Αναστασιάδης: Απαιτείται χρόνος για μια ολοκληρωμένη λύση

"Yπήρξε σημαντική πρόοδος σε κάποια των υπό διαπραγμάτευση κεφαλαίων. Ταυτόχρονα, διαπιστώνονται διαφωνίες σε σειρά άλλων θεμάτων. Την ίδια ώρα θα πρέπει να επισημάνω πως υπάρχει αριθμός θεμάτων για τα οποία δεν υπήρξε ακόμα ουσιαστική διαβούλευση ή και που χρειάζονται τεχνοκρατική επεξεργασία και στήριξη. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο κατ’ επανάληψη έχω δηλώσει ότι παρά την αξιοσημείωτη πρόοδο που έχει επιτευχθεί, απαιτείται χρόνος προκειμένου να παρουσιάσουμε ενώπιον του λαού μία συνολική λύση. Εύχομαι να υπάρχει κατάληξη

Αυτό δήλωσε μεταξύ άλλων ο Πρόεδρος Αναστασιάδης κατά την ενημέρωση της Βουλής και του λαού για το κυπριακό.

Αυτούσια η ομιλία του Προέδρου της Δημοκρατίας Νίκου Αναστασιάδη στη Βουλή των Αντιπροσώπων για το Κυπριακό

Κύριε Πρόεδρε, Κυρίες και κύριοι Βουλευτές,

Θα ήθελα προ της όποιας αναφοράς να εκφράσω τις θερμότατες ευχαριστίες μου στον Πρόεδρο του Σώματος, γιατί με δική του πρωτοβουλία και ύστερα από συνεννόηση με τα κοινοβουλευτικά κόμματα, πραγματοποιείται σήμερα μια ιστορική, θα έλεγα, σύνοδος της Βουλής.

Μια σύνοδος που στόχο έχει την ενημέρωση του αντιπροσωπευτικότερου θεσμού της χώρας για τα όσα μέχρι σήμερα διαδραματίζονται στην νέα προσπάθεια επίλυσης του εθνικού μας προβλήματος.

Θέλω κυρίες και κύριοι, να είμαι εξ’ αρχής ξεκάθαρος. Δεν είναι η πρόθεσή μου ούτε να ωραιοποιήσω ή να αποκρύψω τυχόν αδυναμίες ή αρνητικά, αλλά ούτε και να δαιμονοποιήσω τα όσα καταγράφονται στις διαπραγματεύσεις.

Θα παραθέσω τα γεγονότα ως έχουν και θα αναπτύξω κάποιους προβληματισμούς για τις προοπτικές και δυνατότητες που προσφέρονται ή και τις συνέπειες εις βάρος του κυπριακού ελληνισμού και της πατρίδας μας, είτε από μια ετεροβαρή λύση ή ένα νέο αδιέξοδο, αν ιδιαίτερα τούτο οφείλεται σε ανεδαφικές προσδοκίες ή στην επιδίωξη του ανέφικτου.

Θεωρώ καθήκον μου να τονίσω το αυτονόητο: Η σημερινή ενημέρωση δεν θα πρέπει να θεωρείται ως αφορμή για να ξεκινήσει μια δημόσια μεταξύ μας διαπραγμάτευση ή, το χειρότερο, αιτία για αχρείαστες αντιπαραθέσεις.

Κάτι ανάλογο θα αποδυνάμωνε την διαπραγματευτική μας θέση αλλά και θα προκαλούσε έναν ανεπιθύμητο διαχωρισμό.

Εξάλλου, όπως πολλές φορές έχω τονίσει, αλλά είναι και η βαθειά μου πεποίθηση, αυτό που επιζητώ είναι τη συνεργασία και στήριξη του συνόλου των πολιτικών δυνάμεων, αν είναι δυνατόν.

Θα το επαναλάβω, κανενός οι ώμοι δεν είναι ικανοί να σηκώσουν το βάρος ενός προβλήματος που αφορά την τύχη του κυπριακού Ελληνισμού ή το μέλλον του συνόλου του λαού και της Χώρας.

Την ίδια ώρα, δεν θα επέτρεπα ποτέ να εκληφθεί πως η έκκληση και οι αναφορές μου αποσκοπούν στην φίμωση του οποιουδήποτε ή στην αποφυγή έκφρασης της αντίθετης άποψης. Εξ’ άλλου, οι μεταξύ μας διαφωνίες είναι καλά γνωστές, θεμιτές αλλά και απόλυτα σεβαστές.

Εκείνο που θεωρώ άκρως επιβλαβές είναι η παραποίηση, διαστρέβλωση ή απόκρυψη γεγονότων προκειμένου να αιτιολογείται η διαφωνία ή η κριτική που ασκούμε.

Και εάν η πιο πάνω μορφή κριτικής αφορά θέματα εσωτερικής διακυβέρνησης που σκοπό έχει την απομάκρυνση της κυβέρνησης, τούτο μπορεί να θεωρηθεί σαν μέρος του πολιτικού παιγνίου, όταν όμως αφορά την τύχη ενός λαού, είμαι βέβαιος πως και εσείς θα συμφωνείτε, είναι και απαράδεκτο και ανεπίτρεπτο.

Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι Βουλευτές,

Κρίνω απόλυτα αναγκαίο κατά την σημερινή σύνοδο της Βουλής, που, επαναλαμβάνω, τη θεωρώ ιστορική, να μην περιοριστώ μόνο στην παράθεση στοιχείων που αφορούν την πορεία των διαπραγματεύσεων, αλλά να επεκταθώ σε τεκμηριωμένη ανάλυση του συνόλου των παραμέτρων που συνθέτουν το κυπριακό πρόβλημα, ταξινομώντας τους προβληματισμούς μου σε 4 ενότητες.

Την πρώτη που αναφέρεται στην συμφωνηθείσα βάση λύσης του κυπριακού, τη δεύτερη που επικεντρώνεται στην ενημέρωση του σώματος για την πορεία του εν εξελίξει διαλόγου, την τρίτη που αφορά τις διεθνείς, ευρωπαϊκές και περιφερειακές εξελίξεις και την τέταρτη που καταγράφει προβληματισμούς ως προς την ακολουθητέα πορεία.

1η Ενότητα: Βάση λύσης του Κυπριακού προβλήματος

Επέλεξα σαν πρώτο θέμα αναφοράς τη βάση λύσης του Κυπριακού και τούτο όχι τυχαία.

Το πράττω γιατί θα πρέπει όλοι με νηφαλιότητα να αναλογιστούμε αν ιδιαίτερα υπό τα σημερινά δεδομένα προσφέρονται άλλες από τις επιλογές που οδήγησαν τον Πρόεδρο Μακάριο το 1977, με ομόφωνη στήριξη του Εθνικού Συμβουλίου, να προχωρήσει στην πρώτη Συμφωνία Υψηλού Επιπέδου που καθόριζε την διπεριφερειακή – δικοινοτική ομοσπονδία σαν τη βάση λύσης του Εθνικού μας προβλήματος.

Θέλω εξ’ αρχής να τονίσω πως οι προβληματισμοί που θα αναπτύξω δεν αναφέρονται στις πρόνοιες που πρέπει να διέπουν την λύση, αλλά στη δυνατότητα να εγκαταλείψουμε την έκτοτε χαραχθείσα και μέχρι σήμερα ακολουθούμενη πολιτική με μια άλλη πρόταση που θα δίδει το ιδεατό αποτέλεσμα.

Και επειδή η ιστορία διδάσκει πως το ιδεατό είναι το εφικτό και πως ακόμα πλάνες που δημιουργήθηκαν στην βάση του ευκταίου το μόνο που απέφεραν ήταν εθνικές καταστροφές, θα προχωρήσω σε μια τεκμηριωμένη παράθεση γεγονότων που καταδεικνύουν πόσο εσφαλμένη αλλά και επικίνδυνη είναι η δημιουργία ανέφικτων προσδοκιών.

Θέλω να είμαι ξεκάθαρος. Ο σεβασμός μου είναι απόλυτος στις όποιες απόψεις ο κάθε πολιτικός ή πολίτης μπορεί να υιοθετεί. Και όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ότι ο σεβασμός μου είναι μεγαλύτερος -έστω και αν διαφωνώ- όταν οι απόψεις ή προτάσεις τεκμηριώνονται.

Αρνούμαι όμως να δεχτώ πως είναι δυνατόν να απαλλαγούμε από την κατοχή, να επανενώσουμε την πατρίδα μας και εν γένει να διασφαλίσουμε το μέλλον του λαού αυτής της χώρας με ωραιοφανή συνθήματα, τα οποία αντί με συγκεκριμένα επιχειρήματα να εισηγούνται τρόπους που θα επιτύχουμε τους πιο πάνω στόχους, περιορίζονται σε μία πρόταση που συνοψίζεται στην:

«Aλλαγή στρατηγικής- επανατοποθέτηση του κυπριακού στη σωστή του βάση».

Αρνούμαι ακόμα να θεωρήσω και να εξετάσω τις προτάσεις αορίστου περιεχόμενου που στηρίζονται κατά κύριο λόγο στην αβασάνιστη απόρριψη και εν γένει σε μία κινδυνολόγο ρητορική.

Αρνούμαι να δεχτώ όπως λέγεται πως η βάση λύσης οδηγεί σε ένα ρατσιστικό καθεστώς, πως οδηγεί στην κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, νομιμοποιεί τα τετελεσμένα της κατοχής, πως τάχα υποβαθμίζεται η Κυπριακή Δημοκρατία και αναβαθμίζεται ένα παράνομο καθεστώς - που δεν αναγνωρίζεται παρά μόνο από την Τουρκία -, πως δήθεν είναι μία συνομοσπονδιακή λύση που δεν θα συνάδει με το ευρωπαϊκό κεκτημένο, τις αρχές και αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και δεν θα προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Και αρνούμαι να αποδεκτώ ανάλογους ισχυρισμούς που δεν αποτελούν παρά ύβρη εναντίον του συνόλου των προκατόχων μου, των κομμάτων που τους στήριξαν και γενικότερα του κυπριακού λαού που τους εξέλεξε.

Και επειδή έχω δηλώσει ότι οι όποιες αναφορές μου θα είναι τεκμηριωμένες, παραθέτω ευθύς αμέσως τα ιστορικά γεγονότα που άμεσα σχετίζονται με την βάση λύσης του Κυπριακού.

Κύριε Πρόεδρε, Κυρίες και κύριοι Βουλευτές

Είναι καλά γνωστό πως ύστερα από τα τραγικά γεγονότα του 1974, οι κυβερνήσεις Κύπρου και Ελλάδας, συνεκτιμώντας τις επικρατούσες συνθήκες και δυνατότητες, αποφάσισαν πως η μόνη εφικτή επιλογή για λύση του κυπριακού προβλήματος ήταν, πέρα από την προσφυγή στον ΟΗΕ και άλλα διεθνή φόρα, ο ειρηνικός διάλογος μεταξύ των εμπλεκομένων.

Ύστερα από μια σειρά αποτυχημένων προσπαθειών των διαπραγματευτών των δυο κοινοτήτων και αφού εμεσολάβησε στις 13 Φεβρουαρίου 1975 η παράνομη ανακήρυξη «Του Τουρκικού Ομόσπονδου Κράτους της Κύπρου», ο Πρόεδρος Μακάριος, με την ομόφωνη γνώμη του Εθνικού Συμβουλίου, προχώρησε στις 12 Φεβρουαρίου 1977 στην πρώτη Συμφωνία Υψηλού Επιπέδου.

Η συμφωνία Μακαρίου – Ντενκτάς που επιτεύχθηκε στην παρουσία του τότε Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, έθετε για πρώτη φορά σαν βάση λύσης του κυπριακού την διπεριφερειακή – δικοινοτική ομοσπονδία όπως τότε απεκλήθη.

Στις κατευθυντήριες γραμμές προς τους διαπραγματευτές των δύο κοινοτήτων, καθορίζοντο οι βασικές παράμετροι της επιδιωκόμενης λύσης και πιο συγκεκριμένα όπως ανέφερε η Συμφωνία:

1. Επιζητούμε μια ανεξάρτητη, αδέσμευτη δικοινοτική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία.

2. Το έδαφος υπό τη διοίκηση της κάθε κοινότητας πρέπει να συζητηθεί υπό το φως της οικονομικής βιωσιμότητας ή παραγωγικότητας και της ιδιοκτησίας γης.

3. Θέματα αρχών όπως η ελευθερία διακίνησης, ελευθερία εγκατάστασης, το δικαίωμα περιουσίας και άλλα εξειδικευμένα ζητήματα, είναι ανοικτά για συζήτηση, λαμβάνοντας υπόψη τη θεμελιώδη βάση ενός δικοινοτικού ομοσπονδιακού συστήματος και ορισμένες πρακτικές δυσκολίες, οι οποίες μπορεί να προκύψουν για την τουρκοκυπριακή κοινότητα.

4. Οι εξουσίες και αρμοδιότητες της κεντρικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης θα είναι τέτοιες, ώστε να διασφαλίζουν την ενότητα της χώρας λαμβανομένου υπόψη και του δικοινοτικού χαρακτήρα του κράτους.

Και θα ήθελα να υπενθυμίσω πως στη Συνεδρία του Εθνικού Συμβουλίου στις 9 Μαρτίου 1977, την οποία προήδρευσε ο ίδιος ο αείμνηστος Πρόεδρος Μακάριος, είχε αναφέρει, μεταξύ άλλων:

«…Προκύπτουν, συνεπώς, διάφορα ερωτήματα, επί των οποίων επιθυμώ την συμβολήν σας και παρακαλώ ιδιαιτέρως να ενδιατρίψητε εις τα ακόλουθα:

α. Είναι, πλέον, εφικτή ή επιθυμητή πολυπεριφερειακή λύσις ή προτιμάται, υπό τας περιστάσεις, «διζωνική» λύσις;

β. Εάν η απάντησις εις «διζωνικήν» λύσιν είναι καταφατική, που τοποθετείται η υπό τουρκοκυπριακή διοίκησιν περιοχή και υποβάλλεται εκ μέρους μας χάρτης, υποδεικνύων την τοιαύτην περιοχή;

Η ιδική μας απάντησις είναι ότι υπό τας περιστάσεις προτιμώ τη «διζωνικήν» λύσιν και εισηγούμαι να υποβληθεί χάρτης εκ μέρους της ελληνοκυπριακής πλευράς».

Την πιο πάνω Συμφωνία ακολούθησε στις 19 Μαΐου 1979 η δεύτερη Συμφωνία Υψηλού Επιπέδου, και πάλι στην παρουσία του Γενικού Γραμματέα του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών κ. Βαλτχαϊμ, εκ 10 σημείων μεταξύ του αειμνήστου Προέδρου Σπύρου Κυπριανού και του Τουρκοκύπριου ηγέτη Ραούφ Ντεκτάς.

Στην παράγραφο 2 της εν λόγω συμφωνίας ρητά αναφέρεται πως «Η Βάση των συνομιλιών θα είναι οι κατευθυντήριες γραμμές Μακαρίου-Ντεκτάς της 12ης Φεβρουαρίου 1977 και τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών που είναι σχετικά με το Κυπριακό Πρόβλημα».

Καθ’ όλη την διάρκεια της 11ετούς θητείας του Προέδρου Κυπριανού και παρά την ανακήρυξη της ούτως καλούμενης «Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου» στις 15 Νοεμβρίου του 1983, όχι μόνο δεν άλλαξε η βάση λύσης αλλά και όλες οι διεθνείς πρωτοβουλίες και προτάσεις προς ανάλογον λύσιν απέβλεπαν.

Τον Πρόεδρο Κυπριανού διαδέχθηκε στην προεδρία ο κ. Γιώργος Βασιλείου, ο οποίος μη παρεκκλίνοντας από τις πολιτικές των προκατόχων του συνέχισε τις διαπραγματεύσεις για εξεύρεση λύσης στην ίδια βάση.

Στο σημείο αυτό οφείλω να αναφέρω πως τις Συμφωνίες Υψηλού Επιπέδου του 1977 – 1979 επιβεβαίωσε και το υπ’ αριθμό 649 ομόφωνο ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας, στις 12 Μαρτίου 1990.

Πιο συγκεκριμένα, το υπό αναφορά ψήφισμα διελάμβανε τα ακόλουθα:

«Καλεί τους ηγέτες των δύο κοινοτήτων να συνεχίσουν τις προσπάθειες τους για να επιτύχουν ελεύθερα μια αμοιβαία αποδεκτή λύση που να προνοεί για την εγκαθίδρυση ομοσπονδίας, η οποία θα είναι δικοινοτική όσον αφορά τις συνταγματικές πτυχές και διζωνική όσον αφορά τις εδαφικές πτυχές, σύμφωνα με το παρόν ψήφισμα και τις συμφωνίες υψηλού επιπέδου του 1977 και 1979 και να συνεργασθούν, πάνω σε ισότιμη βάση, με το Γενικό Γραμματέα για την συμπλήρωση ……. ενός περιγράμματος μιας συνολικής συμφωνίας……».

Επαναβεβαίωση και παραπομπή στις συμφωνίες υψηλού επιπέδου 1977 και 1979 έχουμε και στο ψήφισμα υπ’ αριθμό 716 της 11ης Οκτωβρίου του 1991, η σχετική περικοπή του οποίου έχει ως ακολούθως:

«Επαναβεβαιώνει την θέση του στο Κυπριακό, όπως εκφράστηκε πρόσφατα με το ψήφισμα 649 (1990) και σύμφωνα με τις Συμφωνίες Κορυφής του 1977 και 1979 μεταξύ των μερών στην Κύπρο…..».

Η ίδια επιβεβαίωση επαναλαμβάνεται και στο ψήφισμα 750 του Συμβουλίου Ασφαλείας της 10ης Απριλίου 1992 αλλά και εις όλα τα επόμενα των ψηφισμάτων που ακολούθησαν.

Κυρίες και κύριοι,

Στις ίδιες παραμέτρους λύσης στηρίχθησαν και οι πολυετείς προσπάθειες του αειμνήστου Προέδρου Γλαύκου Κληρίδη με αποκορύφωμα το Σχέδιο Ανάν 1 και 2.

Ένα σχέδιο που, ανεξάρτητα των επί μέρους προνοιών της τελικής μετεξέλιξης του, είχε σαν βάση λύσης τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία.

Τον Γλαύκο Κληρίδη διαδέχθηκε στην προεδρία τον Φεβρουάριο του 2003 ο αείμνηστος Πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος.

Και επειδή επιχειρείται μια διαστρέβλωση των θέσεων του Προέδρου Παπαδόπουλου ως προς την βάση λύσης του Κυπριακού, και τούτο γιατί απέρριψε το Σχέδιο ΑΝΑΝ 5, θα μου επιτρέψετε να σας παραθέσω ποιες ήταν οι θέσεις του ως προς τις παραμέτρους της επιδιωκόμενης λύσης.

Στις 7 Ιουνίου 2004 και μετά την απόρριψη του Σχεδίου Ανάν, σε μια επτασέλιδη επιστολή του προς τον τότε Γενικό Γραμματέα του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών, με αφορμή μια άκρως αρνητική έκθεση του τελευταίου για την στάση της Ελληνοκυπριακής πλευράς στο δημοψήφισμα του 2004, ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος ανέφερε μεταξύ άλλων στην σελίδα 2, παράγραφος 7, τα ακόλουθα επί λέξη:

««Μία άλλη εσφαλμένη θεώρηση είναι ότι οι Ελληνοκύπριοι απομακρύνονται από την επίτευξη λύσης στη βάση της διζωνικής, δικοινοτικής Ομοσπονδίας.

Θα με ενδιέφερε ιδιαιτέρως να εξετάσετε τα όποια αξιόπιστα στοιχεία, που υποβλήθηκαν καλή τη πίστει, στα οποία υπάρχει έστω και μία αναφορά στις γραπτές μας προτάσεις που υποβλήθηκαν στη Λευκωσία και στο Μπούργκενστοκ που μπορούν να στηρίξουν αυτήν τη θεώρηση. Το ίδιο μπορεί επίσης να λεχθεί και για τις προφορικές μας προτάσεις.

Εν πάση περιπτώσει, δράττομαι της ευκαιρίας για να επαναλάβω εμφαντικά, για ακόμη μια φορά, τη δέσμευση της Ελληνοκυπριακής πλευράς, ως επίσης και την προσωπική ισχυρή μου δέσμευση, για την επίτευξη λύσης στη βάση της διζωνικής, δικοινοτικής Ομοσπονδίας».

Εξάλλου, στις 25 Νοεμβρίου 2005, μιλώντας στο 20ο Συνέδριο του ΑΚΕΛ ανέφερε μεταξύ άλλων:

«… η λύση του Κυπριακού πρέπει να αναζητηθεί και να εξευρεθεί στα πλαίσια της διζωνικής, δικοινοτικής Ομοσπονδίας, που κάτω από τα δεδομένα, είναι η μόνη μορφή λύσης που μπορεί να φέρει την επανένωση της μοιρασμένης πατρίδας μας και του λαού της. Κατά την γνώμη μου, αυτή τη μορφή λύσης είναι που αποδέχεται η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, Ε/Κ και Τ/Κ».

Για να προσθέσει εν συνεχεία πως:

«Η Ελληνοκυπριακή κοινότητα, όταν απέρριψε το Σχέδιο ΑΝΑΝ, δεν απέρριψε την λύση του Κυπριακού. Δεν απέρριψε τη διζωνική, δικοινοτική Ομοσπονδία. Απέρριψε εκείνο το συγκεκριμένο σχέδιο λύσης επειδή το έκρινε ως άδικο…..».

Θεωρώ πως επισφράγιση της σταθερής του θέσης για την μορφή της επιδιωκόμενης λύσης αποτελεί η Κοινή Δήλωση του με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Μεχμέτ Αλί Ταλάτ στις 8 Ιουλίου 2006, στην οποία ρητά αναφέρεται πως:

«Οι δύο ηγέτες δεσμεύονται για την επανένωση της Κύπρου με βάση μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία και πολιτική ισότητα, όπως καθορίζεται στα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας».

Τον Φεβρουάριο του 2008 έχουμε εναλλαγή στην εξουσία με την εκλογή του κ. Δημήτρη Χριστόφια στην Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Οι διαχρονικές θέσεις και απόψεις του κ. Χριστόφια ως προς την μορφή λύσης του κυπριακού αντανακλώνται στα κοινά ανακοινωθέντα της 23ης Μαϊου και 1ης Ιουλίου του 2008 που εκδόθηκαν ύστερα από τις συνομιλίες που επανεκκίνησαν με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Μεχμέτ Αλί Ταλάτ.

Αντικατοπτρίζονται ακόμη σε μια σειρά συγκλήσεων που κατέληξαν με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη και που σαν βάση είχαν την διζωνική – δικοινοτική ομοσπονδία.

Κυρίες και κύριοι Βουλευτές,

Η ονομαστική αναφορά στις θέσεις των έξι προκατόχων μου δεν γίνεται ως επίκληση για να δικαιολογήσω την ακολουθουμένη και σήμερα ιδίαν πολιτική.

Γίνεται για να επισημάνω πως και οι έξι προκάτοχοί μου εξελέγησαν με την στήριξη των εν τη Βουλή και εκτός Βουλής κομμάτων και με λαϊκή εντολή να επιδιώξουν λύση του κυπριακού στη βάση που χαράχθηκε από τον αείμνηστο Πρόεδρο Μακάριο το Φεβρουάριο του 1977.

Εξάλλου, το ίδιο μαρτυρούν και οι κατά καιρούς ομόφωνες αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου, με τελευταία εκείνη της 18ης Σεπτεμβρίου του 2009, για να μην κάμω αναφορά στο ομόφωνο ψήφισμα της Βουλής των Αντιπροσώπων της 20ης Σεπτεμβρίου το 1979 το οποίο αναφερόταν ρητώς σε:

«Λύση με βάση τα ψηφίσματα και τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών, τις κατευθυντήριες γραμμές Μακαρίου – Ντενκτάς της 12ης Φεβρουαρίου 1977 και την από δέκα σημεία συμφωνία Κυπριανού-Ντενκτάς της 19ης Μαΐου 1979 …»

Κυρίες και κύριοι,

Με όσα έχω προαναφέρει σαφέστατα γίνεται αντιληπτό ότι το σύνολο της πολιτικής ηγεσίας έχει κάνει αποδεκτό πως ο μόνος τρόπος απαλλαγής από την απαράδεκτη κρατούσα κατάσταση είναι η μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας σε μια Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία.

Αυτό που μεγίστη σημασία έχει είναι η επίτευξη τέτοιων προνοιών που να αποτρέπουν κινδύνους, αλλά και να δημιουργούν τις προϋποθέσεις για ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος.

2η Ενότητα: Τρέχουσα διαδικασία - παρούσα φάση συνομιλιών.

Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι βουλευτές,

Με την εκλογή μου στην προεδρία και με πλήρη σεβασμό στις θέσεις των προκατόχων μου, των ομοφώνων αποφάσεων του εθνικού συμβουλίου και των διακηρυγμένων θέσεων μου κατά την προεκλογική περίοδο, ξεκίνησα τις προετοιμασίες για μία νέα προσπάθεια επίλυσης του Κυπριακού.

Προχώρησα στον διορισμό του κ. Αντρέα Μαυρογιάννη ως συνομιλητή εκ μέρους της ελληνοκυπριακής κοινότητας μετά από ομόφωνη απόφαση του Εθνικού Συμβουλίου και ταυτόχρονα κάλεσα τις πολιτικές δυνάμεις να μου υποδείξουν κατάλογο εγκρίτων νομικών που θα αποτελούσαν την διαπραγματευτική ομάδα, όπως επίσης και προσωπικότητες με εξειδικευμένες γνώσεις για να στελεχώσουν ομάδες εργασίας με βάση τις θεματικές ενότητες που άπτονται των πτυχών λύσης του Κυπριακού.

Στην έκκληση μου ανταποκρίθηκε η πλειοψηφία των κοινοβουλευτικών κομμάτων και θέλω με την ευκαιρία να εκφράσω τις θερμές μου ευχαριστίες για τη συμβολή τους.

Δημιουργήσαμε εφτά θεματικές επιτροπές στις οποίες συμμετέχουν 60 εμπειρογνώμονες, οι οποίοι συνέβαλαν στην κατά κεφάλαιο διαμόρφωση και καταγραφή των θέσεων της ελληνοκυπριακής κοινότητας.

Οι επιτροπές αυτές συστάθηκαν τον Οκτώβριο του 2013 και έργο τους είναι η στήριξη της κυρίως διαπραγματευτικής ομάδας, η οποία αποτελείται από 12 προσωπικότητες.

Κυρίες και κύριοι Βουλευτές,

Παρακολουθώντας και γνωρίζοντας τις κατά καιρούς εκφρασθείσες θέσεις του τότε τουρκοκυπρίου ηγέτη κ. Ντερβίς Έρογλου - οι οποίες σαφέστατα παρέπεμπαν σε συνομοσπονδιακό καθεστώς με πλήρη παραγνώριση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων -, έκρινα πως υψίστη προτεραιότητα θα έπρεπε να ήταν προ της εμπλοκής σε μία νέα φάση διαπραγματεύσεων, η σαφής διατύπωση του διαχρονικού πλαισίου λύση, αλλά και η ενίσχυση του με ρητή αναφορά στις αρχές και αξίες πάνω στις οποίες εδράζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση, διασφαλίζοντας ότι θα γίνονται σεβαστές σε ολόκληρη την επικράτεια της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Ύστερα από επίπονες και μακρές διαβουλεύσεις που άρχισαν τον Σεπτέμβρη του 2013 καταλήξαμε τον Φεβρουάριο του 2014 στο κοινό ανακοινωθέν της 11ης του ιδίου μήνα.

Επειδή πολλά ελέχθησαν, αλλά και περισσότερα απαντώνται για τις εκφραζόμενες ανησυχίες, θεωρώ απολύτως αναγκαίο όπως αρχίσω την ενημέρωση με αναφορές στις πρόνοιες του ανακοινωθέντος οι οποίες αποτελούν και αναπόσπαστο μέρος της μέχρι σήμερα πορείας του εν εξελίξει διαλόγου.

Α. Οι αναφορές για την βάση της λύσης, είναι ρητές, σαφείς και απολύτως σύμφωνες με τις αποφάσεις που συλλογικά έχουμε λάβει όπως προηγουμένως ανέλυσα.

Πιο συγκεκριμένα, στην παράγραφο 3 αναφέρεται:

«Η διευθέτηση θα βασίζεται σε δικοινοτική, διζωνική ομοσπονδία με πολιτική ισότητα, όπως καθορίζεται στα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας και τις Συμφωνίες Υψηλού Επιπέδου».

Β. Διασφαλίζονται οι τρεις βασικές αρχές που πρέπει να διακρίνουν ένα κράτος, δηλαδή η Διεθνής Προσωπικότητα, Κυριαρχία και Ιθαγένεια:

Μία και μόνη διεθνής προσωπικότητα.

Η μία και μόνη διεθνής νομική προσωπικότητα είναι τόσο σαφώς διατυπωμένη που δεν επιδέχεται ούτε και επιτρέπει την όποια άλλη ερμηνεία. Η ακριβής διατύπωση στην παράγραφο 3 του κοινού ανακοινωθέντος αναφέρει επί λέξει:

«Η ενωμένη Κύπρος ως μέλος των Ηνωμένων Εθνών και της Ευρωπαϊκής ένωσης, θα έχει μία και μόνη διεθνή προσωπικότητα».

Μία και μόνη κυριαρχία.

Η μια και μόνη κυριαρχία διασφαλίζεται στην παράγραφο 3 του κοινού ανακοινωθέντος, η οποία καθορίζεται ως:

«Η κυριαρχία που απολαμβάνουν όλα τα κράτη μέλη των ΗΕ δυνάμει του καταστατικού χάρτη των ΗΕ και η οποία εκπηγάζει εξίσου από Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους».

Προβάλλεται ο ισχυρισμός πως η αναφορά πως η κυριαρχία εκπηγάζει εξίσου από Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους αναγνωρίζει κυριαρχία στη Τουρκοκυπριακή συνιστώσα πολιτεία.

Να μου επιτρέψετε να σημειώσω πως ο πιο πάνω ισχυρισμός είναι παντελώς αβάσιμος και τούτο γιατί η κυριαρχία όπως ρητά αναφέρεται, εκπηγάζει από τους Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους που αποτελούν το σύνολο του Κυπριακού λαού.

Θα ήθελα να αναφέρω επίσης το ότι η πιο πάνω αναφορά αποτελεί σημαντική βελτίωση προγενεστέρων προνοιών, αφού παραπέμπει στα συστατικά στοιχεία που αποτελούν τον κυπριακό λαό και όχι στις κοινότητες όπως αυτές αναγνωρίζονται στο σύνταγμα του 1960.

Ως εκ τούτου, καμία κυριαρχία δεν παραχωρείται ξεχωριστά σε πολίτες που αποτελούν το λαό ενός κράτους.

Μία και μόνη η ιθαγένεια του κράτους.

Σύμφωνα με τις πρόνοιες του Κοινού Ανακοινωθέντος στην Παράγραφο 3: «Θα υπάρχει μία και μόνη ενιαία κυπριακή ιθαγένεια, που θα ρυθμίζεται από την Ομοσπονδιακή νομοθεσία. Όλοι οι πολίτες της ενωμένης Κύπρου θα είναι επίσης πολίτες, είτε της ελληνοκυπριακής συνιστώσας πολιτείας είτε της τουρκοκυπριακής συνιστώσας πολιτείας».

Για να συνεχίσει, και το υπογραμμίζω: «αυτή η ιδιότητα θα είναι εσωτερική και θα συμπληρώνει, και δεν θα υποκαθιστά καθ’ οιονδήποτε τρόπο, την ιθαγένεια της ενωμένης Κύπρου»

Συνεπώς, είναι σαφές πως ουδείς μπορεί να αποκτήσει «εσωτερική ιθαγένεια», δηλαδή την εσωτερική ιδιότητα του πολίτη, είτε της μίας είτε της άλλης συνιστώσας πολιτείας, εκτός αν δεν είναι πρώτιστα πολίτης της ενωμένης Κύπρου, σύμφωνα με τον Ομοσπονδιακό Νόμο.

Να σημειώσω πως ανάλογη πρόνοια υπάρχει και στο ισχύον Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, σύμφωνα με το οποίο ουδείς μπορεί να γίνει μέλος είτε της Ελληνικής είτε της Τουρκικής κοινότητας, εκτός αν είναι πρώτα πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Δηλαδή οι συνιστώσες πολιτείες δεν έχουν το δικαίωμα να παραχωρήσουν εσωτερική ιδιότητα σε πολίτη ο οποίος δεν είναι πρώτα πολίτης του ομοσπονδιακού κράτους.

Επιπλέον, είναι πασιφανές πως η αναφορά σε «εσωτερική ιθαγένεια» γίνεται για να προστατευθεί το δικαίωμα πολιτικής ισότητας των δύο κοινοτήτων, αφού με βάση τις πρόνοιες η λύση θα είναι διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία.

Είναι σημαντικό πως και τα τρία κύρια χαρακτηριστικά του κράτους, δηλαδή η μία και μόνη διεθνής προσωπικότητα, η μία και μόνη κυριαρχία και η μία και μόνη ιθαγένεια θα περιλαμβάνονται στο Ομοσπονδιακό Σύνταγμα, το οποίο σύμφωνα με τις πρόνοιες του Κοινού Ανακοινωθέντος:

«…θα αποτελεί τον υπέρτατο νόμο της χώρας και θα δεσμεύει όλες τις Αρχές της Ομοσπονδίας και των συνιστωσών πολιτειών».

Γ. Μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Κυρίες και κύριοι Βουλευτές,

Έχουμε εμπλακεί τελευταία εις ένα άγονο διάλογο ως αποτέλεσμα θέσεων που ακούγονται πως τα όσα συζητούνται στις διαπραγματεύσεις θα οδηγήσουν σε διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας ή πως η Κύπρος μετά τη λύση θα είναι το αποτέλεσμα συνένωσης δύο συν-ιδρυτικών κρατών ή πως ακόμη το νέο κράτος θα είναι αποτέλεσμα παρθενογένεσης.

Θέλω να σημειώσω πως αν κατανοώ τους λόγους που η Τουρκοκυπριακή ηγεσία προβάλλει ένα ανάλογο ισχυρισμό, αυτό που δεν αντιλαμβάνομαι είναι τα όσα προβάλλουν κάποιες των πολιτικών ηγεσιών. Και τούτο γιατί:

Όπως ρητά αναφέρεται στο Κοινό Ανακοινωθέν, οι συνομιλίες διεξάγονται μεταξύ των ηγετών των δύο κοινοτήτων και όχι μεταξύ ηγετών προϋπαρχόντων, ή ιδρυτικών ή συν-ιδρυτικών κρατών.

Ρητά αναφέρεται στην παράγραφο 4 του ανακοινωθέντος ότι:

«Το ομοσπονδιακό σύνταγμα θα ορίζει ότι η ενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία θα αποτελείται από δύο συνιστώσες πολιτείες, ισοτίμου καθεστώτος». Δηλαδή, οι δύο συνιστώσες πολιτείες δημιουργούνται και έλκουν τη νομιμότητα μέσα από τις πρόνοιες του συντάγματος.

Στο κοινό ανακοινωθέν αναφέρεται επί λέξει πως «η ενωμένη Κύπρος ως μέλος των Ηνωμένων Εθνών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης», θα έχει μία διεθνή προσωπικότητα κ.λπ.

Είναι σαφές πως η Κυπριακή Δημοκρατία παραμένει το υποκείμενο του διεθνούς δικαίου, συνεχίζουσα να είναι μέλος των Ηνωμένων Εθνών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπό τη μετεξελιγμένη πλέον ομοσπονδιακή της δομή.

Να υπενθυμίσω επίσης πως η Συνθήκη Προσχώρησης στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2004, προβλέπει πως η ένταξη καλύπτει το σύνολο του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Αν συνεπώς η ομόσπονδη Κυπριακή Δημοκρατία που θα προκύψει από τη μετεξέλιξη δεν αποτελούσε διάδοχο του σημερινού κράτους, θα έπρεπε να υποβάλει νέα αίτηση ένταξης στα Ηνωμένη Έθνη, αλλά και νέα αίτηση ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η συνθήκη εγκαθίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας του 1960 θα παραμείνει σε ισχύ. Συνεπώς αυτό και μόνο θα ήταν αρκετό για να αποφεύγονταν τα όσα αβάσιμα λέγονται.

Εάν και εφόσον καταλήξουμε σε λύση, δεν θα υπάρξει το οποιονδήποτε κενό, αλλά συνέχιση του υφισταμένου κράτους υπό τη νέα συνταγματική δομή, από την πρώτη μέρα.

Χρειάζεται άραγε να προσθέσω στα πιο πάνω επιχειρήματα πως οι διεθνείς συνθήκες που συνήψε η Κυπριακή Δημοκρατία θα συνεχίσουν να ισχύουν δεσμεύοντας την ομοσπονδιακή Κύπρο;

Ή ότι δεν θα χρειαστεί να υποβάλουμε αίτηση ένταξης σε οργανισμούς όπως το Συμβούλιο της Ευρώπης, τον Οργανισμό Ασφάλειας και Συνεργασίας της Ευρώπης, την Κοινοπολιτεία και σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς που συμμετέχει σήμερα η Κυπριακή Δημοκρατία;

Με τα πιο πάνω, γίνεται ξεκάθαρο πως διασφαλίζεται η μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Ταυτόχρονα η ρητή αναφορά του κοινού ανακοινωθέντος η οποία επί λέξει αναφέρει ότι:

«Aπαγορεύεται η Ένωση εν όλω ή εν μέρει με οποιανδήποτε άλλη χώρα ή οποιαδήποτε μορφή διχοτόμησης ή απόσχιση ή οποιαδήποτε άλλη μονομερής αλλαγή στην κατάσταση πραγμάτων», αποκλείει και εξουδετερώνει τους κινδύνους περί τάχα κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η όποια απόπειρα παραβίασης της συνταγματικής τάξης θα ήτο παράνομος. Ανάλογη απόπειρα του 1964 δεν οδήγησε στην κατάλυση της νεοσύστατης τότε Κυπριακής Δημοκρατίας.

Δ. Σεβασμός ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ρητώς και με σαφήνεια στην πρώτη παράγραφο του κοινού ανακοινωθέντος ορίζεται πως η λύση που θα προκύψει θα σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες.

Πιο συγκεκριμένα, προνοείται:

«Η διευθέτηση χαρακτηρίζεται από σεβασμό στις δημοκρατικές αρχές, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες, …».

Ε. Διασφάλιση εφαρμογής των αρχών και αξιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι αρχές και οι αξίες επί των οποίων εδράζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση θα διασφαλίζονται και θα γίνονται σεβαστές σε όλη την επικράτεια Δημοκρατίας.

Συγκεκριμένα στην παράγραφο 4 του Κοινού Ανακοινωθέντος αναφέρεται πως η «Η διζωνική, δικοινοτική φύση της ομοσπονδίας και οι αρχές πάνω στις οποίες εδράζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση θα διασφαλίζονται και θα γίνονται σεβαστές σε ολόκληρο το νησί».

ΣΤ. Αρμοδιότητες Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης/ συνιστωσών πολιτειών.

Όπως ρητά καθορίζεται στο Κοινό Ανακοινωθέν, αφού συμφωνηθούν οι αρμοδιότητες της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης, οι εναπομένουσες αρμοδιότητες, δηλαδή το κατάλοιπο εξουσίας, ανατίθενται από το ομοσπονδιακό σύνταγμα στις πολιτείες.

Συγκεκριμένα στην παράγραφο 3 του Ανακοινωθέντος προνοείται ότι:

«Οι εξουσίες της ομοσπονδιακής Κυβέρνησης, καθώς και θέματα συναφή με τις καθορισμένες αρμοδιότητές της, θα ανατεθούν από το Σύνταγμα. Το ομοσπονδιακό σύνταγμα θα προνοεί επίσης ότι το κατάλοιπο εξουσίας θα ασκείται από τις συνιστώσες πολιτείες».

Ζ. Διαδικασία συνομιλιών.

Με βάση το Κοινό Ανακοινωθέν, η διαδικασία που προνοείται διασφαλίζει πως οι συνομιλίες θα γίνονται «μεταξύ των ηγετών των δύο κοινοτήτων οι οποίοι διατηρούν την απόλυτη εξουσία λήψης αποφάσεων».

Ταυτόχρονα, καταγράφεται πως:

«Mόνο μια συμφωνία στην οποία θα καταλήξουν ελεύθερα οι ηγέτες μπορεί να τεθεί σε χωριστά ταυτόχρονα δημοψηφίσματα. Οποιασδήποτε μορφής επιδιαιτησία αποκλείεται».

Επί πλέον προνοείται πως «οι διαπραγματεύσεις βασίζονται στην αρχή πως τίποτε δεν έχει συμφωνηθεί μέχρι να συμφωνηθούν όλα».

Άρα είναι ξεκάθαρο πως αποτυχημένες τακτικές που ακολουθήθηκαν στο παρελθόν αποκλείονται.

Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι,

Γίνεται σαφές ότι μέσα από το Κοινό Ανακοινωθέν διασφαλίζονται οι βασικές δομές και οι συνταγματικές αρχές που θα διέπουν τη λειτουργία του υπό μετεξέλιξη κράτους.

Θεωρώ πως οι πρόνοιες του Κοινού Ανακοινωθέντος αποτελούν σημαντική πρόοδο στην προσπάθεια επίτευξης της επιδιωκόμενης λύσης, όπως αυτή καθορίζεται στις ομόφωνες αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου.

Βεβαίως, οι πιο πάνω αρχές δεν αποτελούν και τη συνολική λύση του Κυπριακού. Γι’ αυτό εξάλλου και ο εν εξελίξει διάλογος.

Δεν θα ήθελα να αναφερθώ στην άγονη περίοδο που μεσολάβησε μεταξύ του Κοινού Ανακοινωθέντος και της ανάδειξης του κ. Ακκιντζί στην ηγεσία της Τουρκοκυπριακής κοινότητας.

Ούτε και στις προκλητικές ενέργειες της Τουρκίας που οδήγησαν στην αναστολή της συμμετοχής μας στη διαπραγματευτική διαδικασία.

Ο τερματισμός των παράνομων τουρκικών ενεργειών και η ανάδειξη του κ. Ακκιντζί στην ηγεσία της τουρκοκυπριακής κοινότητας, οδήγησαν τον Μάιο του 2015 στην επανέναρξη της νέας φάσης των συνομιλιών.

Συνομιλίες, που οφείλω να ομολογήσω, διεξάγονται σε ένα σαφώς διαφορετικό περιβάλλον, παρά τις καταγραφόμενες διαφωνίες.

Ένα περιβάλλον που δημιουργήθηκε σαν αποτέλεσμα κοινών διαπιστώσεων ως προς τον επιδιωκόμενο στόχο.

Πιο συγκεκριμένα:

Α. Ο Τουρκοκύπριος ηγέτης δήλωσε εξ αρχής πως αποδέχεται και υιοθετεί το κοινό ανακοινωθέν της 11ης Φεβρουαρίου του 2014 και πως κατά αντίθεση με προηγούμενες Τουρκοκυπριακές θέσεις, επιδίωξη του είναι η λύση του κυπριακού στη βάση διζωνικού ομοσπονδιακού καθεστώτος.

Β. Λαμβάνοντας υπόψη ότι η Κύπρος είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα συνεχίσει να είναι μέλος, έγινε αποδεκτή η ενεργός εμπλοκή της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Γ. Κοινή είναι η θέση μας πως το σχέδιο που θα παρουσιάσουμε ενώπιον των πολιτών θα πρέπει να είναι ολοκληρωμένο, χωρίς τα όποια κενά και ασάφειες για να μπορεί να εφαρμοστεί από την πρώτη μέρα της επικύρωσης του στα δημοψηφίσματα.

Δ. Συμφωνήσαμε πως η οικονομική βιωσιμότητα της λύσης αποτελεί μία κρίσιμη παράμετρο που θα πρέπει να την λάβουμε σοβαρά υπόψη.

Ε. Η υλοποίηση των προνοιών της συμφωνίας θα γίνει το ταχύτερο δυνατόν, με ελαχιστοποίηση των όποιων χρονοδιαγραμμάτων απαιτούνται.

Θέλω κυρίες και κύριοι εξ αρχής να επισημάνω πως η ανάδειξη του κ. Ακκιντζί στην ηγεσία της Τουρκοκυπριακής κοινότητας και τα νέα δεδομένα που δημιουργήθηκαν, δεν ανέμενα ότι θα μας οδηγούσε σε μία κατάσταση που ο κ. Ακκιντζί θα εκφράζει θέσεις που θα μας βρίσκουν σύμφωνους ή πως δεν θα επιδιώκει την ικανοποίηση των προσδοκιών της Τουρκοκυπριακής κοινότητας.

Αυτό εξ’ άλλου πράττω και ο ίδιος για την Ελληνοκυπριακή κοινότητα.

Μέσα σε αυτό το κλίμα και μετά από 21 συναντήσεις μεταξύ των ηγετών και 76 συναντήσεις των διαπραγματευτών, έχουμε καλύψει εκτενώς πτυχές των κεφαλαίων που αφορούν τη διακυβέρνηση και διαμερισμό των εξουσιών, το περιουσιακό, την οικονομία και την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ έγινε ανταλλαγή απόψεων στη βάση αρχών στα κεφάλαια των εδαφικών αναπροσαρμογών και θεμάτων ασφάλειας και εγγυήσεων.

Εν συνεχεία, και συνεπής με όσα εξ αρχής δήλωσα, θα προχωρήσω σε πλήρη ενημέρωση του σώματος για τη μέχρι σήμερα πρόοδο ή διαφωνίες που παρατηρούνται στα υπό διαπραγμάτευση κεφάλαια, λαμβάνοντας πάντα υπόψη την αρχή που διέπει τις διαπραγματεύσεις, βάση της οποίας τίποτε δεν θεωρείται συμφωνημένο εάν δεν συμφωνηθούν όλα.

Γι’ αυτό εξάλλου και στη συνέχεια δεν θα μιλήσω για συγκλίσεις αλλά για συναντίληψη. Και το πράττω τούτο και για ένα πρόσθετο λόγο:

Γιατί δεν θα ήθελα να επιτρέψω σε οποιονδήποτε με την ανακοίνωση συγκλίσεων να επικαλείται πως τα μέρη κατέληξαν σε ενδιάμεση συμφωνία.

1ο Κεφάλαιο: Διακυβέρνηση και διαμοιρασμός εξουσιών.

Α. Εκτελεστική εξουσία.

Υπάρχει συναντίληψη πως η νέα δομή του κράτους θα περιλαμβάνει την Κυβέρνηση της ομοσπονδιακής δημοκρατίας και τις τοπικές κυβερνήσεις των δύο συνιστωσών πολιτειών.

Να σημειώσω ότι όπως και στο κοινό ανακοινωθέν αναφέρεται, αφού συμφωνηθούν οι εξουσίες της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης, οι εναπομένουσες αρμοδιότητες θα ασκούνται από τις συνιστώσες πολιτείες.

Όσον αφορά τη δομή της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης θα πρέπει να πω ότι υπάρχουν διαφορές, που αναφέρονται στην επιμονή της τουρκοκυπριακής πλευράς για εκ περιτροπής προεδρία - κάτι που η δική μας πλευρά δεν αποδέχεται - και, κατ’ επέκταση διαφορές ως προς τη σύνθεση του υπουργικού συμβουλίου.

Ένα άλλο κεφάλαιο που αφορά την εκτελεστική εξουσία είναι και οι αρμοδιότητες της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης.

Έχει καταρτιστεί ένας κατάλογος με 27 κατηγορίες ομοσπονδιακών εξουσιών, πλείστες των οποίων αποτελούν διαχρονική θέση της Ελληνοκυπριακής πλευράς.

Εξουσίες οι οποίες πηγάζουν και διασφαλίζουν τα τρία χαρακτηριστικά γνωρίσματα του κράτους. Δηλαδή: Τη μία και μόνη διεθνή προσωπικότητα, τη μία και μόνη κυριαρχία και τη μία και μόνη ιθαγένεια.

Εξασφαλίζουν επίσης τη λειτουργικότητα και τη συνάφεια με την ιδιότητα μας ως κράτος- μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Για τις 19 εκ τούτων υπάρχει συναντίληψη, για 5 οι διαφορές είναι ήσσονος σημασίας, ενώ για άλλες 3 διαπιστώνεται διαφωνία, διότι συνδέονται με άλλα υπό συζήτηση κεφάλαια.

Β. Νομοθετική εξουσία.

Έχουν επιβεβαιωθεί διαχρονικές συναντιλήψεις πως η νομοθετική εξουσία της ομοσπονδιακής Κυβέρνησης θα ασκείται από δύο σώματα: Την Άνω Βουλή ή Γερουσία και τη Βουλή των Αντιπροσώπων.

Η Άνω Βουλή θα αριθμεί 40 μέλη εκ των οποίων τα 20 θα προέρχονται από τη μία κοινότητα και τα υπόλοιπα από την άλλη. Να σημειώσω ότι η εκλογή θα γίνεται πάνω σε κοινοτική βάση για διασφάλιση της πολιτικής ισότητας.

Η Βουλή των Αντιπροσώπων θα αποτελείται από 48 μέλη, εκ των οποίων το 75% θα προέρχεται από την Ελληνοκυπριακή συνιστώσα πολιτεία. Δηλαδή, η αναλογία θα είναι 36 μέλη από την Ελληνοκυπριακή συνιστώσα πολιτεία και 12 μέλη από την Τουρκοκυπριακή.

Οι συνομιλίες ευρίσκονται σε προχωρημένο στάδιο σε ότι αφορά τον τρόπο λήψεως αποφάσεων και τους μηχανισμούς επίλυσης αδιεξόδων, και θα πρέπει να ομολογήσω ότι η διάσταση μεταξύ των δύο πλευρών έχει ελαχιστοποιηθεί.

Γ. Δικαστική εξουσία.

Υπάρχει συναντίληψη πως η δικαστική εξουσία θα ασκείται σε ομοσπονδιακό επίπεδο από δύο βαθμίδες δικαστηρίων:

Το πρωτοβάθμιο και το δευτεροβάθμιο που θα είναι το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας.

Ταυτόχρονα και για όσο χρόνο απαιτηθεί, θα λειτουργεί ως εφετείο, δικαστήριο περιουσιών.

Στη σύνθεση των δικαστηρίων οι δύο κοινότητες θα συμμετέχουν με ίσο αριθμό δικαστών.

Ο τρόπος λήψεως αποφάσεων του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου, θα αποκλείει αδιέξοδα σε περιπτώσεις συνταγματικών διαφορών.

Δηλαδή: Για συνταγματικής φύσεως θέματα που αφορούν διαφορές μεταξύ Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης και συνιστωσών πολιτειών ή μεταξύ συνιστωσών πολιτειών.

Επ’ αυτού, υπάρχει συναντίληψη για συμμετοχή ξένου δικαστή ο οποίος δεν θα προέρχεται από Ελλάδα, Τουρκία ή την Αγγλία.

Η επιλογή του ξένου δικαστή δεν θα είναι επί μονίμου βάσεως αλλά σε κάθε διαφορά θα επιλέγεται δια κληρώσεως, από κατάλογο δικαστών που θα υποβάλλεται από θεσμικό όργανο διορισμού δικαστών.

Αυτό που εναπομένει προς συναντίληψη είναι ο καθορισμός του συγκεκριμένου θεσμικού οργάνου.

Να σημειώσω ότι η πιο πάνω πρόνοια βελτιώνει ακόμη και τις διατάξεις του συντάγματος του 1960, που προέβλεπαν την μόνιμη παρουσία ξένου δικαστή.

Δ. Βασικές ελευθερίες.

Υπάρχει συναντίληψη στη βάση και του Κοινού Ανακοινωθέντος για τη διασφάλιση των βασικών ελευθεριών όπως αυτές καθορίζονται από το Ευρωπαϊκό κ