινά αίτια και απαξία προς την Ελλάδα ως Κράτος και επομένως στο λαό και τους πολιτικούς εκπροσώπους της χώρας.

Περαιτέρω, κατά κοινή ομολογία, η Χάγη είναι μακριά για τυχόν επίλυση διαφοράς/ διαφορών, οπότε τι απομένει απ′ όλο αυτό; Πρακτικά κοινωνικά, μια πρόσκαιρη νηνεμία.  Πολιτικά, ίσως κάποια αμφίδρομα οφέλη των κυβερνήσεων και ηγετών τους. Νομικά όμως, έστω και εάν η Διακήρυξη των Αθηνών δεν αποτελεί διεθνή συμφωνία, δεσμευτική για τα Μέρη κατά το διεθνές δίκαιο και καμία πρόνοια της Διακήρυξης αυτής δεν πρέπει να ερμηνεύεται ότι παράγει νομικά δικαιώματα ή υποχρεώσεις για τα Μέρη, εν τούτοις,  σαφώς και αναπόδραστα αποτελεί άτυπη / informal συμφωνία και επομένως αποδεικτικό τεκμήριο / μέσον που χαρακτηρίζει τις προθέσεις των συμβαλλομένων Κρατών και ως εκ τούτου μπορεί να αξιολογηθεί από τα ίδια τα Μέρη, ή τρίτους, ή διεθνείς οργανισμούς και Δικαστήρια,  ως ”συμφωνία”. 

Οι άτυπες συμφωνίες έχουν ένα περισσότερο διφορούμενο ύφος, απ′ ότι οι τυπικές και είναι χρήσιμες ακριβώς γι′ αυτόν τον λόγο. Επιλέγονται για την αποφυγή επίσημων και ορατών εθνικών δεσμεύσεων, για την αποφυγή των πολιτικών εμποδίων της επικύρωσης, για την επίτευξη συμφωνιών γρήγορα και αθόρυβα και για την παροχή ευελιξίας για τυχόν μεταγενέστερες τροποποιήσεις ή ακόμη και παραίτηση από αυτές. Διαφέρουν από τις επίσημες τυπικές συμφωνίες, όχι επειδή η ουσία τους είναι λιγότερο σημαντική ( πχ η κρίση των πυραύλων της Κούβας επιλύθηκε με άτυπη συμφωνία, Οκτ. 1962 ), αλλά επειδή οι υποσχέσεις είναι λιγότερο ορατές και πιο διφορούμενες. Αλλά περί αυτού, χωρεί άλλη ανάλυση. 

Στην παρούσα, το μόνο που βλέπουμε είναι την Τουρκία  ως πλήρως αναθεωρητική και μάλιστα,  με την έγγραφη συναίνεση ανοχής της Ελλάδας στο διάστημα 7 Δεκ.2023  - 13 Μαΐου 2024.  Ουδέν ορατόν όφελος υπέρ της χώρας πλην της ύφεσης των αεροπορικών παραβιάσεων. Αυτό αρκεί για να θεωρούνται αυτές οι συναντήσεις- διακηρύξεις ως επιτυχείς; 

Από τη Διακήρυξη των Αθηνών